پس از ایجاد خشونت‌ها در دانشگاه کابل در روز عاشورا که شماری کشته و زخمی نیز بر جای گذاشت، حکومت افغانستان بر آن شد که دانشگاه‌های دولتی کشور را تا فروکش کردنِ تبعات این ماجرا، به مدت ده روز تعطیل کند.
این اقدام پس از آن صورت گرفت که گروهی از دانشجویان شیعه که خواهان راه‌ا‌ندازی مراسم عزاداریِ حسینی در مسجد دانشگاه کابل بودند، با مخالفت گروهی از دانشجویان سنی مواجه شدند و سرانجام، نزاع‌های لفظیِ آن‌ها منجر به درگیری‌هایی شد که تا ساعت‌هایی از شب ادامه یافت تا این‌که پولیس به تخلیه دانشگاه پرداخت.
آن‌چه در دانشگاه کابل اتفاق افتاد، به ساده‌گی نزاع بین چند دانشجو بر سر قضیه عاشورا نمی‌تواند باشد. احتمال قوی می‌رود که دست‌های پلیدی در ایجاد این نفاق و شقاق در میان دانشجویان ـ که بدون شک تبعاتِ آن می‌تواند دامن جامعه را هم بگیرد ـ دخیل باشد. زیرا از مدتی‌ست که تلاش‌ها برای به نزاع افکندنِ سنی‌ها و شیعه‌ها در افغانستان جریان دارد و همه‌ساله حرکت‌هایی بدین منظور به‌راه انداخته می‌شود؛ اما خوش‌بختانه همواره شعور مردمِ ما باعث جلوگیری از ادامه آن شده است.
انفجار انتحاریِ سال گذشته در میان عزاداران حسینی در کابل، کلان‌ترین و نخستین حرکت شیعه‌ستیزانه به‌هدف ایجاد نزاع مذهبی در این کشور بود که بازهم به‌دلیل بیداریِ مردم به‌خصوص هم‌میهنان شیعهمان، نتوانست دسته‌یی برای تبر دشمنان گردد. در آن رویداد دل‌خراش، مردم شیعه و سنیِ کشور هر دو صدمات بسیار دیدند. خوش‌بختانه امسال نهادهای امنیتی کشور توانستند از چندین حمله انتحاری ـ تروریستی در مراکز عزاداریِ شیعیان جلوگیری کنند.
رویداد دانشگاه کابل نیز می‌تواند نشأت گرفته از جریان‌های افراطی‌یی باشد که اقدام‌های زننده‌ترشان از قبل خنثا گشته است. زیرا برخی آگاهان به این باور اند که گروهی از فعالان به‌ظاهر دینی که توسط سازمان استخباراتی آی.اس.آی حمایت می‌شوند، در تحریک دانشجویان به هدف راه‌اندازی این حرکت در دانشگاه کابل دست داشته‌اند.
در کنار این مسأله، شکی نیست که قانون اساسیِ افغانستان مذهب شیعه را به عنوان یکی از مذاهب رسمی کشور به رسمیت شناخته و برپاداری مراسم عاشورا نیز از رکن‌های اساسیِ این مذهب به شمار می‌رود و هیچ‌کس نمی‌تواند این حق را از شیعیانِ کشور سلب کند. اما با این‌هم، انتظار می‌رود هم‌میهنانِ خردورزِ شیعهمان در برپاییِ عزاداری‌های‌شان برخی نکته‌ها و ظرافت‌ها را مبتنی بر واقعیت‌های جامعه کلانِ افغانستان رعایت کنند تا با یاری یکدیگر، به سوی جامعه‌یی سرشار از آرامش و دوستی و پیشرفت رهنمون گردیم.
جنگ در دانشگاه به عنوان یک مرجع اکادمیک و انسان‌ساز آن‌هم به بهانه عقاید مذهبی، هیچ محلی از اعراب و توجیه ندارد. باید دانشجویان مسأله و موضوعِ مورد اختلاف‌شان را در زیر یک چتر، دوستانه و عالمانه به بحث می‌گرفتند و نظریات‌شان را با استدلال‌های روشن مطرح می‌ساختند و در آخر هم، یک نتیجه‌گیریِ خردمحورانه و به‌دور از تعصب صورت می‌دادند. اما متأسفانه موجودیتِ کسانی با فرهنگِ غیردانشگاهی و مغزهای پوچ برعلاوه فعالیت‌های سیاسی دست‌های پنهان و آشکارِ اجانب در محیط دانشگاه‌ها، همواره مانعِ فضای دوستی و دیالوگ و باعثِ خلق خصومت شده است.
اکنون بر علمای دینی کشور است که از هر منبر و مناری و از هر مسجد و تکیه‌خانه‌یی، صدای برادری بلند کنند و به روشن‌گری در جامعه اسلامی بپردازند. رهایی جامعه از بند خرافات و آموزه‌های غلطی که طی سالیانِ سال به خورد مسلمان‌ها داده شده است، می‌تواند در آینده‌یی نه چندان دور زمینه نابودی تمام خشونت‌های فرقه‌یی و مذهبی، و هم‌زیستیِ کاملاً برادرانه سنی‌ها و شیعه‌های افغانستان را مساعد سازد.
جانِ گپ این‌که: سنی‌ها و شیعه‌ها بدانند که دشمن در کمین نشسته و از هر اقدامِ ناسنجیده آنان استفاده می‌برد تا افغانستان را به مانند عراق و پاکستان ـ و حتا بدتر از آن‌ ـ به جنگ مذهبی بکشاند. چنان‌که فعالیت گروهای افراطی‌یی که هم در میان سنی و هم در میان شیعه ایجاد شده‌اند، به ساده‌گی می‌تواند هیزمی رایگان برای این آتش‌افروزی‌ها باشد. از این رو، مقدم‌تر از هر مرجعی، حکومت مسوولیت دارد قاطعانه تمامِ افراد و جریان‌هایی که سبب آتش‌افروزی در دانشگاه کابل شده‌اند را پیدا و به پنجه قانون بسپارد و در این راستا، در حق هیچ شخص یا نهادی مرحمت و مصلحت نکند.