برگرفته از صفحۀ فیسبوک احمدولی مسعود
چرا از این سیل عظیم عدالتخواهـانۀ مردمى که به گونۀ خودجوش در کابل جمع شده بودند، از این بیدارى ملى و از این اعتراض مدنى در مقابل ظلم، در برابر وحشت طالبانى، بر علیه تروریزم، بر ضد قومگرایى و به خاطر وحدت و عدالت، حکومت افغانستان آن‌هـم بنام وحدت ملى، حمایت نکرد؛ بهـره بر دارى ملى ننمود، لبیک نگفت، این موج خروشان بیدارى را استقامت نداد و بر رخ دشمنان این وطن نکشید و از احساسات ملى براى نسل جوان این سرزمین مایه و حافظۀ ملى نگذاشت؟
در عوض و دردمندانه، مانند هـموارۀ تاریخ تلخ این سرزمین، تلاش صورت گرفت تا با حیله‌هـایى، این جریان‌هـا را عقیم سازند، دشمن تلقى کنند و از بیخ آن را مردود بشمارند. حتا در این عصر حق طلبى و دموکراسى، عده‌یی هـنوز هـم بر طبل رسوایى قومى می‌کوبند تا جایگاهـى به خود دست و پا کنند. سعى می‌کنند آگاهـاهانه و بگونۀ عمدى شگاف‌هـاى قومى و حتا قبیله‌یی را عمیق تر سازند تا بقول یک دانشمند معروف « بنام قوم، نان قوم را بخورند».
طى هـمین ١۴ سال دور دموکراسى هـمه شاهـد این بازار گرمى‌هـاى قومى بودیم. عده‌یی بدور از واقعیت‌هـاى تلخ زندگى مردم این کشور، به یکباره‌گى سبز شدند و پیهـم تلاش دارند تا با انگیزه هـا و آموزه هـاى قومى به حل مسایل ملى این کشور بپردازند!
اکنون سوال اساسى این است که با این فرهـنگ منحط سیاسى، مشکل کدام قوم حل شد؟ کدام قوم تحت لواى این ایدولوژى‌هـاى قومى به عزت و مکنتى رسیدند؟ آیا به جز از عده‌یی انگشت شمار از تیکه داران قومى و سیاسى، زندگى اکثریت مردم این سرزمین بهـتر شد؟