قرار است امروز چهارراهی زنبق طلایی، به نام شهید سالم ایزدیار و دیگر شهدای روز دوازدهمِ جوزای سال روان ـ که در یک اقدامِ بسیار خشنِ نیروهای دولتی در برابرِ تظاهراتِ مسالمت‌آمیزِ گروهی از جوانان کشته شده بودند ـ مسما شود. آن شهدا که تعدادشان به هفت نفر می‌رسید، همه جوانانِ تحصیل‌یافته‌یی بودند که تظاهراتِ مردمی و جنبشِ رستاخیزِ تغییر را به‌هدفِ انتقاد از عملکرد حکومت آقای غنی، به‌خصوص در عرصۀ تأمین امنیت و جلوگیری از ورود تروریستان به کابل، راه انداخته بودند. آن‌ها زمانی مورد حملۀ مسلحانۀ نیروهای گارنیزیونِ کابل و قطعاتِ خاص از جمله پی‌پی‌اسِ ریاست‌جمهوری در چهارراهی زنبق قرار گرفتند که صدای عدالت‌خواهی برای نیروهای امنیتی و صدها تنِ دیگر را سر داده بودند که دو روز پیش از آن در همین منطقه بر اثر انفجار یک تانکر مملو از مواد انفجاری به شهادت رسیده بودند.
یک روز بعد از شهادت سالم ایزدیار، به تاریخ سیزدهم جـوزای سال روان، در مراسم جنازۀ سالم ایزدیار، سه حملۀ انتحاری صورت گرفت که بیست تن در نتیجۀ آن کشته شدند و ده‌ها تنِ دیگر زخم برداشتند. به تعقیب آن، اعتراض‌های مدنیِ دیگری هم به‌راه افتاد و دولت به ایجاد راه‌بندان در کابل و انسداد جاده‌های مرکزِ شهر اقدام کرد و مشکلاتی برای مردم خلق نمود. بعدتر، خیمۀ تحصنی که معترضان برپا کرده بودند، با خشونتِ تمام توسط قوۀ قهریۀ دولت برچیـده شد. به تعقیب آن، طرح قانون اعتصابات و تظاهرات از طرفِ دولت پی ریخته شد تا در نتیجۀ آن، هیچ اعتراضی ممکن و مقبول نباشد و اگر اعتراضی هم صورت بگیرد، به بهانه‌های قانونی سرکوب گردد.
بنابراین نام‌گذاری جاده‌یی به نام شهید سالم ایزدیار و همراهانش نه تنها یادآورِ سرکوبِ آن تظاهراتِ مسالمت‌آمیز است که نشانه‌یی از شکل‌گیری فصلِ تازه‌یی از استبداد در تاریخ دمکراسی افغانستان می‌باشد که توسط آقای غنی در حکومتِ به‌اصطلاح وحدت ملی کلید خورده است.
اقداماتی که این روزها دولت انجام می‌دهد، همه گام‌هایی به سمتِ استبداد تعبیر می‌شوند. رویارویی‌هایی که در برابر آقای غنی شکل گرفته‌اند و او را حتا بدتر از امیر عبدالرحمن معرفی کرده‌اند، به معنای آن است که استبداد توانسته سایه‌اش را بر همۀ کشور بگستراند و صدای سرکوبِ اعتراض‌های مدنی گوشِ همه را بنوازد و زنگ خطر را به صـدا درآورد. بنابراین خون سالم ایزدیار و دیگر شهدای جنبش رستاخیز و جنبش روشنایی، یادآورِ این درد است که ما در پیش چشمانِ جهانِ مدعیِ عدالت و حقوق بشر، شکار دژخیمانِ سرکوب و توطیه می‌شویم؛ یعنی جهان به بسیار ساده‌گی، نظاره‌گرِ محکم شدنِ بیخ استبداد و اختناق در افغانستان شده است.
دولت آقای غنی زیر چترِ حمایتِ جامعۀ جهانی دست به تک‌روی، سرکوب و خفقان زده است. به‌جز اعتراض‌هایی که از آدرسِ برخی شخصیت‌ها و نهادهای غربی در برابرِ این رویکردِ حکومتِ آقای غنی صادر شده است، اقداماتِ لازمی هنوز از جانب دولت‌های حامیِ افغانستان در جلوگیری از این‌همه استبداد و تک‌روی و تنگ‌نظری به نظر نرسیده است.
اکنون نام‌گذاری چهارراهی‌یی به نام سالم ایزدیار و دیگر شهدای دوازدهم جوزا می‌تواند چراغِ راهنمایی باشد برای جلوگیری از اسـتبدادی که اگر به آن توجه نشود، همه را از پا خواهد انداخت و کشور را به قهقرایِ تاریخی سوق خواهد داد. بنابراین جامعۀ جهانی باید این نکته را مد نظر داشته باشد و جلوِ این‌همه خودسری و خشونتی را که حکومتِ کنونی در برابر فعالانِ سیاسی و معترضانِ مدنی اتخاذ کرده، بگیرد.