دیانا ندیم، بانوی افغانستانی‌یی‌ست که نا به سامانی‌های داخلی در کشور، او را مجبور به ترک افغانستان کرده و به کشور دنمارک پناهنده می‌سازد. دیانا بعد از این‌که اقامت این کشور را به دست می‌آورد، تلاش می‌کند تا هویتش را برای شهروندان دنمارک و سایر جهانیان به معرفی بگیرد. او ورزش را یگانه راه برای معرفی چهرۀ اصلی افغانستان انتخاب می‌کند و در این زمینه در پی افتخارآفرینی می‌شود. خبرنگار روزنامۀ ماندگار مصاحبه‌یی را با این بانوی افتخارآفرین انجام داده است که تقدیم علاقه‌مندان می‌گردد.
بانو دیانا، لطف کرده در بارۀ دستاوردهای ورزشی‌تان برای ما و علاقه‌مندان روزنامۀ ماندگار معلومات ارایه کنید؟
من از نوجوانی شوق و علاقۀ ورزش‌کرن را داشتم، به همین دلیل، زمانی‌که به کشور دنمارک پناهنده شدیم، در یکی از باشگاه‌های این کشور به تمریک مشت‌زنی پرداختم. دیری نگذشته بود که مربیم – آنگونه که خودش می‌گوید- متوجه استعداد و علاقه‌ام به ورزش شد، با این وجود، تمریناتم را ادامه داده و در نهایت به مسابقات راه یافتم. بعد از چند مسابقه، راه پیدا کردم به تیم ملی دنمارک. در نخستین دورۀ مسابقات سراسری دنمارک در سال ۲۰۰۷ مقام قهرمانی را در سطح این کشور از آن خود ساختم که هفت دورۀ تمام این قهرمانی را حفظ کردم.
در پهلوی این افتخار، سه‌بار قهرمان کشورهای اسکند ناوی و یک‌بار قهرمانِ «بهترین بانوی مشت‌زنِ پروفیشنل افغانستان» در اروپا شناخته شدم. سه مرتبه بهترین مشت‌زن دنمارک نیز در تورنمنت‌های مختلف شناخته شدم و در آخرین مسابقۀ پروفیشنل مشت‌زنی در سال ۲۰۱۶ در انگلستان هم توانستم کمربند قهرمانیاین مسابقات را به کمر ببندم.
در کُل، ۸۹ مسابقه انجام داده‌ام که از این میان، هفده مدال طلا در بازی‌های باشگاهی، تورنمنت‌ها، مسابقات محلی و ارگان‌های مختلف، ۱۰ کپ قهرمانی و ۲۰ مدال نقره و برنز دست آوردهایی است که از این مسابقات کسب کرده‌ام.
راز موفقیت یک ورزشکار را در چه می‌بینید؟
یک ورزشکار در قدم نخست باید ارادۀ قوی داشته و در برابر مشکلات تسلیم نشود. ورزشکار سعی می‌کند تا برای مشکلات خود راه‌حلِ منطقی پیدا کرده و هیچ‌گاه احساس ضعف و ناتوانی نکند. ورزشکار خوب همیشه مثبت می‌اندیشد و به دنبال هدف تعین کردۀ خود می‌رود.
نقش ورزش را در روند تکامل جامعه چگونه ارزیابی می‌کنید؟
ورزش انسانان را به یک‌دیگر نزدیک می‌کند، هیچ انسانی با قطع پیوندها و روابطِ‌دوستانه و گوشه‌گیری، احساس آرامش نمی‌کند. بدون ارتباط با دیگران استعدادهای انسان شگوفان نمی‌شود، ورزش یگانه راهی است که انسانان را با هم‌دیگرشان ربط داده، به یک خانواده تبدیل می‌کند. ورزش سبب هم‌دلی و یک‌پارچه‌گی در اجتماع می‌شود.
پیام‌تان برای جوانانِ افغانستان چیست؟
قبل از پیامم فکر می‌کنم ذکر این نکته ضروری است که مسوولان کمیتۀ ملی المپیک افغانستان تاکنون از من به عنوان یک ورزشکار افغانستانی که همواره از آدرس کشورم به میدان مسابقات رفته‌ام، یادآوری و حمایت نکرده‌اند! امیدوارم این بی‌توجهی شامل حال دیگر ورزشکاران کشور نگردد.
هم‌چنان از جوانان افغانستان می‌خواهم تا هدف زنده‌گی‌شان را تعیین کنند، زیرا، آیندۀ برنامه‌ریزی شده، انسان را به تحرک وا می‌دارد. ارادۀ قوی و مثبت‌اندیشنی دو شاخصۀ انسانان موفق است که امیدوارم به این شاخصه توجه شود.