اخیراً ریاست‌جمهوری افغانستان دربارۀ اظهاراتِ برخی از سیاسیون در مورد راهبرد جدیدِ ایالات متحدۀ امریکا در برابر افغانستان واکنش نشان داده و گفته است که استراتژی اخیرِ ایالات متحدۀ امریکا، به نفع افغانستان و مبارزه با تروریسم است. چندی پیش برخی از سیاسیون ـ از جمله حامد کرزی ـ گفته بودند که راهبرد اخیرِ امریکا به زیانِ افغانستان است و سبب بلند رفتنِ خشونت و جنگ می‌شود.
راهبرد جدیدِ امریکا یک راهبرد گسترده است که در بخشی از آن، به افغانستان و افزایش حملات بر طالبان اشاره شده است. پس از اعلامِ این راهبرد است که دولت افغانستان نیز از افزایش شمارِ گروه‌های تروریستی در افغانستان سخن می‌گوید و این خود سوال‌های کلانی را ایجاد کرده است. اخیراً آقای حنیف اتمر مشاور شورای امنیت ملی کشور گفته که تعداد تروریستان در مدتِ هفت سال گذشته سه‌برابر افزایش یافته است. او همچنین افزوده که افغانستان تنها با «تروریستان» داخلی روبه‌رو نیست، بلکه از هر چهار «تروریست» یک نفرِ آنان خارجی است.
به گفتۀ او «ترویست»‌های خارجی در افغانستان یا با القاعده و گروه موسوم به دولت اسلامی(داعش) ارتباط دارند و یا به شبکه‌های «تروریستی» منطقه‌یی همانند جنبش اسلامی ازبکستان، جنبش اسلامی ترکستان شرقی و «گروه‌های تروریستی»ِ پاکستانی همانند لشکر طیبه، جیش محمد و تحریک طالبان پاکستان مرتبط هستند.
این رقمِ درشت شاید در سال‌های اخیر به میان آمده باشد، اما مسلماً گروه‌های مختلفِ تروریستی سال‌هاست که در افغانستان حضور دارند و این خبرِ جدیدی نیست. اما پرسشِ جدید این است که چرا حضور تروریستان سیر صعودی یافته است؟
آقای اتمر گفته است که خروج نیروهای خارجی از افغانستان و انتقال مسوولیتِ تأمین امنیتِ این کشور به نیروهای داخلی و همچنین کاهش سرسام‌آورِ نیروهای هوایی در افغانستان، زمینه را برای ورود «تروریست»ها از کشورهای منطقه به افغانستان فراهم کرده است. این نیروها هم‌اکنون در حال حذبِ نیروی بیشتر اند.
حالا دقیق مشخص نیست که افزایش حضور تروریستان در افغانستان یک خبرِ کاملاً واقعی است یا به هدفِ بزرگ‌نماییِ جنگ در افغانستان و فرار مسوولان از ناتوانی‌های نظامی و مدیریتی‌شان صورت می‌گیرد. اما سخن هرچه که باشد، این نکته مهم است که بدانیم افزایش تروریستان در افغانستان در کنار جنبه‌ها و اهدافِ سیاسی ـ استخباراتی‌اش، عواملِ اقتصادی نیز دارد.
جنگ افغانستان به یک جنگِ بسیار مرموز، پیچیده و پُردرآمد تبدیل شده و در چنین جنگی، کشورهای زیادی مصروف شده‌اند. در عین حال، تروریسم به عنوان ابزاری برای بازی‌های استخباراتیِ خارجی و نیز به عنوان ابزاری در تعاملاتِ داخلی از طرف برخی از سیاسیون در حکومت در شانزده سال گذشته مورد توجه و استفاده بوده است. بنابراین هرگاه ارادۀ لازم برای سرکوب تروریستان در سطح سیاسی به وجود بیاید و نیز دامنِ اقتصادیِ این بازی برچیده شود، در کنار راهبرد جدید امریکا به عنوان یک اهرم فشار، جنگ در برابر تروریسم به‌زودی به موفقیت می‌رسد. اما به نظر می‌رسد که سیاست چنین نیست و ما در یک فضای پُر از ابهام و سیاهی و در عینِ حال سودآور برای برخی‌ها می‌سوزیم. این وضع باید هرچه زودتر تغییـر کند و آقای اتمر و دیگر مسوولانِ دولتی باید بدانند که افغانستان در ادامۀ این بازی‌های وحشتناک به غدۀ سرطانیِ ماندگار برای منطقه تبدیل خواهد شد. ارادۀ لازِم سیاسی برای مبارزه با تروریسم با استفاده از راهبرد جدیدِ امریکا می‌تواند صفحه را به نفع کشـور و مردم تغییر بدهد. اگر امریکا و دولتِ افغانستان صداقتِ لازم را در عملی کردنِ راهبرد جدید در برابر تروریسم داشته باشند، پیروزی در این جنگ حتمی‌ست و سیاست‌مدارانِ مسوول در افغانستان باید آن را دنبال کنند.