احسان امینایی چترودی/ چهارشنبه ۱۶ ثور ۱۳۹۴

بخش دوم

لبخند را فراموش نکنیم. حتا در سخت‌ترین شرایط کاری هم می‌توان لبخند زد و از ایجاد هرگونه حس و استرس منفی دوری جست. تنش‌زدایی در سازمان را با صورتی بشاش آغاز کنیم. بذله‌گویی و شوخ‌طبعی را تا زمانی که موجب اختلال در کار و رنجش همکاران نشود، ادامه دهیم. وقت غذا، فرصتِ خوبی برای تعریفِ مطالب خنده‌دار یا آخرین فلم و سریالِ کمیکی که دیده‌ایم است تا با روحیه‌یی مضاعف برای نوبت دومِ فعالیت آماده شویم. این فرمول برای واحدهایی چون منابع انسانی و بخش مدیریت ارتباط با مشتریان که در تماس مداوم با مراجعان است و نیاز به صبر و حوصلۀ فراوان دارد، بسیار کارآمد است. به‌زودی به معجزۀ شادی ایمان خواهید آورد.
مسایل و مشکلات خارج از سازمان را همراه خود به محیط کار نیاوریم، یا حداقل دلیل سکوت و ناراحتی خود را به همکارمان توضیح دهیم. این کار دو فایده دارد: اول این‌که به این وسیله دوستان‌مان متوجه می‌شوند که مسبب رنجش، آن‌ها نبوده‌اند و برای‌شان مشغلۀ ذهنی ایجاد نمی‌کند و دیگر آن‌که شاید برای آن راهکاری پیدا شود و به این وسیله از مشاورۀ دیگران بهره خواهیم برد. محافظه‌کاری بی‌مورد را کنار بگذاریم. انسان موجودی پیچیده و اغلب غیرقابل پیش‌بینی است. بی‌محلی یا بایکوت افراد در محیط کار آن‌هم بر سر موضوعات بی‌اهمیت، نتیجه‌یی جز نشر افکار منفی ندارد. در صورت ایجاد کدورت باید در اولین‌فرصت روند کینه‌توزی را منقطع سازیم. این یک توصیۀ اخلاقی نیست، بلکه یک اصل کارآمد انکارناشدنی برای لذت بردن از ۷ ـ ۸ ساعت ناقابلی است که ما در محیط کار خود با دیگران می‌گذرانیم.
خودمان را نسبت به بهبود اوضاع مسوول بدانیم. ما هم بخشی از این کشور، جامعه و سازمان هستیم؛ در نتیجه در شرایط نابسامان نقشِ خودمان را در حل مشکلات فراموش نکنیم. ایرادگیری و سرزنش کردن، ندرتاً مشکلی را حل کرده است. بی‌تفاوتی و نارضایتی درونی علاوه بر تنزل محیط کارگاهی، آن را غیر قابل تحمل می‌کند. به جای لعنت کردن تاریکی، شمعی بیفروزیم!
از خودمان ابتکار به خرج دهیم. می‌گویید چه‌گونه؟ بسیار ساده است، مثلاً با چند گلدان کوچک طراوت را به محیط کار اضافه کنیم. همان‌طور که گفته شد، بخش عمدۀ زمانِ ما در محل کار می‌گذرد، پس اندکی هزینه کردن برای آن ارزشش را دارد. از آن مهم‌تر این‌که این ایده می‌تواند به عنوان بخشی از فرهنگ سازمانی
(organization culture) درآید و دیگران را هم به تقلید از ما تشویق کند. در نهایت به صورت خودکار محل کاریِ «سبز» و دل‌پذیر خواهیم داشت. ایدۀ دوم ترغیب دوستان به تفکیک زباله‌ها به‌ویژه کاغذباطله‌ها برای بازیافتِ دوباره است.