مافیا انجویی برای گرفتن پروژه و بزرگ‌نمایی خود و نهادشان و شماری هم برای گرفتن پناهنده‌گی، برای رفتن به نشست بروکسل اصرار دارند.
شماری از فعالان مدنی و نماینده‌گان مجلس با بیان این مطلب می‌گویند: عدم اعتماد به حکومت و هم‌آهنگ نبودن نهادهای دولتی سبب شده تا همه اصرار به رفتن در نشست بروکسل داشته باشند
آنان به این باوراند که در کنار عدم اعتماد به حکومت، مافیا انجویی سبب شده تا برخی‌ها برای مقاصد مختلف شخصی خود برای رفتن به نشست بروکسل اصرار کنند.
این فعالان مدنی تأکید دارند که حکومت باید به کسانی اجازه رفتن به نشست بروکسل را بدهد که هم مسوولیت، هم صلاحیت و هم طرح‌ها و حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند.
این واکنش‌ها درحالی ابزار می‌شود که قرار است تا دو روز دیگر( ۱۴/۱۵ میزان/ مهر) کنفرانس بروکسل در پایتخت بلژیک برگزار شود و افغانستان در این کنفرانس از جامعه جهانی خواستار دریافت کمک‌های بیشتر برای اختصاص به طرح‌های غیرنظامی شود.
حدود ۷۰ کشور و ۳۰ سازمان و نهاد بین‌المللی در این کنفرانس شرکت می‌کنند و این کشورها تا سال ۲۰۲۰ ادامه کمک‌های شان را به افغانستان اعلام می‌کنند.
فتانه گیلانی فعال مدنی، ضمن این‌که نشست بروکسل را یک نشست بسیار مهم می‌خواند می‌گوید: نشست بروکسل جای گرفتن فن نیست که شماری در پی گرفتن پروژه از این نشست‌اند و تلاش دارند به هرقیمتی که شود در این نشست حضور پیدا کنند.
این فعال مدنی تأکید کرد: دولت باید اجازه حضور در نشست بروکسل به صورت انفرادی و برای گرفتن فن به انجوها و نهادهای غیر دولتی که هدف شان فقط فن گرفتن است را ندهد.
به گفته وی: باآنکه جامعه جهانی متوجه مافیا انجوی در افغانستان شده و بدون شک به سخنان این نهادها توجه نخواهند کرد؛ اما این دولت افغانستان است تا اجازه ندهد که مافیا انجوی دراین شست به خاطر کسب منافع شخصی خود حضور پیدا کنند.
به باور بانو گیلانی: باید کسانی دراین نشست حضور پیدا کنند که حضور آنان حتمی بود و اشخاص باصلاحیت اند و باصحبت‌های خود جهان را متوجه چالش‌های افغانستان می‌سازند نه اینکه به خاطر گرفتن فن و یا هم گرفتن پناهنده‌گی به بروکسل بروند.
او می‌گوید: اما متاسفانه پارتی‌بازی در افغانستان سبب شده تا در چنین نشست‌‎های مهم، کسانی‌که حرف‌های برای گرفتن دارند و بازتاب دهنده‌ی خواست‌های مردم افغانستان اند، اجازه رفتن را نمیباند.
اما صفیه صدیقی مشاور امور زنان وزارت کار و امور اجتماعی می‌گوید: حضور هزارها نفر در نشست بروکسل غیر ممکن است و لازم هم نیست که همه‌گان باید حرف‌های شان را در آن‌جا بگویند، می‌شود خواست‌ها و پیشنهادات شان را از طریق حکومت به این نشست برسانند.
وی تاکید کرد: اما اگر وحدت نظر و وحدت عمل بین ارگان‌ها و نهادهای حکومتی وجود داشته باشد، بدون شک نیازی نیست که همه به نشست بروکسل بروند؛ اما به دلیل عدم اعتماد، اکثریت علاقمند اند که خود در این نشست حضور پیدا کرده و مشکلات شان را بگویند.
به گفته مشاور امور زنان وزارت کار و اموراجتماعی، مساله مهم دیگر اینکه شخصیت‌پروری در افغانستان سبب شده تا همه برای رفتن در مجالس و برنامه‌های مهم که حضور آنان نیازی نیست از هیچ تلاشی دریغ نکنند.
او، علاقمند بودن اکثریت نماینده‌گان انجوها و نهادها را در نشست بروکسل را امتیازطلبی شخصی برخی عنوان کرده گفت: برخی‌ها حضور دراین نشست را افتخار برای خود تلقی می‌کند.
درهمین حال محمد عبده عضو مجلس نماینده‌گان می‌گوید: دولت مردان افغانستان نباید اجازه دهند تا افرادی که از مردم افغانستان نماینده‌گان نمی‌کنند و بیشتر به خاطر منافع شخصی خود دراین نشست حضور پیدا کنند، وارد این نشست مهم جهانی شوند.
این عضو مجلس نماینده‌گان، حضور افراد استفاده‌جو در نشست بروکسل را سبب پراگنده شدن کمک‌های جهانی دانسته تاکید کرد: مطرح کردن خواست‌های شخصی و انجوی مشکلات زیادی را به میان می‌آورد.
وی تصریح کرد: بدون شک ممکن است که تعدادی برای مطرح کردن خواست‌های شخصی و انجوی خود به این نشست بروند؛ اما این خواست‌ها در جلب کمک‌ها هیچ تاثیری نخواهد داشت.
آقای عبده افزود: حضور مجمع‌های کوچک تاثیری چندانی بر روند کمک‌ها نخواهد گذاشت؛ اما کسانی‌که در پی گرفتن فن اند، ممکن است که کمک‌های وعده داده شده را یک مقدار پراگنده بسازند.
گفته می‌شود که در این نشست دولت افغانستان سند انکشاف ملی ۵ ساله را ارایه می‌کند که براساس آن کمک‌های جامعه جهانی به مصرف خواهد رسید.
دولت افغانستان در بدل ادامه کمک مالی جهانی به کشور خود نیز متعهد به اجرای اصلاحات در حکومت داری، زمینه سازی برای برگزاری انتخابات، مبارزه با فساد و تامین حقوق بشری در افغانستان خواهد شد.
این درحالی‌است که ریچارد اولسون، نماینده ویژه امریکا در امور افغانستان و پاکستان در همایشی در واشنگتن گفت که در کنفرانس بین‌المللی بروکسل، سالانه مبلغ ۳ میلیارد دلار در چهار سال آینده،برای توسعه افغانستان در نظر گرفته خواهد شد.
آقای اولسون تأکید کرد که این کمک ۳ میلیارد دلاری یک چک سفید نیست و می‌تواند وابسته به پیشرفت افغانستان در انجام اصلاحات، از جمله مبارزه با فساد اداری باشد .
این درحالی‌است که همین اکنون ۷۰ در صد از هزینه مالی دولت افغانستان از طریق کمک‌دهندگان خارجی تأمین می‌شود.