پدر و مادرهای زیادی هستند که از سرنوشتی که فرزندشان پیدا کرده، راضی نیستند و آن را تنها نتیجۀ ذات و سرشت او می‌دانند.
مطالعاتِ جدید نشان‌دهندۀ نقش مهم سرشت کودکان در سرنوشت رفتاری آن‌ها در بزرگ‌سالی است؛ اما در عین حال، نقش رفتار و برخوردهای والدین را هم در شکل‌گیری رفتار کودک، جدی و مهم می‌داند.
به این ترتیب که وقتی مادران در دوران کودکی تعامل بیشتری با فرزندشان داشته باشند، بیشتر با او حرف بزنند، بیشتر او را بیرون ببرند و آن‌جا هم بیشتر با او حرف بزنند، هم‌چنین با او بازی کنند، احتمال این‌که کودک در سنین مکتب به مشکلات رفتاری دچار شود، کمتر می‌شود.
این نتایج، حاصل مطالعۀ جامعی است که محققان دانشگاه شیکاگو روی بیش از یک‌هزار و ۸۰۰ کودک و مادران‌شان انجام داده‌اند. خبرگزاری رویترز گزارش داده بود که در این مطالعۀ تحقیقاتی، به خانۀ خانواده‌های مورد مطالعه رفتند تا از نزدیک شاهد فضای خانه و رفتار مادران با فرزندان‌شان باشند.
هم‌چنین از مادران خواسته شد به پرسش‌نامه‌یی در مورد اخلاق و روحیات کودکان‌شان، پاسخ دهند. این مطالعات، از سنین شیرخواره‌گی کودکان شروع شد و تا دوران مکتب آن‌ها ادامه پیدا کرد.
جمع‌بندی اطلاعات به‌دست‌آمده نشان داد کودک‌هایی که از دوران شیرخواره‌گی بهانه‌گیر و تحریک‌پذیر اند یا نمی‌توان واکنش آن‌ها را در موقعیت‌های مختلف پیش‌بینی کرد، بیشتر از سایر کودکان خوش‌اخلاق امکان دارد که در مکتب مشکل رفتاری پیدا کنند.
این مشکلات، شامل تقلب، دروغ‌گویی، قلدری با سایر کودکان و نیز نافرمانی از والدین و معلمان مکتب بود.
نکتۀ مهم در این نتایج، این بود که والدینی که چنین کودک‌هایی داشتند، اما در دوره‌های ویژۀ آموزشی شرکت کرده بودند و رفتار درست با فرزند بهانه‌گیرشان را آموخته بودند، توانسته بودند احتمال بروز این مشکلات را در او به حداقل برسانند و این نشان‌دهندۀ نقش مهم آموزش والدین در شکل‌گیری شخصیت کودک است.
محققان در این مطالعه هم‌چنین دریافتند وارد کردن محرک‌های فکری از سوی والدین، مانند کتاب خواندن، بیرون رفتن با کودک به‌طور منظم و نیز بازی کردن با او، می‌تواند احتمال بروز این مشکلات را بسیار کم کند.
محققان البته اشاره می‌کنند که شاید این‌گونه تعامل با کودک، نشانۀ این حقیقت باشد که این والدین راه برخورد با کودک را به خوبی می‌دانند؛ اما از سوی دیگر ممکن است وارد کردن این‌گونه محرک‌ها، باعث تکامل بهتر مهارت‌ها و رشد کلامی کودک شده و در نهایت، ارتباط بهتر و مؤثرتر او را با محیط اطراف در دوره‌های بعدی و در فضای مکتب، موجب شده باشد؛ چرا که خبر از تاثیرگذاری وسیع رفتارهای ما بزرگ‌ترها روی کودکان دارد؛ تاثیری که در کنار سرشت و ذات فرزندان، که بیشتر از راه ژنتیک به کودک می‌رسد، می‌تواند سرنوشت خوب یا بد او را رقم بزند.
نکتۀ قابل‌توجه این‌که مشکلات رفتاری بررسی‌شده در این مطالعه، به همین‌جا ختم نمی‌شود و می‌تواند سرمنشا بسیاری از مشکلات و حتا بیماری‌های رفتاری کودک در آینده باشد.
بررسی‌های پیشین در دانشگاه بریگام، نشان داده بود که کودک‌های اول، یعنی آن‌هایی که والدین وقت بیشتری برای‌شان گذاشته‌اند، کمتر در معرض گرایش به سمت رفتارهای پرخطر و خلاف‌کاری و بزه‌کاری اجتماعی می‌روند.
در این مطالعه مشخص شده بود وقتی والدین برای فرزندان‌شان وقت نمی‌گذارند و برای تفریح و موارد دیگر با آن‌ها بیرون نمی‌روند، کودکان خودشان را با ابزارهای دیگری، مانند تلویزیون و رایانه سرگرم می‌کنند و میزان نشستن آن‌ها پای این دستگاه‌ها به‌طور نگران‌کننده‌یی افزایش می‌یابد که البته کامwلاً قابل ‌انتظار است.
از جمع این نتایج می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که اگر می‌خواهیم فرزندان سالمی، چه به لحاظ جسمی و چه به لحاظ رفتاری و اخلاقی داشته باشیم، بهتر است برای آن‌ها بیشتر وقت بگذاریم و سعی کنیم برنامۀ تفریحات مشترک با هم داشته باشیم.
منبع: میعادگاه