بخش سوم/

۵. انتظاراتِ خود را بیان کنید
موقعیت: رها به فرزندانش اجازه می‌داد که تلویزیون را قبل از رفتن به مدرسه/مکتب روشن کنند. وقتی یک نمایش تمام می‌شد، او پسرِ ۴ساله‌اش را می‌برد تا لباس بپوشد درحالی‌که دخترِ هفت‌ساله‌اش به تلویزیون نگاه کردن ادامه می‌داد. اما وقتی نوبت دخترش می‌شد که لباس بپوشد، غُر می‌زد و می‌گفت: «فقط ده دقیقه بیشتر! لطفاً! لطفاً!»
روش قدیمی: رها ممکن بود فریاد برند: «نه! به‌اندازۀ کافی تلویزیون تماشا کرده‌ای!». دخترش ممکن بود بیشتر اعتراض کند و رها فریاد بزند: «گفتم نه!» و بعد از خواهش و التماسِ بیشتر ممکن بود رها اضافه کند: «تو تا همین الان هم بیشتر از برادرت برای تماشای تلویزیون وقت داشته‌ای! داری ناسپاسی می‌کنی!»
روش بهتر: بگذارید فرزندتان برنامۀ شما را از قبل بداند. رها باید چیزی شبیه به این به دخترش بگوید: «بعد از این‌که مسواک زدی و کامل لباس پوشیدی و آمادۀ رفتن شدی، وقتی من دارم لباس‌های برادرت را بر تنش می‌کنم، می‌توانی کمی بیشتر تلویزیون ببینی. این‌طوری سرِ موقع به مدرسه خواهی رسید.»
نتیجه: اولین باری که رها این روش را اجرا کرد، دخترش بدون گفتن کلمه‌یی تلویزیون را خاموش کرد. اما صبح روز دوم، از انجام این کار خودداری کرد و شکایت کرد. رها به‌سرعت فهمید که برنامۀ‌شان را برای دخترش یادآوری نکرده است. برای همین صبح روز بعد به‌روشنی گفت: «وقتی‌که من برادرت را ترک می‌کنم، انتظار دارم تلویزیون را خاموش‌کنی». این کارِ رها با موفقیت روبه‌رو شد. او استفاده از این استراتژی را برای موقعیت‌های دیگر نیز مناسب یافت. (تا وقتی بازی قبلی تمام نشده است، بازی جدیدی را شروع نکنید.)

۶. به آن‌ها گوش دهید
اگر می‌خواهید فرزندتان به شما گوش دهد، ابتدا نیاز است که شما به حرفِ او گوش کنید. منظورم از این حرف، گوش دادن واقعی به زبانِ کلامی و زبان بدن آن‌هاست. آیا از حالت نُرمال خارج ‌شده‌اند؟ آیا از چیزی خسته، کلافه یا ناراحت‌اند؟
آن‌ها را در موقعیتی که نمی‌توانند از عهده‌اش بربیایند، قرار ندهید. اگر از خرید خوش‌شان نمی‌آید، دنبال راهی باشید که این کار را بدون آن‌ها انجام دهید. اگر با گروه‌های بزرگ مشکل و درگیری دارند، از آن گروه‌ها اجتناب کنید. اگر دوست ندارند غریبه‌ها با آن‌ها صحبت کنند، به‌جای آن‌ها صحبت کنید. اگر در رستورانت بی‌قرار می‌شوند، از بیرون‌برها و غذاهای آماده استفاده کنید. اگر دوست ما از صدای بلند یا شلوغی خوشش نیاید، خیالِ بردنِ او به یک کنسرت را نمی‌کنیم، پس چرا این کار را با فرزندان‌مان بکنیم؟
اجازه دهید دنیای خود را در راحتی کشف کنند و وقتی کوچک‌ترین اثری از ناراحتی آن‌ها می‌بینید، با دقت جواب‌گو باشید. تنبیه یا نادیده گرفتن فرزندمان زمانی که دارای احساساتِ شدیدی هست (برای مثال، حالتی که بسیاری از والدین بر روی آن نام قهر و غیظ می‌گذارند)، فرصتی است که از فرزندمان عذرخواهی کنیم که متوجه ناراحتی‌اش نشدیم، تا بتوانیم ببینیم پشتِ این رفتارِ او چه چیزی وجود دارد و نیازهای نادیدنی را رفع کنیم.

منبع:
www.rokna.net