چندی پیش بود که مقام‌های امنیتی کشور، به کندز رفته بودند و در آن‌جا از تعقیبِ ‌خانه به خانۀ طالبان سخن گفتند و فرمودند که به هیچ عنوان طالبان در این مناطق جایی نخواهند داشت. هشدارها و صداهای مقام‌های عالی‌رتبه در آن روز چنان بالا بود که بسیاری‌ها فکر کردند گلیمِ طالبان در شمال به‌زودی جمع خواهد شد. البته هم‌زمان نیز گفته می‌شد که ریاست‌جمهوری هنوز عزمی به نابودیِ طالبان ندارد.
اکنون که از آن هشدارها روزها گذشته است، می‌بینیم که به‌جای گم شدنِ طالبان و تعقیب خانه به خانۀ آنان، طالبان جنگ را در سیزده ولایتِ کشور راه‌اندازی کرده‌اند و در ولایت‌های هلمند و بغلان به پیشروی‌هایی نیز دست یافته‌اند و قندوز همچنان تا حدِ زیاد در کنترلِ طالبان قرار دارد.
آن‌چه در بغلان جریان دارد و در هلمند و برخی ولایت‌های شرقی؛ نشان از آن دارد که حکومت هیچ برنامه‌یی برای تجهیز و تمویل نیروهایی امنیتی، روی دست ندارد و برعکس، در حالی که با طالبان جنگ جریان دارد، سعی می‌کند که از آنان کم نام بگیرد و در عوض، از داعش نام برده شود.
آخرین موردش را در سخنان رییس‌جمهوری دیدیم که در گشایش پارلمان جوانان، از داعش و بدی‌هایش گفت، اما از طالبان اصلاً یاد نکرد. در عین حال، روزهاست که شماری از نیروهای نظامی کشور، سرگرم مبارزه با دشمن‌اند و در برخی از ولسوالی‌ها، طالبان خلاف تصور دست به عملیات‌هایی جدی‌تری زده‌اند. بی‌کفایتی و بی‌مدیریتی و عدم دل‌سوزیِ برخی از مسوولان سبب شده است که روزها نیروهای مسلح کشور در برخی از ولسوالی‌ها در حلقۀ محاصره گیر بمانند و به هر طرف دست‌وپا بزنند، اما این طرف برخی از مسوولان در تلاش تصفیه‌های سیاسی و برنامه‌ریزی‌های قومی و فشارهایی برای محو حریفان داخلی‌‌اند.
این وضعیت در کنار این‌که باعث افزایش ناامنی‌ها در سراسر کشور شده، نشان می‌دهد که مسوولان امنیتی کشور خلاف تعهداتی که دارند، عمل می‌کنند. زیرا نگاه این مسوولان، بیشتر سیاسی است تا نظامی. و تنش‌های سیاسی میان رهبران دولت وحدت ملی، حتا تأثیراش را در نهادهای امنیتی گذاشته و می‌گذارد. سال‌هاست که می‌بینیم به بحث جنگ و صلح در افغانستان، یا نگاه سیاسی می‌شود و یا هم نگاه قومی. این وضع بدون شک، خسته‌گی‌هایی را به بار می‌آورد. اما اگر بحث جنگ و نظامی‌گری در کشور به بازی‌یی این‌چنینی تبدیل شود، یقیناً تأثیرات بسیار منفی‌یی را روی سربازان کشور می‌گذارد.
سربازان افغانستان به صداقتِ مسوولان نیاز دارند و از حمایت‌ها و دل‌سوزی‌ها و شفقت‌ها و وطن‌دوستی‌های آنان باید انگیزه و استقامت بگیرند. متأسفانه امروز مسوولانِ امنیتی و دست‌اندرکاران عرصۀ سیاست، خودشان برای نیروهای امنیتی‌ِ ما مسأله اند. نگاه قومی به مسالۀ نظام و نظامی‌گری، تیشۀ بسیار تیزی‌ست که بر فرقِ خودمان می‌خورد؛ اما مسوولان هیچ‌گاه دردِ آن را احساس نکرده‌اند.
اکنون نهادهای امنیتی، دستخوشِ حوادث شده‌اند؛ حوادثی که اگر جلوِ آن گرفته نشود، به‌زودی در کنار حضور دشمنان در کشور، مشکلِ دیگری نیز خلق می‌گردد. تطبیق نشدنِ توافق‌نامۀ سیاسی و کشمکش‌هایی که میان بزرگان نظام صورت می‌گیرد، تأثیرش را روی نظام و جنگ در کشور می‌گذارد، بنابراین رییسان دولت وحدت ملی باید به عملی شدنِ توافق‌نامۀ سیاسی تن بدهند. ارگ نباید در این مرحلۀ حساس، به بازی‌های قومی بپردازد. رییس‌جمهور غنی به عنوان فرمانده همۀ نیروهای مسلح کشور، باید این وضع را درک کند و به هر شکلِ ممکن، قدرت را طبق توافق‌نامه تقسیم، و افراد دل‌سوز و بااحساس را در رأسِ نهادهای امنیتی بگمارد و به افراد باتجربه و باتعهد میدان بدهد تا نقش‌شان را در نهادهای امنیتیِ کشور به‌درستی ایفا کنند.
مسلماً یکی از دلایل اصلیِ بروزِ مشکل در میدان‌های جنگ، حضور مدیرانِ فاسد در نهادهای امنیتی است. از این رو، نهادهای امنیتی و دفاعیِ کشور به یک بازبینیِ شدید نیاز دارند.