منابع طالبان روزِ یکشنبه دهمِ اسد اعلام کردند که هیأتی از این گروه، اوایلِ ماه جاریِ میلادی به چین سفر کرده و در خصوصِ شرایطِ افغانستان بحث‌ و گفت‌وگو کرده‌اند.
این هیأت به رهبری عباس استانکزی، رییس دفتر سیاسیِ طالبان در قطر، در تاریخ ۱۸ ـ ۲۲ جولای به دعوتِ مقام‌های چین به پکن سفر کرده است. یک مقام طالبان که نخواسته نامش فاش شود، گفته است: ما مقام‌های چین را از اشغال‌گریِ نیروهای مهاجم و وحشی‌گریِ آن‌ها علیه مردم افغانستان مطلع کردیم. ما از رهبری چین خواستیم به ما کمک کند که این مسایل را در نشست‌های جهانی مطرح کنیم و از نیروهای اشغالگر رهایی یابیم.
اما هنوز دولت افغانستان در مورد این سفرِ مقام‌های طالبان، واکنشی از خود نشان نداده‌اند. مقاماتِ دولت وحدتِ ملی از مدت‌ها قبل در ادامۀ تلاش‌های آقای کرزی، فعالیت‌هایی را به‌هدفِ تحققِ صلح صورت دادند اما همۀ این کوشش‌ها به‌دلیل نبودِ یک ساختار استراتژیک و هدف‌مند، ناکام ماند. نشست‌های چهارجانبه هم هیچ راهی به سمتِ صلحِ در افغانستان نگشـود و گذشتِ زمان نیز نشان داد که پادرمیانیِ چین در مذاکراتِ چهارجانبه، تأثیرِ خاصی را در سیاستِ پاکستان به‌جا نگذاشته است. البته اکنون دولت افغانستان از روند صلح سخن نمی‌گوید، وقتی هیچ برنامه‎یی برای از سرگیریِ نشستِ پنجمِ چهارجانبه روی دست نیست.
به هر رو، سفرِ مقام‌های طالبان به چین می‌تواند در جهتِ تثبیتِ هویتِ طالبان به عنوان یک گروهِ سیاسی، موثر قلمداد شود. طبیعی‌ست که چینایی‌ها نمی‌خواهند مسایل افغانستان را از منظرِ طالبان به بحث گیرند، اما این‌که پاکستان تلاش دارد کشورهای منطقه را با طالبان آشتی دهد، یقیناً برای دولتِ افغانستان مفید تمام نمی‌شود.
این‌که گروه تروریستیِ طالبان بتواند همانند یک دولت، نماینده‌گانی را به یک کشور بفرستد و با سرانِ آن کشور به رای‌زنی بپردازد، اصولاً نباید به مذاقِ دولت‌مردانِ ما خوش بخورد. اما تعلل در ابرازِ واکنش در برابرِ این عملِ طالبان و دولتِ چین از سوی حکومت افغانستان، برخی گمانه‌ها و تردیدها را به میان می‌آورد. بیمِ آن می‌رود که ارگ به سیاسی‌شدنِ هرچه بیشترِ طالبان رضایت داده‌ و می‌خواهد طالبان با این مانورها، مورد پذیرشِ کشورهای همسایه و قدرتمندِ منطقه قرار گیرند.
باید یادآوری کنیـم که سفرِ هیأت‌های گروهِ تروریستیِ طالبان به کشورهای منطقه و گفت‌وگو با آن‌ها از نام و نشانِ افغانستان، به‌شدت اقتـدار و مشروعیتِ دولت افغانستان را صدمه می‌زند و باید حکومت وحدتِ ملی در برابرِ چنین حرکت‌هایی واکنشِ قاطع نشان دهـد. ولی به نظر می‌رسد که دولت افغانستان تاهنوز این بصیرت و توانایی را نیافته است که کشورهای حامیِ طالبان مثلِ پاکستان و برخی کشورهای عربی را وادار سازد که حرمت و پرستیژِ نظامِ سیاسیِ مشروعِ کشور را در برابرِ طالبان حفظ کنند و از راه‌اندازیِ این مانورهای تحریک‌کننده بپرهیزند. دولت افغانستان باید به کشورهای دوست گوشزد کنـد که از ملاقات‌های رسمی، آن‌هم در سطح هیأت‌های کلان، با گروهِ تروریستِ طالبان خودداری کنند، در غیر آن برخورد دیپلماتیکِ ما روبه‌رو خواهند شد.
بدون شک سفرِ طالبان به چین و یا هر جای دیگر، به نفعِ تحققِ صلح در افغانستان نیست و چین هم نمی‌تواند با این حرکت‌ها به برنامۀ صلح در افغانستان یاری رسـاند. مسلماً تنها حکومتِ پاکستان است که از این حرکت‌ها سود می‎برد و طالبان را گروهی سیاسی ـ نظامیِ خارج از کنترولِ خود می‌نمایاند که با کشورهای بزرگ و کوچک در ارتباط اند و مستقل از آی‌اس‌آی تصمیم می‌گیرند.
دولت چین‌ باید به عنوانِ دوستِ افغانستان این نکته‌های ظریف را دریابد و درک کند که این نوع رابطه داشتن با طالبان نه‌تنها به سودِ دو کشور نیست، بلکه اعتماد افغانستانی‌ها را نسبت به این همسایۀ خوب خدشه‌دار می‌سازد.