اگر ارگ ریاست جمهوری نخواهد که اصلاحاتِ لازم در نهادهای انتخاباتی و روند انتخاباتِ کشور وارد شود، می‌تواند مشکلاتِ زیادی را فرا راهِ این برنامه بگذارد و پروسه را به تعویق اندازد. این نگرانی همین اکنون ذهنِ برخی از اعضای کمیسیون اصلاحاتِ انتخاباتی را انباشته است.
البته آن‌چه در بستۀ پیشنهادی کمیسیون اصلاحات انتخاباتی مطرح شده است، خالی از نواقص نیست و مواردِ مهمی هم وجود دارد که از قید کار اعضای این کمیسیون افتاده است؛ اما بازهم در بستۀ پیشنهادی کمیسیون ویژۀ اصلاح نظام انتخاباتی، ایجاد سیستم مختلط در نظام انتخاباتی، از نکات بسیار مهم و قابل توجه است. در این طرح، صد کرسی در مجلس نماینده‌گان یا ولسی جرگه به احزاب سیاسی اختصاص می‌یابد که نتیجۀ آن، تقویت احزاب سیاسی خواهد بود.
تقویت احزاب سیاسی به شهروندی جامعه کمک می‌کند، پروسۀ شکل‌گیری ملت شهروند و دولت ملیِ مدرن را تسهیل می‌بخشد، تعارضات قومی را کاهش می‌دهد، سیاست را از مدارِ قومیت بیرون می‌کند و جامعۀ قومی را به جامعۀ سیاسی ارتقا می‌دهد، و افکار فردی و گرایش‌های پراکندۀ سیاسی و بر مبنای هویت‌ها و تعلقات اتنیکی، زبانی، نژادی، مذهبی و غیره نیز جایش را به تفکر منظم در قالب احزاب سیاسی می‌دهد.
احزاب سیاسی‌یی که در جامعه بر سرِ کسبِ قدرت سیاسی در مبارزه و رقابت قرار می‌گیرند، با مسوولیتِ بیشتر و از طریق نخبه‌گانِ خود در عرصه‌های مختلفِ حیات سیاسی و اجتماعی عمل می‌کنند و در شکل‌دهی و پایداریِ دولت ملی مدرن، ممد واقع می‌شوند. داشتن یک پالمان با حضور نماینده‌های احزاب، سیاست در کشور را به سوی قانونیت و شکوفاییِ هرچه بیشتر سوق می‌دهد.
اکنون آن‌چه در پارلمان افغانستان می‌گذرد و انتقاد مردم را نسبت به کارکرد نماینده‌گان‌شان بیشتر کرده است، نشان می‌دهد تا زمانی که احزاب وارد قدرت و سیاست نشوند و سیاست از مجراهای اصلی‌اش اعمال نگردد، وجود افراد مستقل و غیرسیاسی در پارلمان افغانستان، این مجلس را به جای یک نهاد قانون‌گذار به نهادی قانون‌گریز تبدیل می‌کند و نماینده از سکوی پارلمان و مصونیتی که کسب کرده، می‌تواند مرتکب فساد شود و به هیچ مرجعی هم پاسخ‌گو نباشند. اما در صورتی که نماینده‌گان بر بنیاد احزاب کرسی‌ها را به دست آورند، به احزابِ خود از عملکردشان پاسخ‌گو می‌باشند و احزاب نیز طبق مرام‌نامۀ حزبی‌شان فعالیتِ نماینده‌گان را نظارت و بررسی می‌کنند.
ابتدایی‌ترین و حداقل‌ترین سودی که داشتن یک مجلس تقنینی به اشتراکِ احزاب دارد، کاهش فساد است. از طرف دیگر، تا زمانی که احزاب وارد سیاست نشوند و سیاست به شکلِ اکادمیکِ آن به کار گرفته نشود، با روش‌هایی که اکنون در سیاست‌ورزی و حکومت‌داریِ ما پیش گرفته شده است، نمی‌توانیم یک جامعۀ متحول و سیاسی داشته باشیم.
اگرچه در چهارده سال گذشته آقای کرزی خود یکی از مخالفان اصلیِ احزاب در قدرت بود و حالا هم آقای غنی این اکت را پیش می‌برد، اما در صورتی که در ذهن حاکمان اهمیتِ احزاب که اصل تمثیل دموکراسی در کشور است را درک نکند و یا آن را برنتابد، نمی‌توانیم سیاستِ وحشی در کشور را اهلی سازیم.
بنابرین نهادهای مدنی، احزاب سیاسی قانونی و نیز رسانه‌های کشور باید در جهت تحولِ سیاست در کشور کار کنند و از حزبی شدنِ بخشی از مجلس و پارلمان حمایت کنند، تا ریاست جمهوری این طرح را در کنار دیگر طرح‌های مفید برای اصلاح نهادهای انتخاباتی و سیستم انتخابات، تصـدیق و تأیید کند.