کابل دیروز مهمانِ سناتورانِ امریکایی‌یی بود که برای مشاهدۀ وضعیتِ افغانستان و پاکستان از نزدیک و نیز تفهیمِ پاکستان وارد منطقه شده‌اند. اطلاعات حاکی است که این سناتورانِ امریکایی به مقاماتِ پاکستانی‌ گفته‌اند که باید به حمایت از تروریسم پایان دهند و در سیاست‌شان تغییر بیاورند، ورنه امریکا برخوردش را با پاکستان تغییر خواهد داد.
همچنین این سناتوران در سفرشان به کابل با مقاماتِ دولت وحدتِ ملی از جمله ریاست حکومتِ وحدت ملی و ریاست اجراییِ این حکومت دیدار کرده‌اند. در این دیدارها هم بدون شک توصیه‌هایی به جانبِ دولت افغانستان شده است که باید در روند مبارزه باتروریسم آن را عملی کنند. اما مشکل اساسی این است که دولتِ آقای غنی خود در کنار پاکستان، به مشکلِ تازه‌تری برای افغانستان بدل شده است. چنان‌که دیده می‌شود، بسیاری از تروریستان مراکز امن‌شان را در افغانستان دارند و با ‌خیالِ راحت عملیات‌های‌شان را در کابل و ولایت‌های کشور سامان می‌دهند. این خود یک مشکلِ کلان است که دولت با آن مواجه است، اما همیشه نمی‌شود این کوتاهی و غفلت را نادیده انگاشت.
از جانب دیگر، دولت آقای غنی، خود به یکی از بن‌بست‌هایِ کلانِ سیاسی در داخلِ کشور تبدیل شده است؛ چنان‌که بی‌تعهدی و بی‌وفایی در وعده‌ها، پیمان‌ها، تعهدنامه‌ها و توافق‌نامه‌هایی که سبب شکل‌گیری این دولت شده است، امروزه آن را در هر دو ضلعِ دولت‌داری با چالش مواجه ساخته است. چنان‌که می‌بینیم، اکنون از بدنۀ هر دو تیم دولت وحدت ملی، یک ائتلافِ تازه به‌وجود آمده و این نشان می‌دهد که حکومتِ کنونی به مرز ازهم‌پاشیِ سیاسی و ازهم‌پاشیِ اعتماد نزدیک شده است.
از جانب دیگر، دولت آقای غنی در روزها و هفته‌های اخیر به‌شدت به دنبالِ سرکوبِ معترضانی است که اگر دولتی فاقدِ چنین جریانی باشد، طعم دمکراسی نیز چشیده نمی‌شود. به رگبار بستنِ گروهیِ معترضان که بر اثر آن شش ـ هفت نفر کشته شدند و نیز به رگبار بستنِ خیمۀ تحصن که بر اثر آن دو نفر جان باختند و بیست تنِ دیگر زخم برداشتند، همه نشانگرِ آن است که آقای غنی در نظر دارد که با روش‌های سرکوب‌گرایانۀ نظامی‌ و استبدادی بر گُرده‌های مردم سوار شود. بنابراین، پیشنهاد ما به سناتورانِ امریکایی و دولتِ امریکا این است که مانع شکل‌گیری یک دولتِ استبدادیِ یک‌سَره و مانع ایجاد فضای رعب و وحشت و اختناق در کشور گردند که قرار است توسط تیمِ آقای غنی استوار گردد.
امریکایی‌ها باید درک کننـد که حکومتِ مورد حمایت آنان، دمکراسی را در گلو خفه کرده و قصـد دارد که با ایجاد ترس و وحشت، فضای اختناق را بر مردم حاکم سازد تا از این‌پس چشم‌ها بر فساد و بی‌عدالتی‌های‌شان بسته شود. اگر دمکراسی و آزادی‌های مردم توسط حکومتِ آقای غنی سلب گردد، در آن‌صورت بزرگ‌ترین بی‌آبرویی برای امریکایی‌ها شکل می‌گیرد که با شعار ایجاد دمکراسی وارد افغانستان شده‌ بودند.
سناتوران امریکایی همان‌گونه‌یی که باید پاکستان را فشار بدهند تا از حمایت از تروریسم دست بردارند، باید حکومت افغانستان به‌خصوص آقای غنی را فشار بدهند که از قومی‌سازیِ قدرت و ایجاد فضای اختناق و ترس جلوگیری کند و دولت را از شکل ارتجاعیِ قبیله‌یی به سمتِ آزادی و مدرنیته تا تطبیق کاملِ توافق‌نامۀ سیاسی و تعهداتِ سیاسی سوق دهد.
سناتوران امریکایی باید دولت کابل به‌خصوص آقای غنی را فشـار بدهند که دیگر از میلِ تفنگ در برابر معترضان سخن نگوید و باید قاتلانِ معترضان را به دادگاه بکشاند.
این است وظیفه‌یی که امریکا در مورد دولتِ مورد حمایتش در افغانستان دارد!