در دو ـ سه روز پسین، درگیری‌هایی میانِ نیروهای نظامیِ دو کشورِ افغانستان و پاکستان در نقطۀ مرزیِ تورخم رخ داده و زیان‌هایی را بر هر دو طرف وارد نموده است. این درگیری‌ها ظاهراً به‌دلیلِ ساخت‌وسازهای پاکستان در خاکِ افغانستان و در این نقطۀ مرزی است و ظاهراً بعد از حمله‌های توپ‌خانه‌یی پاکستان بر مواضعِ سربازانِ ما صورت گرفته که در پیِ پاسخِ نیروهای مرزی کشورمان، چند سرباز پاکستانی نیز کشته شده‌اند.
این در حالی‌ست که از مدتی به این‌طرف، ساخت‌وسازهای دولت پاکستان در مناطقِ مختلفِ مرزیِ کشور صورت گرفته است و اگرچه هنوز به‌روشنی معلوم نیست که به‌جز تورخم در مناطق دیگری که پاکستانی‌ها ساخت‌وساز کرده‌اند، آیا آن مناطق جزوِ خاکِ افغانستان بوده یا نه؛ اما با آن‌هم بارها گزارش‌هایی از ساخت‌وسازهای نظامیانِ پاکستانی در خاکِ افغانستان منتشر شده و نیز راکت‌پرانی‌های این کشور به خاکِ ما طی این سال‌ها ادامه یافته است.
هر دو کشور بعد از درگیری‌های روزهای گذشته در مرز تورخم، کاردارها و سفیرانِ جانبِ مقابل را احضار کرده تا مراتبِ اعتراض‌شان را نشان بدهند، اما واضح است که هنوز دولتِ افغانستان و یا هم نیروهای مرزیِ ما این توانایی را ندارند که پیش‌قدمانه و بی‌موجب به سوی کشوری شلیک کنند. چنان‌که سیاستِ سکوت و یا هم خویشتن‌داری در برابرِ تحرکات پاکستانی‌ها در مرز طی سال‌ها این مسأله را ثابت کرده است. شاید پی بردن به این واقعیت که دقیقاً چه کسی در درگیری‌‎های اخیر ملامت است، به‌ساده‌گی دست‌یافتنی نباشد؛ اما مظلومیتِ مردمِ افغانستان در برابرِ حکومت پاکستان، مثل آفتاب روشن است.
سخن رسمیِ دولتِ افغانستان این است که ایجاد تأسیسات در تورخم از طرفِ پاکستانی‌ها، کاملاً خلافِ موازین بین‌المللی و نیز توافقاتِ میانِ دو کشور بوده است و شام روزِ دوشنبه پس از آن‌که پاکستان به ایجاد تأسیسات در تورخم مبادرت ورزیده، سربازانِ مرزی آن کشور بر نیروهای امنیتی و دفاعیِ ما آتش گشوده‌اند و نیروهای مرزی افغانستان نیز به‌خاطر حراست از تمامیت ارضی و دفاع از وطن و مردم‌شان، به عملِ بالمثل متوسل شده‌اند. اما چرا پاکستان دست به چنین تحرکاتی زده و حتا پیش از این، برای چند روز مرز تورخم را به روی عابران و بازرگانانِ افغانستان بسته بود؟
واضح است که افتتاح بند سلما، افتتاح بندر چابهار، کشته شدنِ رهبران طالبان در پاکستان و فشارهایی که آن کشور در این شب و روزها احساس کرده، پاکستان را وادار به واکنش‌هایِ این‌چنینی ساخته است. بعد از بدتر شدنِ وضعیت امنیتی در افغانستان و پس از کشته شدن ملا منصور، پاکستان در معرض اتهام‌های سنگین قرار گرفته و دیگر دستِ این کشور برای همه رو شده است. حالا پاکستان با تحرکاتِ اخیر می‌خواهد نشان بدهد که افغانستان به تمامیت ارضیِ این کشور احترام نمی‌گذارد و پاکستان این را نمی‌تواند بپذیرد.
هرچند پس از اتفاق‌هایی که در مرز تورخم رخ داد، احساسات ملیِ مردمِ افغانستان به‌خصوص جوانان در برابرِ پاکستان برانگیخته شده و این هیجان و برانگیخته‌گی می‌تواند با عنوان حسِ وطن‌دوستی قابل توجیه باشد؛ اما هر نوع برخورد مسلحانه و نظامی در برابر پاکستان به هیچ عنوان به سودِ کشور و مردمِ ما نیست و پاکستان در این رویارویی زیانِ چندانی نمی‌بیند. به جای این نوع احساسات، باید دولتِ افغانستان در کنار دست زدن به حرکت‌های دیپلوماتیک به‌هدفِ حلِ مشکل با پاکستان، امریکا را به عنوان طرفِ توافقِ استراتژیک نظامی، متوجه مسوولیت‌هایش در این مورد و در قبالِ پاکستان بسازد. در عین حال، دولتِ افغانستان باید توجه داشته باشد که فرصتِ خاصی برای فشار وارد کردن بر پاکستان در سطح بین‌المللی فراهم شده و باید از این فرصت استفاده شود؛ چنان‌که پاکستان نیز این نکته را به‌شدت درک کرده است.