خواهر پناهجو که عضو گروه دوچرخه‌سواری زنان افغانستان ‌به عنوان ملکه‌های کوچک افغانستان در فرانسه شناخته می‌شوند. هرچند پروندۀ پناهجویی آنان در این کشور پذیرفته نشده، اما در رؤیای رسیدن به مدال بازی‌های المپیک هستند.
زهرا ۱۹ ساله و معصومۀ ۲۰ ساله به عنوان «ملکه‌های کوچک کابل» در شهر کوچک البی در فرانسه شناخته می‌شوند.
آنان دو عضو گروه دوچرخه‌سواران بانوان افغانستان هستند که به این منطقه پناه جسته اند.
این دو بانوی جوان پناهجو می‌گویند که به دلیل تهدید، حملات و بدرفتاری در زنده‌گی روزمره و برای رسیدن به اشتیاق دوچرخه‌سواری که از پدرشان به ارث برده‌اند، کشورشان را ترک کرده اند.
دو ماه قبل، این دو بانو جوان افغانستانی با خانواده و ۳ برادر خود در خانه «تور دو فرانس» به عنوان پناهجو مسکن گزین شدند.
«تور فرانسه»، معتبرترین مسابقه دوچرخه‌سواری خیابانی دنیا است که در سال ۱۹۰۳ تأسیس شده‌ است.
معصومه در گفتگو با خبرگزاری فرانسه گفته است: مردان در افغانستان مناسب نمی‌بینند که زنان دوچرخه‌سواری کنند و گروه طالبان هم فعالیت ما را ممنوع اعلام کرده بودند.
خواهران علی‌زاده و هم تیمی‌های‌شان از شجاعت کامل برخوردار بودند که در چشم عموم، آن‌هم در جامعه‌یی که زنان کمتر جرأت این عمل را می‌کنند، دوچرخه‌سواری می‌کردند. از جمع چالش‌های موجود در این جامعه در برابر زنان، می‌توان از پرتاب سنگ بر دوچرخه‌سواران، مجبور ساختن به ازدواج اجباری و توهین آنان در رسانه‌های اجتماعی یادآور شد.
معصومه هم‌چنین بیان داشت: من هرگز از دوچرخه‌سواری دست نکشیدم، بلکه من می‌خواهم که دختران را برای انجام این کار، تشویق کنم تا دوچرخه‌سواری برای زنان در افغانستان به امر عادی تبدیل شود.
این دو خواهر، ورزش‌های تکواندو، والیبال و بسکتبال را نیز امتحان کرده اند، اما در پایان ورزش با دوچرخه‌سواری را در بین این ورزش‌ها، انتخاب کردند.
این بانو جوان گفت که سوار بر دوچرخه، یک نوع احساس آزادی به انسان می‌بخشد. به دلیل این‌که زن هستیم، هیچ‌کس به ما نمی‌گوید که چه کاری را می‌توانیم انجام بدهیم و از عهده کدام کار بر نمی‌آییم. شما خود را مانند یک پرنده احساس می‌کنید.
پدر این دو بانو هرگز به این فکر نیافتاده بود که دوچرخه‌سواری را برای دخترانش مانع شده و آنان را تحت فشار قرار بدهد. او گفت که حتا می‌خواهد با نشان دادن این که زنان و مردان دارای حقوق مساوی اند، یک مثال خوب برای خانواده‌های دیگر شود.
به گزارش خبرگزاری رویترز، این روزها اعضای تیم دوچرخه سواری زنان افغانستان مرزهای محدودیت برای زنان در یک کشور محافظه‌کار اسلامی را می‌شکنند.
در زمان حاکمیت طالبان در افغانستان، خانوادۀ علی‌زاده در ایران زنده‌گی می‌کردند که در آنجا ۲۰ مرتبه درخواست پناهنده‌گی‌شان مورد پذیرش قرار نگرفته بود.
این فرصت در فرانسه یکی از نادرترین رویداد در زنده‌گی این دو بانوی جوان افغانستانی است که آنان توانستند در مسابقۀ جهانی در شهر کوچک البی در نزدیکی شهر «تولوز»، سال گذشته شرکت کنند.
تلویزیون «آرتی» که در همکاری مشترک بین آلمان و فرانسه برنامه می‌سازد نیز یک مستندی را در مورد این دو بانو پخش کرد.
پس از این مستند و معرفی آنان به جامعه، آنان را مردم محل در منطقۀ تفریحی دهکدۀ خود مسکن داده و بنیادی را برای جمع‌آوری اعانه به این خانواده نیز ایجاد کردند. با ایجاد این بنیاد، هم‌بسته‌گی در روستا نیز توسعه بیشتر یافت.
۶ آموزگار بازنشسته به نوبۀ خود متعهد شدند که برای آنان کلاس‌های زبان فرانسه را برگزار کنند.
همسایه‌گان نیز با هدیه‌های گوناگون از سبزیجات محلی و قرار دادن غنچه‌های گل در تاقچه‌های پنجره این خانواده، از آنان استقبال کردند.
در ماه جون تقاضای پناهنده‌گی تمام اعضای این خانواده به ادارات مسوول ارائه شد. یک پروفسور در خصوص آزمون‌های اعتماد به نفس این «ملکه‌های کوچک» پذیرفت او از توانایی‌های آنان در سال گذشته شگفت‌زده شده است.
این پروفسور در نظر دارد که آنان را در یک باشگاه ثبت نام کند تا بتوانند روزانه دو تا سه ساعت در آنجا تمرین کنند.
رییس شورای شهری این منطقه هم‌چنین اضافه کرد: امروز هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که توانایی واقعی این دو بانو تا زمانی که یک سال تمرینات را پشت سر نگذرانند، در کدام سطح قرار دارد. آنان در افغانستان تنها یک روز در هفته می‌توانستند در بیرون تمرین کنند.