وزارت خارجه بریتانیا گفته است در پایان سال ۲۰۱۴ این کشور هیچ سربازی در افغانستان نخواهد داشت، اما همکاری‌های اقتصادی این کشور در قالب تعهداتی که در کنفرانس‌های توکیو و شیگاگو صورت گرفته، ادامه می‌یابد.
بارونس سعیده وارسی، معاون وزارت خارجه بریتانیا روز سه شنبه به کابل سفر کرد و بعد از گفت‌وگو با مقام‌های افغانستان، در یک کنفرانس خبری مشترک با جاوید لودین معاون سیاسی وزیر خارجه افغانستان شرکت کرد.
او گفت: «بیست سال پیش جامعه جهانی یک اشتباه بزرگ را مرتکب شد. ما نمی‌خواهیم که اشتباه مشابه را بار دیگر تکرار کنیم. شما و افغانستان، ما و بریتانیا و تمام آنانی که به امنیت افغانستان می‌اندیشند، قربانی‌های زیادی داده‌اند».
این مقام بریتانیایی گفت کشورش یکی از بزرگترین کشورهای کمک کننده به افغانستان در عرصه‌های نظامی و توسعه‌یی تا سال ۲۰۱۴ و بعد از ۲۰۱۵ باقی خواهد ماند.
خانم وارسی با وجودی که گفت بریتانیا پس از ۲۰۱۴ در افغانستان نیروی نظامی نخواهد داشت اما تاکید کرد که همکاری‌های این کشور با افغانستان به داشتن نیروی نظامی محدود نمی‌شود. او افزود: «در پایان ۲۰۱۴ بریتانیا نیروی نظامی در افغانستان نخواهد داشت اما این پایان تعهد ما نیست. در کنفرانس‌های توکیو و شیگاگو ما جهان را گردهم آوردیم تا مجموعا هشت میلیارد دالر را سالانه تا سال ۲۰۱۷ به افغانستان بپردازند».
تشکیل کمیسیون مشترک
افغانستان و بریتانیا همچنین کمیسیون مشترکی را برای نظارت بر عملی شدن تعهدات ذکر شده در سند همکاری‌های استراتژیک بین دو کشور تشکیل داده اند. معاون وزیر خارجه بریتانیا گفت سند همکاری‌های استراتژیک نشان می‌دهد که بریتانیا در درازمدت با افغانستان خواهد بود.
خانم وارسی گفت که بریتانیا افغانستان را برای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نیز کمک می‌کند. او افزود که بریتانیا مصمم است تا افغانستان را در راستای مصالحه کمک کند، مصالحه‌یی که به گفته او حقوق زنان و حقوق بشر در آن احترام شود.
جاوید لودین، معاون وزارت خارجه کشور گفت بریتانیا در عرصه‌های مختلف با افغانستان همکاری کرده و نخستین کشوری بود که ۵۰ درصد کمک‌هایش را از طریق بودجه حکومت افغانستان به مصرف رسانده است. او افزود نقشی که بریتانیا در بخش کمک نظامی و توسعه‌یی در افغانستان بازی کرده است، برای این کشور بااهمیت است.
معاون سیاسی وزارت خارجه در بخشی از اظهاراتش گفت که افغانستان در امضای پیمان‌های استراتیژیک، نظریات کشورهای همسایه و دوست را می‌شنود، ولی بر اساس منافع ملی خود تصمیم می‌گیرد.