سخنان روز شنبه رییس‌جمهور که در میانِ جمعی از مسوولانِ رسانه‌ها و تحلیل‌گرانِ اوضاع سیاسی کشور در ارگ ریاست‌جمهوری ایراد شد، از زاویه‌های زیادی قابل بررسی و تأمل است.
نگرانی رییس‌جمهور از بابت این‌که رسانه‌های کشور به‌ویژه تلویزیون‌ها «خلاف افغانستان» نشرات دارند، پرسش‌های چندپهلویی را خلق می‌کند.
رییس‌جمهوری از نوعی تبانی میان رسانه‌های کشور و رسانه‌های خارجی در پیشبرد یک «جنگ روانی» هراس دارد. پرسش این است که پشت هراس رییس‌جمهوری، چه چیزی وجود دارد؟
آقای رییس‌جمهور تنها از فعالیتِ رسانه‌هایی گله‌مند است که تحلیل‌هایی خلاف برداشت‌های ارگ ریاست‌جمهوری و یا شاید اشتباه را مطرح می‌کنند و یا این‌که تبلیغاتی را علیه شخصِ وی سامان می‌دهند و یا هم اوضاع افغانستان را در بعد از سال ۲۰۱۴ به گونه‌یی پیش‌بینی می‌کنند که مردم را از ‌اکنون نسبت به آن تاریخ نگران ساخته‌اند. این نوع فعالیت‌ها از نظر آقای کرزی ـ جدا از این‌که تا چه اندازه بر واقعیت‌ها استوار است ـ خلاف منافع ملی و خیانت به کشور محسوب می‌شود.
هرچند می‌توان با این تحلیل و نظرِ جناب رییس‌جمهور موافق یا مخالف بود؛ اما پیش از پرداختن به آن، این‌ پرسش به میان می‌آید که چرا ریاست‌جمهوری کشور از فعالیت برخی رسانه‌های تصویریِ دیگری که هر روز و شب خلاف وضعیت سیاسیِ افغانستان برنامه‌ریزی می‌کنند و هر روز مردم را علیه یکدیگر تحریک می‌کنند، چشم‌بسته می‌گذرد و آن‌ها را در حیطه سرزنش و تحلیلش‌ جا نمی‌دهد؟
این دست از رسانه‌ها که فعالیت‌های‌شان را در سطح قومی سامان‌ داده‌اند و همواره ‌کوشیده‌اند حقایق را خلاف واقع جلوه داده و حساسیت‌های داخلی را برانگیزند، خطرناک‌تر از رسانه‌هایی‌اند که گاهی گزارش کمیته بین‌اللملی بحران را نشر کرده‌اند و یا هم گزارش و تحلیل منفیِ یک رسانه غربی و یا اظهاراتِ تحلیل‌گری که وضعیت بعد از سال ۲۰۱۴ را نگران‌کننده و همراه با بیم‌هایی توصیف کرده است.
اما متأسفانه در برابر رسانه‌هایی با پشتوانه‌های قومی که همه‌روزه برنامه‌های جامعه‌برانداز، تفرقه‌افکن و زننده را نشر می‌کنند، هیچ صدایی از رییس‌جمهوری برنمی‌خیزد. حال آن‌که صاحبان این رسانه‌های معلوم‌الحال، از نورچشمی‌های سیاسی آقای کرزی‌اند و آنان هرکدام در ارگ ریاست‌جمهوری صاحب جاه و مقام شده‌اند. حضور چنان افراد با اندیشه‌های کور قومی و قبیله‌یی و نیز ذهنیت‌های ارتجاعی و تاریک، سبب بدنامی شخص رییس‌جمهوری شده، به او صفت قوم‌گرایی و تبارپرستی چسپانده و جایگاه وی را نزد مردم به‌شدت آسیب‌پذیر کرده است.
حالا پرسش این است که بی‌توجهی و سکوت رییس‌جمهوری به فعالیت این رسانه‌ها که ظاهراً در نزدیکی با او فعالیت دارند، چیست؟ آیا حمایت آقای کرزی را از چنان فعالیت‌هایی نشان می‌دهد و یا این‌که جناب ایشان نشراتِ آن رسانه‌ها را هیچ‌گاه ندیده است؟
واضح است که آقای کرزی از چنین افکاری حمایت نمی‌کند؛ اما صاحبان این رسانه‌های مسموم و طالب‌گرا، به عنوان حامیان و همکارانِ او، تکیه‌گاهی برای خود ساخته و با استفاده از این موقعیت، برنامه‌های سیاه بیگانه‌گان را عملی می‌کنند. متاسفانه کسی هم نیست که از چه‌گونه‌گی فعالیتِ آن رسانه‌ها به رییس‌جمهور گزارشی دقیق ارایه کند.
واضح است که در پشت این رسانه‌های مسموم که در جهتِ برانگیختنِ اقوام و ایجاد نفاق و شقاق کار می‌کنند، دست آی.اس.آی قرار دارد؛ چنان‌که در گذشته امنیت ملی کشور درباره آن‌ها وضاحت کامل داده است.
بنابراین، پیشنهاد ما به شخص رییس‌جمهوری این است که حسابِ خویش را با آن نوع رسانه‌هایی که طالبانی یا پاکستانی‌مشرب‌اند، روشن بسازد. مبادا برآیند فعالیت آن‌ها، افغانستان را به یک جنگ خانمان‌سوزِ دیگر بکشاند؛ چیزی که به نظر می‌رسد صاحبان این رسانه‌های سیاه، به سوی آن حرکت کرده‌اند.