فیصل شایسته- کاپیتان تیم ملی فوتبال افغانستان
خیلی از اعضای خانواده و دوستانم برایم می‌گفتند باید واقع بین باشم و به درس و تحصیلات خود تمرکز کنم. آنها چیز اشتباه هم نمی‌گفتند، تحصیلات خیلی حیاتی است.
اما آرزوی من از سنین نوجوانی این بود که یک بازیکن حرفه‌یی فوتبال باشم. فوتبال تنها حرفه‌یی بود که من شب و روز رویایش را می‌دیدم. باری یک جوره کفش فوتبال از یک هم صنفی خود قرض کردم، چون پدر و مادرم توانایی خرید آن را نداشتند.
امروز من فوتبال حرفه‌یی بازی می کنم، آن هم در یکی از بهترین تیم‌های بین المللی. در دو سال گذشته، در کنار تیم ملی افغانستان هم بودم. اولین مسابقه در دوبی برگزار شد. بازی سختی بود. می‌گویند برای رسیدن به اهداف خود، باید بکوشی، و من دقیقاً همین کار را کردم. اما چیز مهم برای من، اتحادی بود که بچه‌ها از خود به نمایش گذاشتند. همه برای پیروزی تلاش می‌کردند. نه برای خود، نه برای یک شهر، نه برای یک ولایت، خیلی ساده، همه برای افغانستان دوست داشتنی تلاش می‌کردند.
بهترین خاطره ام از زمانی است که اولین گل ملی خود را مقابل تیم ملی کویت به ثمر رساندم. ورزشگاه پر بود از تماشاچیان هم وطن‌مان و من روی یک ضربه آزاد به گل رسیدم. آنجا بود که درک کردم به مقصد رسیدم. در آن چند ساعت کوتاه احساس کردم هر تلاش و کوشش که در گذشته انجام دادم، روی یک هدف بوده و هست. وقتی ما بازیکنان به دور و بر ورزشگاه گشت می‌زدیم، خوشحالی آنها را می‌توانستیم حس کنیم، حس آزادی. بعد از آن همه سختی‌ها، دیدن مردمم به طور زنده و بی‌واسطه برایم از هر چیز مهم تر بود.
البته در زنده‌گی همیشه فراز و فرود هست. هیچ چیز در زنده‌گی به سادگی بدست نمی‌آید. اما من برای ماجرای بعدی آماده‌ام. والدینم، روزهای سخت گذشته و صدای دلنواز افغانستان است که برایم روحیه می‌دهند.
وقتی از جنگ می‌گریختم، شاید اینکه به کدام کشور بروم، برایم مهم نبود. اینکه چه کشوری برایم پول بیشتری بدهد تا به آن بازی کنم مهم نبود. من دوباره می‌آیم و برای مردمم بازی خواهم کرد و تا جایی‌که توان دارم با آنها خواهم بود. وقت زیادی را صرف کردم، با مشکلات متعددی دست و گریبان بودم، اما حالا بر گشته‌ام، قوی تر از همیشه، تا اینکه به ملت خود کمک کنم و امید را به آنها باز گردانم و عشق به فوتبال را در آنها زنده کنم. ورزش منبع الهام بخش امید برایم مردم ما بدل شده است. اگر ما می‌خواهیم تغییری بیاوریم، هیچ گزینۀ دیگری به جز روح ورزش نیست.
من از پسر کوچکی که توانایی خرید یک جوره کفش فوتبال را نداشت، به کاپیتانی تیم ملی فوتبال افغانستان در مسابقات قهرمانی ۲۰۱۵ جنوب آسیا رسیده‌ام؛ اما یک ملیون آرزو برای سرزمینم دارم. و همان هدفم است. شاید نایل آمدن به آن مشکل باشد، اما هیچ گاه غیر ممکن نیست. رویاهایت را زنده نگه دار. بعضی وقت‌ها شاید تا رسیدن به پیروزی یک دهه طول بکشد، اما این را به یاد داشته باش، سختکوشی هیچ‌گاه ترا ناکام نخواهد ساخت.