یک منبع در وزارت امور داخله از تلاش‌های حزب اسلامی گلبدین حکمتیار برای رهایی فرماند‌هان طالبان از زندان‌های کشور خبر داده و ابراز نگرانی کرده است.
این منبع به طلوع‌نیوز گفته است که هیأت حزب اسلامی به رهبری کریم امین ضمن دیدار از زندان پلچرخی، با برخی فرماند‌هان زندانیِ طالبان دیدار کرده و در تلاش رهایی زندانیانِ طالب از زندان‌های کشور می‌باشد.
بر بنیاد تفاهم‌نامۀ صلح میان حکومت وحدت ملی و حزب اسلامی گلبدین حکمتیار، هیأت مذاکره‌کنندۀ این حزب با دیدار از زندان‌های کشور، به شناسایی اعضای دربندِ این حزب می‌پردازد و اعضای حزب اسلامی بعد از شناسایی از زندان رها خواهند شد.
تا هنوز هیچ‌گونه آمار رسمی از زندانیان وابسته به حزب اسلامی گلبدین در زندان‌های کشور در دست نیست و باورها نیز بر این است که در پانزده سال گذشته، نیروهای دولتی به‌ندرت با جنگ‌جویان حزب اسلامی درگیر شده‌اند و نیز کمتر دیده شده است که نهادهای کشفی، افراد وابسته به حزب اسلامی را بازداشت کرده باشند.
در همین حال، کریم امین رییس هیأت مذاکره‌کنندۀ حزب اسلامی می‌گوید که در حدود دوهزار و شش‌صد زندانی حزب اسلامی در زندان‌های کشور اند و زندانی شدنِ افراد حزب اسلامی به‌نام طالبان را یکی از چالش‌ها در شناسایی زندانیان این گروه می‌داند.
آقای امین می‌گوید: «وقتی در قسمت‌هایی عملیات می‌شود، همۀ مردمی که جمع می‌شوند و به زندان برده می‌شوند، به جرم طالبان بازداشت می‌شوند و این یکی از مشکلات است و ما می‌خواهیم این مسأله را بررسی و تفکیک کنیم.»
اما، تلاش حزب اسلامی گلبدین حکمتیار برای رهایی زندانیان طالبان سرِ دراز دارد، چنان‌که آقای حکمتیار در روز امضای تفاهم‌نامۀ صلح با حکومت وحدت ملی، در پیام ویدیویی خود گفته بود که ابتدا دولت افغانستان و گروه طالبان با آتش‌بس و آزادی زندانیان مهمِ طالبان باید فضای اعتماد به‌وجود آورند.
گلبدین از گروه طالبان خواست که با جرأت وارد مذاکرات صلح شود.
آقای حکمتیار از مسوولان حکومت وحدت ملی خواسته بود که شماری از زندانیان مهمِ گروه طالبان را بدون هیچ نوع قیدوشرط و به‌خاطر درخواستِ او آزاد کنند.
گفتنی است که دولت افغانستان هم در زمان حکومت‌داری حامد کرزی و هم در فرصت زمانیِ حکومت وحدت ملی، در راهبردی سردرگُم و سلیقه‌یی با رهایی زندانیان طالبان برخورد کرده و این نوع برخورد، بارها نارضایتیِ بسیار بزرگی در میان نهادهای امنیتی و شهروندان به وجود آورده است.
بر بنیاد آمارهایی که ارایه شده، حامد کرزی در زمان حکومت‌داری‌اش تنها در چند ماه، بیش از چهارهزار تن عضو گروه طالبان را از زندان‌های کشور که زندان بگرام سهم بیشتری داشته است، رها کرده بود. اکثر این مخالفان به صحنۀ نبرد برگشته و ناامنی‌های زیادی را در کشور به بار آورده و حتا در سقوط بخش‌هایی از ولایات افغانستان، چهره‌هایی دخیل بودند که به فرمانِ آقای کرزی از زندان رها شده بودند.
به نظر می‌رسد که وساطت حزب اسلامی گلبدین حکمتیار، بازی‌ییِ کهنه در پوشـشی جدید است تا در فصل سرما جنگ‌جویانِ طالب از زندان‌ها رها شوند، آموزش ببینند و فربه گردند تا در فصل گرما با نفسی تازه و نیرویی مضاعف وارد میدان‌های نبرد علیه نیروهای امنیتی و شهروندان افغانستان شوند.
شماری از آگاهان پیشنهاد می‌کنند که اگر حکومت می‌خواهد که زندانیان حزب اسلامی را رها کند، باید تمامی اسنادِ افرادی که ادعا می‌شود عضویت این حزب را دارند، بررسی کند و پس از آن، نسـبت به رهایی آن‌ها اقدام شود. این آگاهان، صرفِ این‌همه هزینه و انرژی را در میدان صلح و جنگ به حکومت یادآوری می‌کنند و از مسوولان می‌خواهند که نسبت به آزادسازی زندانیان، دقت و حساسیت به خرج دهند.
سال‌هاست که جنگ و صلح در کشور در گروِ سیاست‌های خامِ سیاست‌مدارانِ قوم‌اندیش قرار گرفته و از این رهگذر، ما دردمندانه شاهد اتلافِ خونِ سربازانِ رشیدِ کشور و تضییعِ امکانات و سرمایۀ عمومی هستیم. اکثرِ کسانی که در دایرۀ جنگ و صلحِ مردم افغانستان با پدیدۀ شومی به نامِ تروریسم و افراطیت صلاحیتِ تصمیم‌گیری یافته‌اند، کسـانی اند که یا در دامِ سیاست‌های بیگانه اسیر اند و یا هم این‌که اشتراکِ قومی و زبانی میانِ آن‌ها و دهشت‌افکنان باعث شده چشم بر حقایقِ تلخ بپوشند و به صلحی ذلت‌بار و ناعادلانه امید ببندند؛ صلحی که در آن خواستِ مردم و حقوقِ ضایع‌شدۀ آن‌ها محلی از اعراب ندارد و هیچ تضمینی نیز نسبت به قطعِ جنگ و دهشت‌گری از جانبِ مقابل وجود ندارد. حال آن‌که مردم افغانستان به‌شدت خواهانِ صلح‌ اند، اما صلح در بستر منطق و عدالت. زیرا صلحی که نه منطق را برتابد و نه مدافعِ عدل و داد باشد، صلح نه که خود جنگی دیگر و بلایی بزرگ‌تر از قبل است که می‌رود همۀ نظمِ باقی‌مانده در نظام را از بنیـاد برچیند و تراژدی‌یی پُرسوز و حسرت بیـافریند.
تمنای صلح از مسیر پاکستان، ناز و نوازشِ طالبان و برادرخواندنِ رایگانِ آنان و اکنون رهایی زندانیانِ طالب به درخواست حکمتیار، به نظر آحادِ مردم افغانستان، عـدول از منطقِ صلح و بیگانه‌گی با دانش و درایتِ سیاسی است. در گذشته این بی‌منطقی و بی‌معرفتی را بارها آقای کرزی مرتکب شده و میوۀ تلخِ آن را مردم افغانستان چشیده است. آقای غنی نیز دولتِ موجود را در همین مسیرِ ناکام قرار داده و قربانیِ آن را مردم بی‌پناه می‌پردازند. آزادی زندانیانِ طالب به فرمایشِ حکمتیار و بازهم بی‌هیچ تضمینی در خصوص عدم بازگشتِ آنان به میدان‌های جنگ، ظالمانه‌ترین کارِ ممکن به بهانۀ صلح است که می‌تواند کاسۀ صبر مردم نسبت به حکومت را لبریز کند. پس چه خوب است که سران دولت وحدت ملی با بازخوانی و نقد منطقیِ پروسۀ صلح در کشور، به صلحِ قوم‌اندیش «نه!» و به آشتی ملی در سایۀ خواستِ جمعیِ مردم «آری» بگویند!