بخش دوم و پایانی

دیوید ریچاردسون از دانشگاه آنجلیای شرقی می‌گوید: «ما مشاهده کردیم که طول تلومر، شاخص بهتری از سن تقویمی برای تخمین طول عمر به شمار می‌رود. بدین ترتیب با اندازه‌گیری طول تلومر راه جدیدی برای اندازه‌گیری سن بیولوژیکی افراد پیدا کرده‌ایم که چه‌قدر از زمان خود را پشت سر گذاشته است.»
پژوهشگران طول متوسط تلومر پرنده‌گان را بر روی جمعیتی ۳۲۰ عددی از چکاوک‌ها انجام دادند. این پرنده‌گان در جزیرۀ کازین، یکی از جزایر کشور ایسلند زنده‌گی می‌کردند و به مدت ۲۰ سال تمام تحت نظر پرنده‌شناسان قرار داشتند و تاریخچۀ هر پرنده به‌طور دقیق ثبت شده و موجود بود.
در گزارش این پژوهش که در نشریۀ تخصصی «مولکولار اکولوژی» منتشر شد، آمده است: «یافته‌های ما از نخستین سند روشن و غیرمبهم از رابطه میان طول تلومر و مرگ و میر در حیات وحش پرده برداشته و اثباتی است بر رابطه میان کوتاه شدن طول تلومر به عنوان شاخصی از سن بیولوژیکی در باربر سن تقویمی ارگانیسم‌های زنده.»
انجام این تحقیق بر روی جمعیتی از پرنده‌گان وحشی در یک جزیره از آن جهت اهمیت دارد که هیچ شکارچی طبیعی و مهاجرتی برای این قبیل پرنده‌گان وجود ندارد. این حقیقت بدان معناست که دانشمندان می‌توانستند با فراغ بال به بررسی رابطۀ میان طول تلومر و طول عمر طبیعی این پرنده‌گان بپردازند.
داکتر ریچاردسون می‌گوید: «می‌خواستیم ببینیم که در طول عمر کامل یک پرنده چه اتفاقی رخ می‌دهد، به همین دلیل چکاوک‌های سیشلز را انتخاب کردیم که هیچ شکارچی [طبیعی] آن‌ها را تهدید نمی‌کند و به دلیل موقعیت جغرافیایی محل زیست آن‌ها هر پرنده را می‌توان در سراسر طول عمرش تا دوران کهولت حیوان دنبال کرد.»
این استاد دانشگاه آنجلیای شرقی در ادامه توضیح می‌دهد: «ما بررسی کردیم که آیا در هر سن به‌خصوص می‌توان با استفاده از طول تلومر زمان مرگ را در حیوان تخمین زد. به این نتیجه رسیدیم که تلومرهای کوتاه یا به‌سرعت در حال کوتاه شدن شاخص درستی برای پرنده‌‌گانی بودند که ظرف یک سال می‌مُردند.»
به گفتۀ دکتر ریچاردسون از دیگر نتایج این پژوهش آن بود که «پرنده‌گانی که تلومرهای بلندتری داشتند، مدت زمان بیشتری زنده‌گی می‌کردند.» و آن‌گونه که این پژوهشگر می‌گوید: «پیش از این پژوهش، دانشمندان بر این باور بودند که کوتاه شدن تلومرها با سرعتی ثابت در افراد انجام می‌گیرد و طول تلومر را به عنوان ساعت داخلی برای اندازه‌گیری سنِ تقویمی ارگانیسم‌های حیات وحش مورد بررسی قرار دادند.»
دیوید ریچاردسون تأکید می‌کند با وجود آن‌که طول تلومرها با افزایش سن تقویمی کوتاه می‌شود، سرعت این روند در میان افراد مختلفِ هم‌سن و سال تفاوت دارد. یکی از دلایل چنین حالتی، وجود استرس‌های زیستیِ متفاوت و میزان چالش‌ها و فشاری است که افراد مختلف در زنده‌گی تجربه می‌کنند.

منبع:

www.persianpersia.com