رییس‌جمهور غنی، هفتۀ گذشته اظهاراتی داشت که سببِ ایجاد واکنش‌هایی در سطحِ جامعه شد. این اظهارات، از طرفِ نهادهای مدنی و رسانه‌ها و نیز مردم و کاربران شبکه‌های اجتماعی، اظهاراتی خلافِ قانون و ارزش‌های قبول‌شده در قانون اساسی و دیگر قوانینِ مجلس و جرگه‌های کشور عنوان شده است.
اظهاراتِ او در ولایتِ هرات در مراسم خاک‌سپاری جنرال غوری در مورد رسانه‌ها، باعث ناراحتیِ همۀ رسانه‌ها و دست‌اندرکارانِ رسانه‌ییِ کشور شد. او در اظهاراتی خلافِ قانون اساسیِ کشور و حتا عرف دیپلماتیک، به منسوبان نظامیِ غربِ کشور گفت: شما در قصۀ تلویزیون‌ها نباشید، تلویزیون‌ها باد پخش می‌کنند و شما بمب!
اظهاراتِ وی به‌سرعت سخنانی در مخالفت با آزادی بیان قلم‌داد شد و چنان نمود که آقای غنی هوایِ سرکوبِ رسانه‌ها و بستنِ دهانِ دموکراسی را دارد و می‌خواهد بی‌توجهی به رسانه‌ها را به یک امرِ عادی تبدیل کند و آن را از کار بیـندازد.
مسلماً باد خواندنِ رسانه‌ها به معنای بی‌ارزش نشان دادنِ آن است و این تحقیر و توهین، نقض صریحِ قانون اساسی و حرکتی خلافِ آزادی بیان شمرده می‌شود. چنان‌که نهادهای حامیِ رسانه‌ها از رییس‌جمهوری خواسته‌اند که از این گفته‌اش اظهار پشیمانی کرده و پوزش بخواهد.
از طرف دیگر، پیش از این آقای غنی در اظهاراتی در آقینه، «امان‌الله‌خان» شاه سابقِ افغانستان را «قهرمان ملی» خوانده بود؛ اظهاراتی که به‌شدت با مخالفتِ بسیاری از مردمِ افغانستان مواجه شد و حتا بنیاد شهید مسعود را به واکنش واداشت.
اعطای القابِ رسمی و قانونیِ شخصیت‌های محبوبِ تاریخی به افراد و اشخاصِ دیگر از طرف رییس‌جمهوری، بدون شک عملی نادرست است و حساسیت‌های فراوانی را به دنبال می‌آورد. در شرایطی که ما به وحدتِ ملی و همدلیِ بیشتر نیاز داریم و باید به سمتِ آیندۀ خوب حرکت کنیـم، رییس‌جمهوری باید در اظهاراتش دقتِ لازم را به خرج دهد و متوجه باشد که خواسته یا ناخواسته حرفی از دهانِ او بیرون نشود که نظم و آرامشِ عمومی را مختل کند.
متأسفانه رییس‌جمهوری بارها اظهاراتی از سرِ بی‌توجهی و یا بنا برِ لغزشِ زبانی داشته است که بسیار بحث‌برانگیز تمام شده‌اند. از جمله، او باری به‌اشتباه امام حسین را «نواسۀ خدا» گفت و اعتراض‌های زیادی را برانگیخت تا این‌که وب‌سایت ارگ با نشر «قل هوالله احد» به آن بحث‌ها و اعتراض‌ها پایان داد. برای یک رییس‌جمهور باید انتخاب کلمات و جملات و حتا لحنِ بر زبان آوردنِ آن‌ها مهم باشد؛ زیرا آن‌چه که از زبان رییس‌جمهوری بیرون می‌شود، حرفِ ساده و سخنی عادی پنداشته نمی‌شود و بدون شک پشتِ آن حرف‌ها، مردم تصوراتِ خودشان را می‌داشته باشند.
تاریخ کشور جایگاه شاه امان‌الله خان غازی را خوب می‌شناسد و نیز شأنِ احمدشاه مسعود قهرمان ملی را به‌خوبی درک می‌کند و رییس جمهوری باید این حساسیت‌ها را بهتر و بیشتر از دیگران مدِ نظر قرار دهد. قهرمان ملی، عمر و جانش را فدایِ همین کشور کرد و آن را از تجاوز بزرگِ شوروی و بعدتر، تجاوز محیلانۀ پاکستان نجات داد. در ثانی، شهید مسعود، از طرف نماینده‌گانِ مردم در لویه جرگۀ قانون اساسی و بر اساسِ فرمان رییس جمهوری و فیصلۀ پارلمان کشور، قهرمان ملی شناخته شده است.
همچنان رییس‌جمهوری باید بداند که رسانه‌های کشور باد نیستند و اگر روزی این رسانه‌ها در برابرِ او قرار بگیرند، قادر اند او را از آسمانِ قدرت به زمینِ فترت پایین بکشـند.
بدون شک اشتباهاتی که در هفتۀ گذشته در کلام رییس جمهوری رونما شد، اشتباهاتِ کوچک و عادی‌یی نیستند که از کنارِ آن‌ها به‌ساده‌گی بتوان گذشت. ریاست‌جمهوری باید به ارزش‌ها و فیصله‌هایی که در یک‌ونیم دهۀ اخیر از مجراهای قانونی صورت گرفته‌اند، احترام بگذارد و سخنان و اعمالش را بر اساسِ آن‌ها آن تنظیم کند. مسلماً اگر ریاست‌جمهوری به این بی‌مبالاتی در گفتار و رفتار و متعاقباً تکرار اشتباهات ادامه دهد، رشتۀ نظمِ عمومی در جامعه خواهد گسست و گناه آن نیز به دوش سرقوماندان قوای اعلی مسلح خواهد بود.