از صفحه فیسبوک احمد ولی مسعود

صدراعظم انگلستان آقای دیوید کامرون، سیاست “ماندن” یا “خارج شدن” کشورش را از اتحادیۀ اروپا منحیث یک مسلۀ ملی به ریفراندم ( همه پرسی ) گذاشت. در نتیجه، رای مردم عادی برای “خارج شدن” در مقابل سیاست “ماندن” حکومت، جمع نیروی اپوزیسیون، رهبران سیاسی، ۷۵ فیصد اعضای پارلمان و کمپنی‌های بزرگ تجارتی پیروز گردید. آقای کامرون که خود طرفدار “ماندن” بود و نشد، فوری استعفای خود را به مردم ابلاغ کرد و گفت که مرحله و سیاست جدید به رهبری جدید نیازمند است. وی منحیث یک رهبر ملی این‌گونه هم به آرای مردم و منافع کشور و هم به خود احترام گذاشت و گذشت.
یقیناً از رهبران سیاسی و مشران قومی این‌جا توقع این نیست که چنین به خود، اصول، به منافع مردم و کشور احترام بگذارند و بگذرند.
اما اگر دولت ملی داشتیم، حکومت کارا، قضاء مستقل، پارلمان نماینده، ناظر و قانون گذار بود، ماهم می‌توانستیم مسائل کلان خود را چون صلح و جنگ، پیمان‌ها، مرزها ـ هویت جمعی … طی همه پرسی‌ها فیصله می‌کردیم و به جای جرگه بازی، کمیسیون‌سازی و رشوه‌دهی به پارلمان، با حمایت اکثریت ارزشی و ملی مسوولیت دولت‌داری را با مشروعیت کامل انجام می‌دادیم.
در اینجا کار خراب است، با وجود سیاست‌های غلط، فیصله‌های ناروا و اقدامات افتضاح گونه و مکرر در مسایل کلان ملی، اکثریت مطلق رهبران سیاسی، خواست و ارادۀ مردم خود را به جای همه پرسی در یک معامله گری برباد میدهند، احترام حق مردم چی که لحاظ خدا را هم نمیکنند.