بخش دوم و پایانی

تفاوت سریال‌های داخلی و خارجی
در برنامه‌های داخلی، ما شاهد برخی ممیزی‌ها هستیم که در برخی موضوعات کار را برای والدین راحت‌تر می‌کند؛ در حالی که در مورد سریال‌های خارجی، این درگیری‌های عاطفی و هیجانی چندبرابر است و به همان نسبت الگوپذیری نیز بسیار بیشتر است. روش مقابله والدین با این قبیل برنامه‌ها، بسیار مهم است. منع منطقی تماشای سریال‌های خارجی، باید با تشویق به تماشای برنامه‌هایی باکیفیت همراه باشد. وقتی موضوعی منع می‌شود، باید به سرعت برای آن جایگزین مشخص کنیم.
بستر لازم باید فراهم شود
برای مجاب کردن کودکان برای ندیدن سریال، نیاز به یک بستر خانواده‌گی و هم‌چنین آموزش والدین است. اگر آن‌ها را نه تنها برای تماشای سریال، بلکه طوری تربیت کنیم که برنامه زنده‌گی خودشان را داشته باشند، مثل این‌که درس بخوانند و…، این مشکلات کمتر می‌شود. بسیاری از والدین در این زمینه موفق عمل می‌کنند و در ساعت‌هایی که سریال پخش می‌شود، کودک آن‌ها یا در حال درس خواندن است یا آماده می‌شود که بخوابد، چون به او آموزش داده شده نه این‌که گفته شده باشد «نباید نگاه کنی، نبین و نکن.»
عادت و برنامه‌ریزی
تماشای سریال‌های تلویزیونی، موضوعی است که به برنامه‌ریزی و عادت بسیار وابسته است. کودکان اگر سریال ببینند، عادت می‌کنند که بیشتر نگاه کنند و اگر عادت به ندیدنِ سریال پیدا کنند، موضوع از ذهن‌شان می‌افتد. خانواده‌ها باید بتوانند بین برنامه‌های خوب و بد و برنامه‌های خوب و خوب‌تر تفاوت قایل شوند. متاسفانه برخی خانواده‌ها یک سریال را در طول روز دوبار می‌بینند چنین مادری چه‌طور می‌تواند به فرزندش بگوید سریال نگاه نکن. خویشتن‌داری و قدرت نه گفتن به افراد، باید اول در خود والدین شکل بگیرد. به هر حال، این پدر و مادر هستند که انتخاب می‌کنند چه برنامه‌یی دیده شود. نکته مهم این است که در راس هرم خانواده، باید والدین قرار داشته باشند و آن‌ها کنترل‌کننده و تعیین‌کننده باشند. کودکان با والدین در تعامل اند، بنابراین والدین می‌توانند تعیین کنند.
برنامه مناسب کودک را پیدا کنید
خوش‌بختانه در حال حاضر تمام شبکه‌های تلویزیونی برنامه مخصوص کودکان دارند و بسیاری از کودکان حتا به مستندهای علمی علاقه دارند و این موضوعی‌ست که به آن توجه چندانی نمی‌شود. بیشتر کودکان حتا آن‌هایی که در مکتب موفق نیستند، به مستند علاقه دارند. اما والدین نسبت به فلم‌ها و برنامه‌های مناسب سن کودکان شناخت درستی ندارند. وقتی از آن‌ها پرسیده می‌شود چند برنامه مناسب سن فرزندشان را نام ببرند، معمولاً سکوت می‌کنند و این یک ضعف است. در حالی که اگر تلاش کنند می‌توانند نظمی به این موضوع بدهند. این مساله اصلاً حاد نیست و مشکل، بی‌اطلاعی والدین است. والدین باید مرز خودشان با اطفال را مشخص کنند. این‌که آن‌ها می‌توانند برخی سریال‌ها را ببینند و کودکان نمی‌توانند، یک واقعیت است و این باید جا بیفتد. پدر و مادرها باید خویشتن‌داری را در خود و فرزندشان تقویت کنند و تمام این‌ها زیر سایه فرزندپروری است. اگر والدین شیوه‌های فرزندپروریِ درستی داشته باشند و مرزشان با کودک‌شان تداخل نکند، به راحتی می‌توانند قوانین خانه را به کودک آموزش دهند.
این سریال‌ها امنیت کودکان را به‌هم می‌زنند
باید گفت سریال‌هایی که هیجان‌زا هستند و بازی‌های روانی در آن‌ها بسیار زیاد است، احساس امنیت کودکان را به‌هم می‌ریزد و منجر به اضطراب و احساس عدم امنیت می‌گردد و حتا باعث می‌شود آن‌ها اعتمادشان را نسبت به اطرافیان از دست بدهند. کودکان با دیدن این نوع سریال‌ها رویابافیِ منفی می‌کنند. صحنه‌های خشن آن‌ها به روح و روان کودکان خدشه وارد می‌کند.
انتخاب سریال مناسب کودک، فاکتورهایی دارد که والدین باید به آن‌ها توجه لازم را داشته باشند.