تحرکات و گشت زنی‌های بی‌رویۀ آقای کرزی به منظور قدرت‌خواهی و نه از سر خیر خواهی، بیشتر به سردار جنگی‌های قرن ۱۸ و ۱۹ افغانستان می‌ماند تا لحاظ داعیۀ ملی، مدنی و یا مردمی. اما آنچه در این میان خطرناک است، مشروعیت بخشی به طالبان و به نیابت آنان پای منطقه را در میدان سردار جنگی‌های خود کشیدن می‌باشد.
( تأثر آقای کرزی از کشته شدن ملا منصور و سفرهای بی رویۀ وی به کشورهای منطقه، در پهلوی تلاش‌های دهۀ ۹۰ آقای کرزی در رسیدن به نماینده گی امارت طالبان در نیویارک با پیشنهاد کرنیل امام پاکستانی که سرانجام شورای طالبان ملا عبدالحکیم مجاهد را ترجیح داد، فعالیت‌های پیگیر آقای کرزی در جهت حفظ و ابقای گروه طالبان در مقابل نیروهای مقاومت ملی طی مدت ۱۳ سال حکومتداری شان همه نمونه هاییست از سیاست‌های طالب پروری و سردار جنگی.)
این سیاست ۱۳ سالۀ آقای کرزی، افغانستان را امروز به بازار داغ انتحار ـ انفجار ـ سربریدن‌ها ـ گروگان گیری‌ها ـ ترورها و صدها فجایع و مصایب دیگر مبدل ساخته است که مردم ما هر روز تاوان سنگین آن را با جان خویش میپردازند.
امروز دستگاه‌های استخباراتی به آسانی می‌توانند از این نیروهای بی‌سرو ته طالبان ساخت پاکستان و ریزرف شدۀ تیم آقای کرزی تحت عناوین مختلف، طالب، داعش، … برای منافع خود استفاده نمایند. نه آقای کرزی قدرت کنترول این نیروها را دارد و نه هم ISI در صدد کنترول آن می‌باشد.
با این سیاست سردار جنگی‌های آقای کرزی ـ آقای غنی، خان خانی‌ها، گلادیاتورسازی‌ها، قوم و قبیله گرایی‌ها به گونۀ قرون گذشته، کشور نه به دولت ملی می‌رسد و نه هم به ثبات سیاسی، فقط به دور باطل ناکامی تاریخی خودش همچنان چرخ میخورد.
از دیر وقت است که باید اینان، از ذهنیت سنتی سیاست سردار جنگی بیرون شوند و در یک گفتمان ملی ـ مدنی و مستمر در پهلوی مردم امروز، بخصوص نسل تحصیل یافتۀ کشور برای تشکیل نظام مدرن قابل قبول مردم افغانستان و ایجاد زعامت ملی، گذار نمایند.