این روزها که انتخابات به بحث اصلیِ جامعه تبدیل شده است، ریاست‌جمهوری به‌صورت غیرمنتظره و واکنشی، اقداماتی انجام داده تا نشان بدهد که بحث برگزاری انتخابات جدی است.
چنان‌که چندی پیش رییس‌جمهوری در نشستی با مسوولان رسانه‌ها و تحلیل‌گرانِ امور سیاسی گفت که هزار بار بنویسید که انتخابات برگزار نمی‌شود؛ اما روزی که انتخابات برگزار شد، کسی از شما نمی‌پرسد که دیروز چه نوشته بودی.
با همه این‌ها قرینه‌هایی وجود دارند که برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری را با خطرهایی مواجه نشان می‌دهند.
نهادهای مختلف در کشور در خصوص انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۳ مسایلی را مطرح کرده و نسبت به تاریخ برگزاریِ آن به‌‌دلیل شرایط ویژه کشور، ابراز نگرانی کرده‌اند. برخی از آگاهان به‌صراحت نسبت به برگزاری انتخابات اظهار شک و تردید می‌کنند و باور دارند که برخی حلقات در پی برگزاریِ آن نیستند، بل تلاش دارند به نحوی ذهنیت‌ها را منحرف کنند و در دقیقه نودم که همه‌چیز از کنترول بیرون شده است، انتخابات را به بهانه نبود امنیت و شرایط نامناسب سیاسی به تعویق بیاندازند.
این احتمال موجب شده است که برخی آگاهان و نهادهای ذی‌دخل در مسایل انتخاباتی، تاریخ اعلام شده از سوی کمیسیون را زمینه‌ساز چنین اتفاقی بدانند. این نهادها و شخصیت‌ها به این نظر اند که تاریخ اعلام شده از سوی کمیسیون، به دو نتیجه نامناسب برای انتخابات می‌انجامد: نخست این‌که ممکن است به‌دلیل سردی هوا، مردمِ بخش‌هایی از کشور که هنوز فصل سرما را از سر نگذرانده‌اند، نتوانند در انتخابات شرکت کنند و یا هم این‌که کمیسیون برگزاری انتخابات موفق نشود در وقت و زمانِ معین به این مناطق مواد و امکانات لازم را ارسال کند. در نتیجه، یا در این مناطق میزان مشارکت به‌شدت کاهش می‌یابد و یا هم انتخابات در میان موجی از تقلب‌ها و دستکاری‌ها انجام می‌گیرد.
دوم، احتمال می‌رود که سردی هوا سبب شود که در مناطق شمال زمینه برای برگزاری انتخابات مساعد نشود و به همین دلیل حلقاتی با استفاده از این بهانه، انتخابات را کنار بگذارند و با برگزاری لویه‌جرگه، قدرت را در انحصارِ خویش نگه دارند.
هم‌چنان شدت گرفتن جنگ‌ها وسیع‌کردن میدان برای طالبان و نیز خروج نیروهای خارجی به‌خصوص خروج سریع نیروهای امریکایی و هم‌زمان بلند رفتن گراف ناامنی‌ها در افغانستان از جمله مواردی اند که هرکدام می‌توانند به نوبه خود برگزاری انتخابات را با مشکلاتِ کلان مواجه سازند.
چیزی که خیلی نگران کننده است این‌که بعد از خروج نیروهای خارجی از کشور، شکی نیست که وضعیت امنیتی چندان خوب نخواهد بود و اگر وضع امنیتی به گونه چشم‌گیرِ آن با خطر مواجه شود و ناامنی بیشتر گردد، این منطق به وجود می‌آید که برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان ناممکن می‌باشد. این مورد نه به عنوان یک گمان بد که به عنوان یک اصل مطرح است و گاهی مسوولان این‌جا و آن‌جا می‌گویند که: برادر، در نبودِ امنیت مشکل است انتخابات برگزار شود!
حالا جناح‌های اپوزیسیون سیاسی هیچ‌کدام بر برنامه‌های حکومت آقای کرزی برای برگزاری انتخابات باور ندارند؛ زیرا حکومت گام‌های لازم را برای برگزاری یک انتخابات روشن برنداشته و هیچ ضمانتی هم برای برگزاری انتخابات بدون تقلب وجود ندارد.
تا زمانی که مکانیسم روشن برای راه‌اندازی یک انتخابات شفاف به‌دست نیاید، نمی‌توان به برگزاری انتخابات امیدوار بود.
البته بعید نیست که انتخابات برگزار شود؛ اما چه‌گونه‌گی این برگزاری و نحوه انتقال سیاسیِ قدرت خیلی می‌تواند قابل اهمیت باشد. در شرایط کنونی، حکومت دوست دارد یک تصور را برجسته کند و آن این‌که: انتخابات برای انتقال قدرت در میان خانواده‌یی خاص. این چیزی‌ست که تمامِ ذهنیت‌ها را انباشته و بسیاری از آگاهان باور دارند که از هم‌اکنون آقای کرزی برای آن زمینه‌سازی می‌کند. حالا باید برای همه این برداشت‌ها و تحلیل‌ها، ریاست‌جمهوری پاسخ روشن و قانع‌کننده‌یی داشته باشد‌ـ که تاهنوز ندارد.