آن‌گونه که گزارش‌ها از ولایتِ ننگرهار مشعر است، وضعیتِ این ولایت نه‌تنها مطلوب نیست، بلکه به‌شدت وخیم است. گزارش‌ها از سقوطِ ۹۵ درصدیِ این ولایت به دستِ طالب و داعش حکایت می‌کنند و نیز ظلمی که توسط تروریستان بر ننگرهاریان رفته است. در حالی که این اوضاع مایۀ تأثرِ فراوان است، این نگرانی را نیز به‌بار آورده که اگر نیروهای دولتی به ولایت ننگرهار توجهِ بیشتر نکنند، ممکن در این ولایت تجربۀ قندوز تکرار شـود.
حضور طالب و داعش در بیشتر از پانزده ولسوالی ننگرهار آن‌هم در نزدیکیِ کابل را نمی‌شود ساده انگاشت. مسلماً سقوطِ ننگرهار به عنوان ولایتی که با پاکستان مرزِ طولانی دارد و در عین حال، دروازۀ ورود به کابل شمرده می‌شود، می‎تواند برای پایتخت و تمامیتِ نظام خطرآفرین باشد و کُلِ کشور را زیر تیغِ دشمن قرار دهد.
بی‌توجهی مسوولانِ دولتی در جابه‌جا شدنِ بیش از حدِ داعش در ننگرهار، مثلِ آفتاب روشن است؛ ولی متأسفانه هیچ مرجعی نیست که به این‌همه رسیده‌گی کند. حضور داعش در ولایت ننگرهار، ناشی از سیاست‌هایی‌‎ست که در دورانِ آقای کرزی عملی شده و امروز به اوج رسیده و برای همه خطر خلق کرده است.
شکی نیست که پاکستان تلاش دارد ولایتِ ننگرهار را پایتختِ داعشیانِ دو سوی مرز بسازد و از این طرف، بر بخش‌های وسیعی در افغانستان وحشت بیافرینـد و این کشور را در مشکلاتِ بیشتر گیر بیـندازد. اما عاملِ دیگری نیز که به‌شدت جای نگرانی دارد این است که کم‌کاری و ساده‌لوحیِ سیاست‌مداران و مسوولانِ دولتی در برابرِ رویدادهای این‌چنینی، از گذشته تا اکنون فرصت‌ها را از بین برده و کشور را دچارِ یک جنگِ فرسایشی کرده است.
باز بودنِ مرزِ میان افغانستان و پاکستان و رفت‌وآمدِ تروریستان سبب شده است که قریب به اتفاقِ همۀ ولایت‌های همسرحد با پاکستان ناامن باشـند و از آن‌جاها تروریستان از زمین و هوا به مناطقِ امن فرستاده شوند. از طرف دیگر، به نظر می‌رسد که توجه بیشترِ دولت و نهادهای امنیتی و قوت‌های محلی و مردمی به جنگِ چندروزه در تورخم سبب شده که نیروهای طالب و داعش بتوانند به شکلِ مشترک در بخش‌های وسیعی از ننگرهار حضـور یابند و یک‌باره عملیات‌های جبهه‌یی‌شان را از چندین استقامت به‌راه بیـندازند و جنایت بیافرینند.
آن‌چه در ننگرهار اتفاق افتاد، سبب شد که خانواده‌های زیادی بی‌جا شوند و مردان و کودکان و زنانی هم به هلاکت برسند و یا هم ربوده شوند. مسلماً این مصیبت تنها به مردم شریفِ ننگرهار محدود نخواهد ماند و ممکن است فردا در ولایتِ دیگری نیز تکرار شود. بنابرین، بی‌توجهی به ننگرهاریان در این شب و روز، جفایی‌ست در حقِ تمامِ مردم کشور، و اگر ننگرهار در آتشِ فتنه و آشوب بسوزد، دیری نخواهد گذشت که شعله‌های آن دامنِ همۀ ما را خواهد گرفت.
تجاربِ گذشته نشان داده که سقوط ننگرهار، سقوط کُلِ کشور است. از همین‌رو انتظار می‌رود که دولت به امنیتِ این ولایت در این شب و روزها بیشترین توجه را داشته باشد. رسیده‌گی به بی‌جاشده‌گان و کمک به آنان در این ماه مبارک رمضان، از مسوولیت‌های دولت و مردمِ کشور است. طالبان و داعشیان با عملکردشان در ماه مبارکِ رمضان نشان دادند که برای آنان هیچ چیز جز کشتن و ویرانی اهمیت ندارد و این رفتارِ آن‌ها از قاموسِ اسلام و انسانیت کاملاً به دور است. بر دولت وحدتِ ملی‌ست که ننگرهار را دریابد و بر زخمِ مردمِ این ولایت مرهمِ همیشه‌گی بگذارد.