مدت‌ها است که مردم بی‌گناهِ ملکى، نیروهاى امنیتى و دفاعى ما در گوشه و کنار کشور از کابل تا قندهار، هلمند، پکتیا، فاریاب، غور، هرات، ننگرهار، بدخشان و همین چند روز پیش میرزا اولنگِ سرپل از جانب تروریستان، بى‌رحمانه قتل عام و سُلاخى می‌شوند.
مردم ما همه روزه یا به آتش کشیده می‌شوند و یا گردن‌های‌شان با تیغ این جلادان تاریخ بریده می‌شوند. تروریستانِ خون‌آشام، خون همه اقوام و مذاهبِ با هم برادر افغانستان را بدون تفکیک می‌ریزند، جنایات نابخشودنى و ضد بشرى را انجام می‌دهند. در مقابل، روزانه مردم بى‌دفاع ما از گوشه و کنار کشور از این درد و زجر کشیدن‌ها داد و فریاد می‌کشند و به خود می‌پیچند و دادخواهى می‌کنند و از سران حکومت می‌خواهند تا حداقل یک‌بار هم که شده، دردشان را به تمسخر نگیرند و از خون اولادهای‌شان باج‌گیرى نکنند.
اما سران حکومت به اصطلاح وحدت ملی با بى‌احساسى و پُررویى تمام از این وضعیت بد امنیتى در کشور استفادۀ ابزاری، جهت طرح و تطبیق برنامه‌هاى تیمى، سمتى و تبارى‌شان می‌کنند. این‌ها با عوام‌فریبی و با کمال پُررویى می‌گویند که کسانى داد و فریاد می‌کنند که منافع‌شان از تطبیق برنامه‌هاى اصلاحى ما به خطر افتاده است و گویا این بلند کردن فریادها جهت متوقف ساختن اصلاحات است. این در حالى است که بیشتر از ٩٠٪‏ مردم ما از وضعیت جارى در کشور نگران و مأیوس از آینده هستند. این است نتیجۀ اصلاحات‌تان و این است نتیجۀ طرح‌هاى‌تان که سه سال قبل با ذکرشان گلو پاره می‌کردید؟
مدت‌ها قبل گفته بودم که: “از توطئه‌ها و معامله‌هاى درونى و بیرونى بگذرید و بیشتر از این افکار مردم و خرد جمعى را به تمسخر نگیرید. بیشتر از این با برنامه‌هاى گنگ و مبهم‌تان، نظامی را که به قیمّت خون میلیون‌ها انسان به دست آمده است، به باد هوا ندهید. در عوض، خطرها و بلاهاى کلانى را که از این‌سو و آن‌سو در آینده‌هاى نه‌چندان دور به کشور آمدنى است، درک کنید و جهت دفع و طرد آن برنامه‌ریزى کنید.”
چون می‌دانستم که دشمنان علنى نظام و مردم افغانستان و شما سران حکومت، مصروف چه برنامه‌هایى هستید؟! شما با حرف و عملکردهاى ناسنجش شدۀ سیاسی، ناشی از تعصب، بى‌عدالتى و انحصارطلبى‌تان، جامعۀ ما را به‌سوى متلاشى شدن و لبه پرتگاه کشانیده اید و تعریف دشمن را از آن‌سوى مرزها به داخل نهادهاى ملى و دولتى و حتا کوچه‌ها و خانه‌هاى مردم انتقال داده اید.
حال و یک‌بار دیگر می‌گویم: به عوض این‌که منتظر رسیدنِ سه هزار نیروى خارجى جهت نجات «سى میلیون» انسان این سرزمین باشید و تا آن‌زمان نظاره‌گر ریختاندن خون سه هزار هم‌وطن دیگر ما باشید و یا هم این‌که در دیدارها و ملاقات‌هاى مخفى‌تان به نظامیان پاکستانى تضرع کرده و معامله‌هاى پیدا و پنهان را به قیمّت منفعت‌هاى ملى و تمامیت ارضى کشور با آنان انجام بدهید! بیایید به «سى میلیون» انسان با شرف و با عزت افغانستان رجوع کنید و راه‌حل را از مردم جویا شوید و به عوض طرح و تطبیق برنامه‌هاى مردم را به‌جان همدیگر انداختن، مردم را از خود ساخته و به عوض ایجاد فصل، سببِ وصل مردم شوید. مردم را به‌عوض بسیج کردن در برابر یک‌دیگر، علیه دشمنان وطن و تروریستان خون‌آشام بسیج سازید!
ولى اگر توان بسیج مردم را علیه دشمنان وطن هم از دست داده اید، پس بدانید که شما بر علاوۀ مشروعیت قانونى، مشروعیت مردمى را نیز از دست داده اید. پس بیایید شرافت‌مندانه از مردم معذرت بخواهید و صادقانه در پیشگاه مردم اعتراف کنید که هیچ‌گونه طرحى براى نجات کشور از این بحران‌ها ندارید. در آن‌صورت نسل جوان و ظرفیت‌هاى وطن‌دوست کشور اصالت و رسالت دارند، تا در مورد آیندۀ کشور تصمیم اتخاذ کنند و کشور را از ورطۀ هلاکت نجات دهند.
وَمَا عَلَینَا إِلَّا الْبَلَاغُ