افغانستان تا هنوز و فقط با یکی از دو تعادل می‌تواند به زنده‌گی خود ادامه دهد و به ثبات سیاسی و صلح پایدار برسد؛ تعادل داخلی (میان اقوام)، تعادل خارجی (میان کشورها).
تغییر ساختارهای قدرت، تشکیل دولت وحدت ملی، تمرکززدایی، تأمین عدالت اجتماعی از جمله مولفه‌هایی‌ست که تعادل داخلی را بوجود می‌آورد که هنوز وجود ندارد. افزونی مخالفان سیاسی در داخل دولت و بیرون از نظام، کشمکش‌های دوامدار درون‌حکومتی و در تازه‌ترین مورد، اظهارات معاون اول ریاست جمهوری و نمایندۀ خاص رئیس جمهور، همگی از شدت بی‌موازنه‌گی قدرت و دولت سخن می‌گویند.
اما در باب داشتن توازن خارجی؛
حجم روابط گستردۀ خارجی، در نبود تعادل داخلی و دولت ملی، در نبود خطوط اساسی و سیاست مدون خارجی و دستگاه دیپلماسی مجرب و بسیاری از مولفه‌هایی‌که توان ملی کشور را بر مقیاس گسترده‌گی روابط خارجی بالا ببرد و جایگاه افغانستان را در نظام بین‌المللی تعریف و تثبیت نماید، برای کشور بحران‌زا گردیده است. این گسترده گی روابط بی رویه و بی‌موازنگی سیاست خارجی، افغانستان را برای سالیان دراز، میدان کشمکش ها و رقابت‌های منطقه و فرامنطقه نگه خواهد داشت و با به میدان آمدن بازیگران بیشتر، کشور ما دستخوش رقابت های شدیدتر و جنگ‌های منافع بیشتر خواهد گردید.
مدت ۱۶ سال تمام میشود که جهان بخاطر منافع خود با کشور ما روابط گسترده برقرار ساخته است، اما دولتمردان مان حداقل شناخت لازم را از بازیگران منطقه و نظام بین‌المللی ندارند و در یک تاریکی مطلق، بانگرش فردمحوری، اظهارات بی‌مورد، شتابزده، تاکتیکی، واکنشی، غیر عقلانی و در عالم ندانم کاری‌ها و نا سنجیده‌گی‌ها با کشورها تعامل می‌نمایند.
آیا رهبری دولت پس از این همه سال‌ها می‌تواند چندتا از کشورهای دوست و دشمن ما را با رویکرد به منافع ملی افغانستان، نه بر اساس سلیقه و روابط شخصی و برداشت‌هاى غلط خودشان، مشخص سازند.
به گونۀ مثال، وقتی آقای کرزی شخصاً از امریکا مأیوس گردید و یا هم آقای اشرف غنی احمدزی شخصاً با پاکستان نزدیک گردید و دوباره از پاکستان مأیوس شد، چارچوب سیاست خارجی کشور نیز بگونۀ سلیقه ای تغییر کرد.
پس سیاست خارجی افغانستان نه بر اساس یک استراتیژی ملی و یک تعادل استوار است بلکه در گرو سلیقه های شخصی، بدون اصول اساسی، بدون پشتوانۀ ملی، بدون بسیاری از مولفه های حیاتی یک سیاست خارجی موفق، پا در هوا باقیست.
در نتیجه، چون افغانستان هنوز هم زمینه‌های قوی تقابل قومی و رقابت‌های منطقه‌یی را داراست، حجم روابط خارجی گسترده همزمان با ضعف شدید حکومت و رهبری سیاسی، کشور را برای سالیان متمادی همچنان بی‌ثبات تر و بحران‌ها را چند لایه تر خواهد ساخت.