وقتی رییس‌جمهور غنی به تهران رفت، روزنامه‌یی به تمسخر نوشت: «همسایه با تسبیح و کراوات آمد!»
تسبیح، یکی از نمادهای اسلامی است و مردم افغانستان بدان احترام بسیاری قایل هستند. استفادۀ رییس‌جمهور غنی از تسبیح در ملاقات‌ها و دیدارهایش، انگیزه‌های روان‌شناختی دارد. آقای غنی که تحصیل‌کردۀ دانشگاه‌های غربی‌ست، به‌شدت در برابر اتهام غرب‌زده‌گی حساس است. یادم می‌آید وقتی یکی از رسانه‌ها در هنگام کارزارهای انتخاباتی، خانمِ او را مسیحی خواند و خودش را فرد مورد اعتماد اسراییل معرفی کرد، به‌شدت در برابر آن واکنش نشان داد و بهمراجع متعددی عارض گردید. او به دنبال این اتهام‌ها حتا طرز سلوک، رفتار و پوششِ خود را تغییر داد و تصاویر نمازخوانی و اشتراکش در حج عمره را در شبکه‌های اجتماعی رونمایی کرد و رقبای خود را به مناظره در مسایل دینی فرا خواند.
استفاده از روش‌های روان‌شناختی برای اقناع مردم، یکی از ویژه‌گی‌های سیاست‌مداران تهیج‌کننده است. سیاست‌مدار تهیج‌کننده همواره از روش‌های روان‌شناختی برای تحکیم موقعیت سیاسی و اجتماعیِ خود در داخل کشور استفاده می‌کند. «لاسول» در توصیف شخصیت سیاسی سیاست‌مدار تهییج‌کننده می‌گوید: «مهم‌ترین وجه مشخصۀ انسان سیاسی تهییج‌کننده، ارزش زیادی است که وی برای عکس‌العمل عاطفی عموم مردم قایل است. این نکته که وی از نهادهای اجتماعی پشتیبانی کند یا با آن‌ها به مبارزه بر خیزد، مساله‌یی است که در اهمیتِ دوم قرار دارد.»
استفادۀ رییس‌جمهور غنی از تسبیح و سایر نمادها و مظاهر دینی نیز امری خوب و سودمند است. او به‌درستی آموخته که یک رهبر پوپولیست با استفاده از کدام ابزارها، می‌تواند موقعیت سیاسیِ خود را تحکیم کرده و از حمایتِ توده‌ها برخوردار گردد. اما اشکال کارِ او این است که هنوز فاقد مهارت کاربرد آموخته‌های سیاسی خود است: موقعیت‌شناس نیست و نمی‌داند که از تسبیح کی و در کجا استفاده کند. او اگر می‌دانست که سفرهای خارجی یک رییس جمهور به‌خاطر انجام مذاکرات و گفت‌وگوهای سیاسی است نه تهییج‌گری، در سفر تهران همراه با کراوات از تسبیح استفاده نمی‌کرد و خود را مسخرۀ مطبوعات و رسانه‌های ایرانی نمی‌ساخت.
باید اعتراف کرد که میان دانش سیاسی و مهارت کاربرد آن، فاصله‌یی است بسیار بزرگ. برای موفقیتِ سیاسی به اندازه‌یی که مهارتِ سیاسی نیاز است، دانش سیاسی نیاز نیست. به قول رابرت دال، سخنرانی‌های جیمز مادیسون در فصل معاهدۀ قانونی کتاب فدرالیست نشان می‌دهد که او برترین تحلیل‌گر سیاسی تاریخ امریکا است، اما موفقیت‌های سیاسیِ او به فرانکلین روزولت نمی‌رسد. فرانکلین روزولت اگر دانش سیاسی بالا نداشت، اما مهارت فوق‌العاده‌یی در کاربرد دیدگاه‌های سیاسی خود داشت.