احمد مسعود: طالبان به هیچ تعهد خود به غیرقرارداد خود با آمریکا عمل نکرده‌اند.





هند می‌سازد پاکستان خـراب می‌کنـد

گزارشگر:سه شنبه 2 سنبله 1395 - ۰۱ سنبله ۱۳۹۵

افغانستان و هند روابط و مناسباتِ نیکی در طول تاریخ داشته‌اند. هند روزگارِ کنونی نیز به عنوان یک دوستِ خوب در برابرِ افغانستان عرض اندام کرده است. پس از سپتمبر ۲۰۰۱، هندوستان به عنوان یک رفیقِ خوب در سرزمینی که رقیبش به بلعیدنِ آن دهان باز کرده بود، کارهای به‌یادماندنی‌یی انجام داده است. ساخت و ترمیمِ قصر وزارت خارجه معروف به قصرِ ستوری، واپسین همکاری موثر هند با افغانستان به شمار می‌آید. هند پس از ایالات متحدۀ امریکا، بریتانیا، چاپان و آلمان، پنچمین کشورِ کمک‌کننده به افغانستان بوده است. از عرصۀ اقتصاد گرفته تا عرصۀ فرهنگ، این کشور یادگارهای نیکی از خود به‌جا گذاشته است.
مسلماً این‌همه سخاوت و کرم از جانبِ هندی‌ها به ما، در نتیجۀ سیاست‌های آقای کرزی یا آقانی غنی نبوده و نیست؛ بلکه هندی‌ها خودشان مبتکرِ این سیاست اند. نانوانی سیاست خارجیِ آقای غنی و کرزی در گذشته و امروز بر همه هویدا شده است؛ چنان‌که پاکستان هنوز به عنوان یک قدرتِ فعال و مورد حمایتِ غرب مطرح است و افغانستان نتوانسته با وجود دلایلِ مستند، فشارهای منطقه‌یی و جهانی را بر این کشور بیشتر سازد.
حالا که هندی‌ها به این پیمانه وارد افغانستان شده و هر روز با یک ابتکار و همکاری سنجیده‌شده دلِ مردم افغانستان را شاد می‌گردانند، به همین پیمانه می‌طلبد که دولتِ افغانستان نیز دست به اقداماتی بزند که بتواند پاکستان را زیر فشار جامعۀ جهانی قرار دهد. از جانب دیگر، کمک‌های هند یکی پیِ دیگر در حالی به افغانستان ادامه می‌یابد که پاکستان به عنوان رقیبِ هند هر روز به خانه‌های مردم تاریکی و تابوت می‌فرستد. درحالی‌که پاکستان افغانستان را به دوزخ منطقه تبدیل می‌کند، هند می‌خواهد از این کشور گلستان بسازد.
اما برای پاکستان زیبنده بود که به عنوان یک دولت به نام اسلامی، وارد کارزار مشابه می‌شد و منافعش در افغانستان را در قالب برنامه‌های انسانی و متعارف پی می‌گرفت تا امروز به‌جای دشمنی، نقشِ دوستیِ این کشور در اذهان مردمِ افغانستان حک می‌گشت. اگرچه هند و پاکستان هر دو در زمین افغانستان علیه یکدیگر بازی می‌کنند، اما بازی هند بازسازی و نوسازیِ افغانستان و بازی پاکستان، ویرانگری و آتش‌افروزی است. میان این دو رویکرد فاصله از زمین تا آسمان است و جایگاه والای هند در نظام بین‌الملل نیز نشانگرِ توفیقِ این کشور و ناکامی پاکستان می‌باشد.
رقابت و حتا خصومت، یک واقعیتِ اجتناب‌ناپذیر در جهانِ امروزِ ماست، اما مهم شیوۀ اعمالِ آن است که می‌تواند کشوری را به اوج برساند و ملتی را بر زمین بزند. اقداماتِ هندی‌ها در افغانستان، درسِ بسیار خوبی برای پاکستانی‌هاست تا عینک‌های‌شان را عوض کنند و منافع‌شان از درِ دوستی تأمین و هراس‌های‌شان در افغانستان را نیز از این طریق مرفوع سازند. مسلماً اگر پاکستان طریقِ هندی‌ها در افغانستان را پیش بگیرند، با توجه به اشتراکاتِ دینی و فرهنگی میان دو کشور، توفیقی دوچندان نسبت به هندیان کسب خواهند کرد. کارِ دشواری نیست، کافی‌ست پاکستان همۀ هزینه‌هایی که در راه تجهیز و تمویلِ طالبان و خط دادن به آن‌ها صرف می‌کند را در راهِ آبادی افغانستان در عرصه‌های مختلف هزینه کند؛ آنگاه خواهد دید که هم پاکستان گُل و گلزار است و هم افغانستان آباد. اما نمی‌دانیم چرا هنوز پاکستانی‌ها به این نکته نیندیشیده‌اند. به هر حال، مردم افغانستان کمک‌های هند را به دیدۀ قدر می‌نگرند و از پاکستانی‌ها می‌خواهند از این رقیبِ باهوش‌شان بیاموزند.

اشتراک گذاري با دوستان :

Comments are closed.