منابع در وزارتِ دفاع به رسانه‌ها گفته‌اند که دادگاهی کردنِ متهمان به دست داشتن در حمله به شفاخانۀ سردار داوود خان، پس از گذشتِ دو ماه آغاز شده است. این خبر درحالی‌ست که رویداد شفاخانۀ سردار داوود خان یا چهارصد بستر، پیچیده‌گی‌های زیادی را با خود دارد و هنوز کسـی در مورد آن به‌درستی نمی‌داند. دولت اگرچه تعداد کشته‌گانِ آن حمله را نزدیک به پنجاه نفر اعلان کرد اما ارقامی که روزنامۀ ماندگار به آن دست یافته بود، نشان می‌داد که بیش از ۲۵۰ نفر در آن حمله کشته و صدها تنِ دیگر زخم برداشته بودند.
اکنون که وزارت دفاع ملیِ کشـور پس از گذشتِ دو ماه، از بازداشتِ مظنونانِ شریک در این حمله و متهمانِ بلندرتبه خبر می‌دهد، جای بسـی تأمل دارد. زیرا در هفده سال گذشته رویدادهای مشکوک و ویرانگرِ فراوانی در کشور اتفاق افتادند، اما هیچ‌گاه هیچ کدامِ آن‌ها به گونۀ درست بررسی نشدند و قاتلانِ مردم و ستون‌پنجمی‌ها دستگیر و مجازات نگشتند. واضح‌ترین آن‌ها، حمله به قطعۀ رجالِ برجسته بود که سالِ گذشته اتفاق افتاد، اما هیچ بررسی‌یی در مورد چنـدوچونِ آن صورت نگرفت و نیز حملاتِ مشابهِ دیگری که گاهی با تعیینِ یک کمیسیون برای بررسی آن، مطلقاً خاتمه یافت و کسی ندانست که آن پرونده‌ها چه شدند و گنهکاران کجا رفتند.
عدم پاسخ‌گوییِ دولت در چنین مواردی، به‌شدت مردم را نسبت به ساختارِ موجود دچار شک و سوال کرده است. پیچیده‌گی وضعیت در افغانستان و پیچیده بودنِ برخی رویدادهای جاری در کشـور، بی‌گمان نگاهِ مردم را به دولت و نظام و حوادث، بسیار حساس و دشوار ساخته و در عین حال، دولت این توانایی و ظرفیت را ندارد که بتواند نگاهِ جامعه را به آن‌چه اتفاق افتاده و می‌افتـد، عادی سازد و پاسخِ روشنی به افکار عمومی بدهد.
پیچیده‌گی بازی‌ها سبب شده است که مردم رویدادهای امنیتی را با هزار نوع رابطه و رویکردِ درهم‌تنیده، تحلیل و تفسیر کنند و پنهان‌کاری و پُررمزسازیِ رویدادها و کنش‌های پراکنده از جانبِ حکومت و مهندسیِ معادلات توسط برخی حلقاتِ خاص در حکومت، سبب شده که شایعه‌ها و حدس‌ها و گمان‌ها جای اصلِ واقعیت را بگیرند.
بنابراین رویداد چهارصد بستر که به نظر می‌رسد ده‌ها قصه و پهلوی ناگفته و ناشکافته دارد، یکی از مهم‌ترین پرونده‌هایی‌ست که باید مورد رسیده‌گیِ جدی قرار بگیرد و به آن پاسخِ روشـن داده شود. در عین حال، رویدادی که در قول ارودی شاهین در بلخ اتفاق افتاد نیز، فاجعه‌بارتر از رویداد شفاخانۀ سردار داوود و در عین حال مشابهِ آن رویداد بود که باید به گونۀ دقیق مورد توجه و تفسیر قرار گیرد.
یقیناً اگر دولت بخواهد به شکلِ جـدی رویداد چهارصد بستر و سپس رویداد قول اردویِ شاهین را مطالعه کنـد، جنبه‌های تاریک و خطرناکِ آن، شکافته و روشن خواهد شد. اما نظر به قراین و تجارب، بازهم پیش‌بینی می‌شود که دولت در امر بررسیِ پروندۀ شفاخانۀ سردار داوود خان کوتاه خواهد آمد و دست‌هایی زیادی برای منحرف کردنِ روند قضاوت و یا هم بسیار سلیقه‌یی کردنِ آن فعال خواهند شد و در نهایت، مردم خواهند دید که دادگاه «غفلت وظیفه‌یی» را پیش خواهد کشید و این‌گونه متهمانِ اصلی و بازیگرانِ بزرگ‌تر و برتر ناشناخته خواهند ماند!