به آشناى نزدیکى به گونه خودمانی گفتم، حالا که سن و سال‌ات ماشاالله از شصت به بالا رسیده، وقتش است که بالای خودت سرمایه‌گذاری کنی، گفت یعنی چه ؟ گفتم برای بسیاری از ماها زند‌گی لبریز است از مشغولیت‌های خودش، زنده‌گى، خانواده، دوستان، کار، وظیفه، که همواره توأم است با روزمره گی، از خودگریزی، فشارهـا و بسیاری از جار و جنجال‌های دیگرش که هرکدام مان، به اندازۀ توان، به هـمه آنهـا رسیده‌گى می‌کنیم.
روی هـمرفته، اکنون که به پختگى سنى رسیده‌یى، بهتر نیست بیشتر به خود خودت برسی، از نگاه معنوی، روحی، با یاد خدا، با نیت خالصانه، با ذهـنیت نیک … گفت، مگر کار صبح تا شام، مسوولیت فامیل، نماز، روزه، حج، …عبادات نیست؟ گفتم حقا که همه آش عبادات اند، به خصوص که با نیت خیر صورت بگیرد. اما برای بسیاری از ماها، بسیاری از اعمال روزانه ما، شاید، احتمال دارد از روی مجبوریت، تظاهر، حسادت، ریا، سیاست، رقابت … و یا با احتمالات دیگر همراه باشد.
باور من این است که در این مرحلۀ زندگی بهتر است حواس خود را بیشتر جمع کرد، با نیت قلبی، احساس درونی، به خاطر رضاى پروردگار، با ارادۀ قوی، بیرون از دغدغه‌های ۶٠ سال گذشته تان یا هـواى دنیایی، به سرمایه گذارى بالاى خود پرداخت تا با قوت درونی و تقویت روحی به فضیلت و کمال معنوی که جزء فطرت انسانى است، گامى فراتر نهـاد. چه بسا که وقوع این امر میمون، کى چه می‌داند، خدا بخواهـد همان هدایت و رحمت خداوندی باشد که وعده خدا و آرزوی سراسر زند‌گی هر مومن مسلمان، به خصوص در واپسین سال‌های زندگی‌اش است.