نگاه به سابقۀ مذاکره با طالبان که در دهۀ نود میان آن ها و دولت مجاهدین و جبهۀ مقاومت ضد طالبان انجام یافت، نشان می دهد که مذاکرات آن ها هیچ گاه برای صلح نبوده است. طالبان هر مذاکره را یا برای کسب زمان در جهت تقویت نیروی خود و یا در جهت رهایی اسیران و زندانیان خویش انجام داده اند. ارائه شرایط تازه از سوی طالبان دیروز در شهر دوحه پایتخت قطر برای مذاکره با دولت افغانستان حکایت از همین رویکرد طالبان به پدیدۀ مذاکره در جهت صلح دارد. شرایطی که پذیرش آن برای کابل و حتی امریکایی ها بسیار سخت و دشوار است: ۱- به رسمیت شناختن دفتر سیاسی امارت اسلامی افغانستان یعنی گروه طالبان در قطر
. ۲- خارج کردن نام رهبران طالبان از لیست سیاه سازمان ملل متحد.
۳- حذف جوایز تعیین شده برای بازداشت یا ازبین بردن برخی رهبران و فرماندهان طالبان.
۴- آزادی زندانیان طالبان
۵- پایان دادن به تبلیغات ضد طالبان که آن را تبلیغات زهر آگین خوانده اند.
بدون تردید طراح اصلی این شرایط پاکستان است که پذیرش آن شرایط از سوی دولت افغانستان و امریکایی ها، طالبان را در سطح بین المللی از یک گروه جنگجوی تروریستی به عنوان یک گروه سیاسی و هم وزن دولت افغانستان تغییر می دهد و از آن بعد موقعیت و دست پاکستان را بیشتر از بیش در حمایت از این گروه باز می گذارد. نکتۀ که حکایت از نقش پاکستان در عقب ارائه این شرایط دارد به موقعیت حساس و ناگزیری دولت افغانستان بر سر مذاکرات صلح با مشارکت امریکا و چین و حمایت افکار عمومی از مذاکره برای صلح بر می گردد. پاکستان به خوبی دریافته است که عدم پذیرش شرایط طالبان از سوی دولت افغانستان در چنین اوضاع چندان آسان و راحت نیست. کابل نمی تواند با نه گفتن به شرایط طالبان به روند مذاکرات چهارجانبه که قرار است سومین دور آن تا دو هفتۀ دیگر در اسلام آباد از سر گرفته شود، نقطۀ پایان بگذارد. از طرف دیگر، پذیرش این شرایط برای دولت افغانستان بسیار ناگوار تر و دشوار تر از عدم پذیرش آن است. هیچ تضمینی وجود ندارد که طالبان پس از آن به مذاکرات صلح با دولت افغانستان ادامه دهند و یا پس از دستیابی به این شرایط خود را ملزم به دستیابی به توافق صلح با کابل بدانند. ناگواری و دشواری پذیرش شرایط طالبان برای دولت افغانستان به همین نقطه بر میگردد که در واقع دولت در چنین حالت به قول ضرب المثل عامیانه در افغانستان، هم «حریف را از دست می دهد و هم قمار را می بازد». شرایط طالبان برای مذاکره با دولت افغانستان، زمام دار و یا زمام داران این دولت را در بن بست و دو راهی سختی قرار می دهد. شاید یگانه راه بیرون رفت از این بن بست و عبور از سختی های این دوراهی، تضمین های سه طرف دیگر مذاکرات چهارجانبه یعنی پاکستان، امریکا و چین باشد تا کابل را قانع و مطمئن سازند که بهای پذیرش شرایط طالبان، صلح است. اما سوال این جا است که آیا این سه طرف و به خصوص پاکستان این تضمین را به کابل خواهد داد؟