از صفحه فیسبوک احمدولی مسعود/
شکی نیست که گماشتن اشخاص نخبه، کاردان، وطندوست و متعهـد از اولویت‌ها برای تغییر اند.
اما هدف اساسى تغییر با در نظرداشت ناکامى‌هـاى تاریخی جامعه و کشور ما، بسیار بسیار فراتر از عزل و نصب اشخاص است. اگر قرار است به جای من، وى باشد یا بجاى وى، من، در حقیقت هیج حقى جاى باطلى را نگرفته و هـیچ تغیرى در کار نیست.
در افغانستان، تغییر در گرو بازخوانى ساختارها در هردو بُعد ساختاری و محتوایى در کل، و بازخوانى ساختار نظام سیاسی به گونۀ مشخص در جایگاه یک نهاد مستقل، مشروع و کارآست، تا قادر باشد مسیر حرکت جامعه را در عرصه‌های مختلف حیات ملى‌اش به سمت بهـبود، تغییر دهـد.
طبیعتاً در یک ساختار فساد پرور، قاعدۀ بازی چنین است که به گونۀ مداوم فساد تولید می‌کند، چنان‌چه طى ١۶ سال اخیر هـمه شاهـد موج روزافزون فساد دولتى درون نظام بوده‌ایم. پس این ساختارها و تولید آن‌هاست که مسبب اصلی جنگ‌ها، فسادها، عقبگردها و ناکامی‌های تاریخی ماست.
هرچند رهبران سیاسی و دولتی کشورما بار بار رنگ و روش، شکل و شمایل، صدا و سیما تغییر می‌دهند، اما سرانجام دوباره به همان نقطۀ صفری می‌رسند. چرا؟ چون براى تغییر اساسى، اراده و برنامه‌یی ندارند.
قاعدۀ بازی همانست که است. ممکن یکی از روى خدا ترسی، یکی با وجدان ملی، یکی با پاک نفسی، سعى خود را بنمایند، اما در یک سیستم ناکام و فاسد، بازدهی براى کشور، فساد و ناکامى است.
چه بسا صالحین و مبارزانى که در یک نظام فساد پرور به فساد پیشه گان و مستبدان تاریخ مبدل شده اند.
اینجاست که تغییر ساختارها در همۀ عرصه‌های حیات اجتماعی مان اجتناب‌ناپذیر است تا به ثبات، صلح و آرامش رسید. بیشترین کسانی‌که در مقابل تغییر، لجاجت نشان می‌دهـند، خود بازتولید ساختارهای فساد پرور اند که بخاطر عقده گشایى‌هـاى تاریخی، فقط استبداد برای‌شان تسکین بخش است.
امروز صداى پاى تغییر و فریاد مردم را از هـر گوشه و کنار کشور می‌شنویم؟