عدم بررسیِ اتهام‌های کلان علیه برخی از مسوولان و دولت‌مردان طی سیزده سال اخیر، همواره باعث افزایشِ بی‌اعتمادیِ مردم نسبت به مسوولان و نهادهای دولتی شده است.
چندی پیش در پیوند به یک حملۀ انتحاری در میانِ راهپیمایان در ولایت خوست، یک نمایندۀ این ولایت ادعا کرد که فرد انتحاری از خانۀ والی خوست بیرون شده و خود را در میانِ مردم منفجر کرده است. اما این اتهام با همۀ سنگینی‌یی که داشت، از جانبِ هیچ مرجعی پی‌گیری نشد. اکنون نیز یک نمایندۀ مجلس، شماری از نامزدوزیران و یک نمایندۀ دیگرِ مجلس را متهم کرده که آن‌ها برای رای‌گیری و رای‌دهی، بساط فساد و رشوت راه انداخته‌اند. اما هیچ مرجعی نیست که این قضیه را پی بگیرد.
اخیراً مجلس وارد بحثِ فساد در میانِ نماینده‌گان شده و گروه پارلمانی صبا، گروه پارلمانی کاروان صلح را به فساد متهم کرده است. به‌خصوص ظاهر قدیر، معاون اولِ مجلس که در عین حال رییس یک گروه پارلمانی‌ست، به گرفتنِ رشوه یا دست‌کم درخواستِ رشوه از نامزدوزیران متهم شده است.
متهم‌کننده‌گان هم شماری از نماینده‌گانِ دیگرِ مجلس از جمله اقبال کوهستانی، رییس گروپ پارلمانی صباست. اگرچه اتهام‌هایی که آقای کوهستانی مطرح کرده، توسط ظاهر قدیر رد شده؛ اما داستانِ این اتهام بستن‌ها و رد کردن‌ها، به بحث گرمِ رسانه‌ها تبدیل شده است.
بحث رشوه‌پردازی و رشوه‌‌دهی در مجلس نماینده‌گان، تازه‌گی ندارد و از آغازِ روی کار آمدن شورای ملی، بارها مطرح شده و حالا نیز به یک رویکردِ غالب در مجلس تبدیل شده است. البته شکی نیست که تعدادی از نماینده‌گان مجلس، انسان‌های پاک و بااحساس‌اند. ولی هستند کسانی هم که فقط نماینده‌گی از مردم را برای درو کردنِ پول می‌خواهند و روزهای رای‌دهی و استیضاح و مناسبت‌هایی از این قبیل، برای آن‌ها فرصت‌های طلایی شمرده می‌شود.
شماری از نامزدوزیران و وزیران در ده سال گذشته تلاش کردند که از طریق دادنِ رشوه به برخی از نماینده‌گان، برای خود رای بخرند. از این ‌رو، خرید و فروشِ رای رفته‌رفته به رویکردی غالب در مجلس نماینده‌گان بدل شد. این‌جاست که وقتی مسالۀ فساد و رشوه در پارلمان و در میان نماینده‌های مجلس مطرح می‌شود، نمی‌توانیم به رد و انکارِ آن بپردازیم.
البته هستند نماینده‌گانِ پاک و صادقی که فکرِ فاسد و دستِ آلوده ندارند و هیچ‌گاه رأی‌شان را در برابرِ پول به صندوق نریخته‌اند؛ اما مسلماً زمانی که بحث فساد در مجلس مطرح می‌شود، ناخواسته اعتبارِ همۀ نماینده‌های ملت زیر سوال می‌رود.
بحث فساد در مجلس از بحث‌هایی‌ست که باید مورد توجه رسانه‌ها قرار گیرد و نماینده‌هایی که اهل رشوت و خیانت و فروشِ رای نیستند، باید در این زمینه افشاسازی کنند و چهره‌های دوگیر و فسادپیشۀ مجلس را به مردم بشناسانند.
اما وقتی که شماری از نماینده‌گان، بحث فساد در مجلس را مطرح و حداقل یکی از نماینده‌‌ها را به فساد متهم می‌کنند، باید این اتهام از جانب هیأت اداریِ مجلس و دیگر نهادهای مربوط به‌صورتِ بنیادی مورد بررسی قرار گیرد تا صحت‌وسقمِ مسأله روشن گردد. ولی متأسفانه بارها دیده شده که برخی از اعضای مجلس نماینده‌گان یکدیگرشان را به فساد متهم کرده‌اند، اما هیچ مرجعی این اتهام‌ها را بررسی نکرده است.
حالا بسیاری از مردم، مجلس نماینده‌گان را به‌جای خانۀ ملت، به نامِ خانۀ فاسدان و رشوت‌‌گیران می‌شناسند و اگر این اتهام‌ها پی‌گیری نشود، این نام بر مجلس باقی می‌ماند و این نهادِ بسیار مهم، اعتبار و وجاهتِ خود را برای همیشه از دست خواهد داد!