ما دانشجویان افغانِ مقیم در ترکمنستان از عملکرد و ضعفِ مدیریت در وزارت تحصیلات عالی شکایت داریم. در حدود ۷۰ دانشجوی افغان در کشور ترکمنستان در رشته‌های انجنیری، زراعت، ادبیات و تعلیم و تربیه مصروفِ فراگیری دروس هستیم. طبق لایحه و مقررات وزارت تحصیلات عالی و وزارت خارجه، دولت افغانستان مکلف است تا به دانشجویانی که از طریق بورسیه‌های دولتی به خارج از کشور اعزام می‌گردند، معاش ناچیزی را به عنوان «مدد معاش» در هر ماه پرداخت نماید. اما بیشتر از یک سال می‌شود که مددمعاش و حق قانونیِ خویش را دریافت نکرده‌ایم.
ما دانشجویان افغان در کشور ترکمنستان، چندین بار مشکل «نداشتن بیمۀ صحی» و عدم تادیۀ مددمعاش را به سمع مسوولین محترم سفارت افغانستان مقیم در عشق‌آباد و جنرال‌قنسولی شهرِ «ماری» رساندیم، و آن‌ها نیز با ابرازِ همدردی و درک حقایق، با درنظرداشت اصول اداری، مشکلاتِ ما را مکرراً ذریعه مکتوب به مرکز انعکاس داده‌اند؛ اما همۀ این تلاش‌ها هنوز نتیجه‌یی در پی نداشته است.
با فرا رسیدن فصل سرما و افزایش مشکلات دانشجویان، صبر و حوصلۀ ما نیز نسبت به عدم پرداخت «مددمعاش» به آخر رسیده است. در هیچ نقطه از جهان دانشجویانی را سراغ نداریم که فقط و فقط به دروس پوهنتون/دانشگاه اکتفا کرده باشند. برای یک دانشجو نیاز است تا بخاطر ارتقاء سطح دانش و ظرفیت خویش، کورس‌های اضافی و شخصی را تعقیب نماید؛ اما برای اکثریت دانشجویانی که برای حل مشکلاتِ روزمره و تعقیب کورس‌های اضافی چشم به مددمعاشِ ناچیز دوخته اند، عدم تادیۀ به موقعِ معاشات‌شان یک ضربۀ مهلک و جبران‌ناپذیر است.
گوش‌های شنوا و دادرس باید به حقایق پی ببرند! دولت جمهوری اسلامی افغانستان کنفرانس‌ها و برنامه‌های مختلف را با مصارف هنگفت گرفته می‌تواند، دستور توزیع معاشات «سُوپر اسکیل و دالری» را برای اطرافیان حکومتی داده می‌تواند، اما متأسفانه فرمانی برای پرداخت مددمعاشِ ناچیزِ دانشجویان صادر کرده نمی‌تواند.
بهانه‌تراشی‌های ناحق برای ما قناعت‌بخش نیست و ادارات مربوطه به خصوص وزارت تحصیلات عالی، مسوول مشکلات و تأخیر در تادیۀ معاشاتِ ما می‌باشد. سال گذشته، زمانی که جناب رییس جمهور تشریف آورده بودند، چنان روحیه گرفتیم و باورمند شدیم که شاید شخصی و یا اداره‌یی به درخواست افزایش مددمعاشِ ناچیز ما پاسخ منفی ندهد، اما با گذشتِ زمان همه چیز خلافِ آرزوهای ما واقع شد. مایان نه تنها آرزوی افزایش مددمعاشِ ناچیز خویش را از سر دور کردیم، بلکه از عدم تادیۀ به موقعِ مددمعاش (۶۰دالر) نیز ناامید گشتیم.
دانشجویان برای ادامۀ تحصیلات آمده‌اند تا به دروس و هدف اصلی خویش فکر کنند، نه این‌که در جریان درس به فکر حل مشکلاتِ روزمره و مددمعاش شوند. اکنون دیده می‌شود که دولت و ادارات مرتبط با تحصیلات، کوچک‌ترین تعهد و احساس را در قبال مشکلات دانشجویان ندارند. نمونه‌اش همین عدم پرداخت مددمعاش یک‌سالۀ ما دانشجویان است.
همان‌طوری که «با شکمِ گرسنه جنگ نمی‌شود»، با فکر پریشان و تنگدستی فراوان نیز درس خواندن مشکل است. در صورتِ بی‌توجهی و عدم پرداخت مددمعاشِ یک‌سالۀ ما، اقدامِ بعدیِ ما اعتصاب درسی و غذایی می‌باشد، و در آن‌صورت مسوولیت به عهدۀ وزارت تحصیلات عالی و نهادهای مربوطه خواهد بود.
با نشر این شکایت‌نامه توقع داریم تا ادارات مربوطه با درک حقایق و مشکلاتِ دانشجویان، با تادیۀ مددمعاشِ ما اخلاقاً مسوولیت خویش را ادا نمایند.
با احـترام
دانشجویان افغان مقیم در ترکمنستان