۲۱ فبروری یا دوم حوت/اسفند روز جهانی زبان مادری است. اشتراک‌کننده‌گان در مراسم تجلیل از این روز در افغانستان، از حکومت خواهان توجه به زبان‌ اقلیت‌ها در کشور شدند. از این روز در حالی تجلیل می‌شود که بر بنیاد گزارش‌ها حکومت کمتر توجهی به زبان اقلیت‌های کشور کرده و حتا در برخی موارد میزان این توجه به صفر تقرب می‌کند.
فعالان مدنی بلخ در مراسم تجلیل از این روز می‌گویند که دولت باید به حق طبیعی شهروندان احترام داشته و در آموزش تمام کودکان به زبان‌های مادری‌شان تلاش کند.
به گزارش سلام وطن‌دار، صالح‌محمد احساس استاد دانشگاه، دولت را به جلوگیری از رشد زبان‌های محلی و اقلیت‌ها محکوم می‌کند و می‌گوید، دولت برای رشد زبان‌ اقلیت‌های کشور هیچ تلاشی نکرده است.
آقای احساس می‌گوید که نباید با زبان‌های دیگر در کشور برخورد اهانت‌آمیز صورت گیرد بلکه دولت باید بکوشد که این زبان‌ها رشد کرده و فرد فرد شهروندان خودشان را در آیینۀ دولت ببینند.
نسرین احمدی، یکی دیگر از استادان دانشگاه استفاده از واژه‌های بیگانه در زبان‌های افغانستان را مانعی برای رشد زبان می‌داند و می‌گوید، زبان بیانگر فرهنگ و هویت یک کشور است و واژه‌های بیگانه سبب واردکردن خدشه بر بدنۀ هویت و فرهنگ کشور اند.
این فعالان مدنی دولت را متهم می‌کنند که حتا به صورت نمادین نیز به این روز توجهی ندارد و از آن تجلیل نمی‌کند. صالح‌محمد خلیق، رییس اطلاعات و فرهنگ ولایت بلخ با اشاره به تقویم رسمی حکومت در این باره می‌گوید که نهادهای دولتی تنها مکلف به تجلیل از روزهایی اند که در تقویم درج شده باشد و «روز جهانی زبان مادری در تقویم رسمی دولت درج نیست» .
ایرینا بوکووا، مدیر کل سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد به این مناسبت در پیامی گفته است که هدف از تأکید بر اهمیت زبان‌های مادری در نیل به آموزش با کیفیت و حفظ تنوع زبانی، پیش بردن دستور کار جدید سال ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار است. او می‌گوید که برابر با هدف چهارم برنامه توسعه پایدار سازمان ملل، دستور کار سال ۲۰۳۰ بر روی آموزش با کیفیت و یادگیری تمام عمر برای همه‌گان متمرکز است تا همه مردان و زنان را قادر سازد مهارت‌ها، دانش و ارزش‌هایی را به دست بیاورند که رسیدن آن‌ها را به هر چه که آرزو می‌کنند، ممکن سازد تا بتوانند در جامعه خود مشارکت کامل داشته باشند.
پیدایش این روز و این عنوان جهانی به حرکت‌های دانشجویان دانشگاه‌های کشور بنگله‌دیش در سال ۱۹۵۲ باز می‌گردد. تعداد زیادی از دانشجویان بنگالی در اعتراض به تحمیل زبان اردو به عنوان زبان رسمی، اداری و دیوانی در بنگله‌دیش که آن زمان پاکستان شرقی نامیده می‌شد، توسط دولت پاکستان در محوطۀ دانشگاه «داکا» توسط مأموران دولت پاکستان سرکوب شدند.
این دانشجویان توسط ماموران پاکستانی به رگبار بسته شدند. دانشجویان تنها یک خواست داشتند و آن این بود که بتوانند به زبان مادری سرزمین‌شان بخوانند، بنویسند و حرف بزنند.
پس از جدایی بنگله‌دیش از پاکستان در سال ۱۹۷۱ مراسم «روز ملی زبان مادری» همه ساله در همان ۲۱ فبروری در بنگله‌دیش برگزار می‌شود. در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۹۹ سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو)، پیشنهاد رسمی کشور بنگله‌دیش برای انتخاب این روز را به عنوان «روز جهانی زبان مادری» پذیرفت و ۱۸۸ کشور عضو این سازمان نیز به آن رأی مثبت دادند.