برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود
گفتیم تغییر استراتیژی حیاتی پاکستان در قبال کشور ما، آن‌هم یک شبه ناممکن است و این همه هیاهو به خاطر هیچ.
نمی‌دانم این واژه‌ها را از کجا آورده اند، پایان بازی، پاکستان زیر فشارها….
هنگامی که می‌خواهید از زمین خود حاصلی بردارید، مراحل طبیعی این ست که ابتدا زمین را آماده می‌سازید، شخم می‌زنید، تخم می‌پاشید، آبیاری می‌کنید، مراقبت دوامدار می‌نمایید تا بالاخره آنچه کاشته اید، درو کنید و حاصلش را در موقع پختگی بردارید.
خوب، ما در بسیاری از مسایل مملکت، به خصوص مشکل ما با پاکستان، چند مرحله از این مراحل را پشت سر گذاشته‌ایم؟ هیچ. فقط همواره تلاش نموده اند تا برحاصل دیگران دستبرد نمایند. بر حاصل ملت، برحاصل زحمات، رنج‌ها، فداکاری‌ها، مبارزات و قربانی‌های این سرزمین و یاهم همیشه دست‌نگر بیرونی‌ها همچنان باقی مانده‌اند که اگر چیزی هم دستگیرشان شده است، بدون هیچ ملاحظه‌یی آن را چون مال شخصی خود برباد داده اند و بر خرمن‌ها آتش زده اند.
این است داستان غم‌انگیز سیاست و دولتمردان افغانستان.
همواره تاکید داشته ایم، کلید صلح میان خودماست، کلید جنگ نزد دیگران است نه صلح؛ ابتدا باید با خود به صلح برسیم، معمای قدرت را با ایجاد توازن قدرت حل نماییم؛ احساس خودی، احساس ملی و اعتماد ایجاد کنیم.
بعد از موضع متحد، قدرتمند، با یک برنامۀ روشن و در یک همگرایی وارد مذاکره با پاکستان شویم. همۀ مشکلات دو طرف را روی میز بگذاریم، از تروریزم تا دیورند، از آب‌های افغانستان تا حق راه‌های تجارتی و مواصلاتی، همۀ منافع مشروع و غیر مشروع.
در مقام نماینده‌گی دولت مسوولیت بگیریم، ریسک نماییم تا این مرز خون و آتش برای همیش خاموش شود. وقتی پای مسوولیت ملی، مسایل حیاتی و کلان، ریسک های سیاسی در میان آید، فرار می‌کنیم و با فرافگنی و ادعای بی‌مایۀ تاریخی، به سیاست پوپولیستی روی می‌آوریم تا چند صباحی بر مسند قدرت باقی بمانیم و با این روش ذخیره‌گاه آتش فشان مرزها را عمیق‌تر می‌سازیم. نشود خدای ناخواسته در فرجام این سیاست‌های غیر عقلانی، وعدۀ آنچه جنرال حمیدگل رییس پیشین ای اس ای، سال‌ها قبل اعلام داشته بود، محقق گردد.