طرح محدود کردنِ رسانه‌ها از جانب حکومت که دیروز به شورای وزیران ارایه شد، سبب برخی برداشت‌ها و گمان‌های بد نسبت به سیاست آقای کرزی در برابر رسانه‌ها در کشور شده است. این طرح پس از آن ارایه شد که آقای کرزی در یکی از نشست‌های شورای وزیران، رسانه‌ها را متهم کرد که خلاف منافع ملی فعالیت می‌کنند و از این‌رو، خواستار محدود شدن فعالیت رسانه‌ها توسط وزارت اطلاعات و فرهنگ شد.
هرچند آقای کرزی رسانه‌ها را متهم به عدول از منافع ملی کرد؛ اما هیچ توضیحی نداد که در چه زمینه‌هایی این عدول و تخلف صورت گرفته است.
بر این بنیاد، دیروز طرحی به شورای وزیران ارایه شد؛ اما تاهنوز جزییات این طرح مشخص نشده است. این نگرانی وجود دارد که حکومت پالیسیِ مهار را بر رسانه‌ها اِعمال کند؛ چیزی که به‌شدت فضای دموکراسی را خدشه‌دار و حتا آن را به فضایی بسته تبدیل می‌کند و سبب بگیر و ببندهای اصحاب رسانه، نویسنده‌گان و آگاهانِ جامعه می‌گردد. زیرا این نوع تلاش‌ها، راه انتقاد و اطلاع‌رسانیِ درست را سد، و عرصه را بر رسانه‌های دگراندیش و منتقدْ تنگ، و میدان فعالیت چند رسانه هم‌جهت با حکومت را، فراخ می‌کند.
وضع هر نوع محدودیت بر فعالیت رسانه‌ها، به معنای مرگ دموکراسی و ارزش‌های مدنی در کشور به عنوان یگانه دستاوردِ ده‌سال گذشته، می‌باشد. هرچند آقای کرزی تا چندی پیش از فعالیت رسانه‌های آزاد در کشور، همواره به عنوان نشانه آشکار حضور دموکراسی در افغانستان سخن می‌گفت و به‌واسطه آن بر خود می‌بالید؛ اما اکنون عَلَم مخالفت با آن را برافراشته است. بی‌گمان فعالیت برخی رسانه‌ها، نگرانیِ آقای کرزی را نسبت به انتقادات آن‌ها از سیاست‌های حکومت، شدید ساخته و او را وادار نموده که در نیمه پایانیِ حکومتش، کمر به محدود کردنِ حوزه فعالیت رسانه‌ها ببندد. از همین‌رو، محدود کردن رسانه‌ها، ریشه در همان برنامه‌هایی دارد که آقای کرزی برای آینده در نظر گرفته است. سال‌های پس از ۲۰۱۴، برای او بسیار حیاتی است، به حدی که حتا پیش‌بینیِ رویدادهای بعد از آن را، خلاف منافع ملی عنوان می‌کند.
با این وصف، مردم افغانستان از جامعه جهانی و نهادهای مدنی انتظار دارند که نگذارند آزادی بیان و دموکراسیِ نیم‌بندشان زیر طرح‌های استبدادی حکومت خُرد شود. یقین داریم که اگر جامعه جهانی و نهادهای مدنی در این مورد سکوت اختیار کنند، آقای کرزی حتا بی‌میل نیست که نظامی شبیه امارت طالبان را در این کشور برقرار سازد. تمام تلاش‌های او به‌هدفِ بودن در قدرت به هر وسیله ممکن است و اگر این مأمول با محدود کردن رسانه‌ها و بستنِ زبان‌ها از گفتنِ فساد، بی‌راهه‌گی و ناکامی‌های حکومتش به‌دست آید، دوست دارد همین فردا دروازه رسانه‌ها را ببندد. بنابراین اگر جامعه جهانی، رسانه‌ها و نهادهای مدنی در برابرِ این اقدام نایستند، به تدریج جلوِ تمام فعالیت‌های آزادانه سیاسی و مدنی در افغانستان گرفته می‌شود.
اکنون بازهم از روی خیرخواهی و دل‌سوزی به آقای کرزی توصیه می‌کنیم: به هیچ عنوان رسانه‌ها را مورد فشار و تهدید قرار ندهد و هیچ برنامه‌یی برای محدود کردنِ آزادی بیان نداشته باشد؛ زیرا در صورتی که فضای انتقاد در رسانه‌ها بسته شود، به مرور زمان جبهه‌های دیگری باز می‌گردد. بدیهی‌ست وقتی دهان مردم بسته شود و آن‌ها دردِ خود را گفته نتوانند، ناچار اند با زدنِ مشت خود را تخلیه کنند؛ همان تجربه‌یی که در کشورهای استبدادزده خاورمیانه به ظهور رسید. بنابرین، رییس‌جمهوری باید ابعاد و پیامدهای ستیز با رسانه‌ها را دقیق از نظر بگذراند و کاری نکند که فردا پشیمانی به بار آید.