اگر آن‌چه که در مورد عواملِ استیضاح علی‌احمد عثمانی وزیر انرژی و آب در فضای مجازی و گزارش شش‌ونیمِ طلوع‌نیوز گفته شده، واقعیت داشته باشد، پس می‌توان نتیجه گرفت که کانون اصلیِ توطیه‌گری در کشور، ارگ ریاست جمهوری است و نباید به دنبال عامل و کانونِ دیگری سرگردان بود.
ارگ پیش از این هم با طرح‌های توطیه‌گرانه تلاش کرده است که فضای موجودِ سیاسی را به نفع برنامه‌های تعصب‌آمیز و خلاف منافع ملیِ خود تغییر دهد. طرح قوم‌گرایانۀ مخکش یکی از کارمندانِ ارشدِ ادارۀ امور و جلوگیری از ورود یک قوم مشخص در یک واحد نظامی پولیس، از طرح‌های ارگ اند که پیش از این‌ها توسط رسانه‌های کشور افشا شد. حالا نیز سند دیگری از چنین توطیه‌گری‌ها در برابر قضاوتِ همه‌گانی قرار گرفته است.
ارگ ریاست‌جمهوری در یک توطیۀ از قبل برنامه‌ریزی‌شده تلاش کرد که یکی از وزیرانِ کابینه را در مجلس، استیضاح و بعد رد صلاحیت کنـد. برای چنین ادعایی، به اندازۀ کافی، افزون بر گزارش طلوع‌نیوز، مدرک و سند وجود دارد. برخی اعضای مجلس نماینده‌گان که با چنین طرحی همسویی نشان نداده‌اند، در همان روزِ استیضاح آقای عثمانی گفتند که در عقب آن، طرحی برای رد صلاحیتِ او وجود دارد.
یکی از اعضای مجلس در برگۀ فیسبوکش نوشته است که در عقب استیضاح وزیر انرژی و آب، به همان میزانی که مافیای اقتصادی نقش بازی کرد، مافیای سیاسی نیز دست دارد. منظور از مافیای سیاسی در نوشتۀ این عضو مجلس چیست؟ آیا غیر از این است که ارگ ریاست جمهوری منافع خود را در وجود این وزیر نمی‌دیده است؟
چند موردی که زمینۀ استیضاح آقای عثمانی را فراهم ساختند، همه از سوی ارگ برنامه‌ریزی شده بود. بحث اصلی بر سرِ عدم مصرف بودجه و یا گماشتنِ ده‌‎ها مشاور در این وزارت نبوده است، این اتهام‌ها در همان لحظه‌های نخست در مجلس نماینده‌گان از سوی آقای عثمانی با پاسخ‌های قناعت‌بخش نقش برآب شدند. دلیل اصلی استیضاح وزیر انرژی و آب، عدم پذیرش فرمان‌های شفاهی و غیرقانونی رییس‌جمهوری و اعضای تیمش بوده است.
بر اساس اسنادی که در گزارش شش‌ونیم طلوع نیوز افشا شدند، برادر معصوم استانکزی رییس عمومی امنیت ملی و از چهره‌های مورد اعتماد رییس جمهوری قرار بوده که به عنوان مشاور در وزارت انرژی و آب گماشته شود، اما وزیر انرژی و آب با آن مخالفت می‌کند. وزیر انرژی و آب با برنامۀ رییس‌جمهوری در مورد حذف ولایت‌های محروم برای توزیع برق موافق نیست و موارد دیگری از این دست که موجب می‌شوند پای او به مجلس نماینده‌گان کشیده شود.
ارگ از دیرزمانی به گونۀ تک‌محورانه در پی غصب قدرتِ سیاسی در کشور است و آن را با لعابِ مسایل قومی می‌خواهد حداقل برای بخشی از جامعه مشروعیت بخشد.
گاهی که رییس‌جمهور غنی را در فضای مجازی عده‌یی «غنی بابا» لقب می‌دهند، به هیچ وجه این لقب متناسب ایده‌ها و افکارِ این شخص نیست. آقای غنی نه در شرایط بابایی زنده‌گی می‌کند و نه از خود چنان چهرۀ ملی و میهنی نشان داده که بتوان او را شایستۀ چنین نامی دانست. اما عده‌یی که در اطراف دسترخوانِ آقای غنی به نان‌ونوا رسیده‌اند، با استفاده از چنین القابی تلاش می‌کنند که برنامه‌های توطیه‌گرانۀ او و اطرافیانش را از انظار عمومی پنهان نگه دارند. اگر آقای غنی واقعاً شایستۀ لقب بابایی ملت است، پس چرا این‌همه صدای نارضایتی از گوشه و کنارِ کشور بلند شده است.
جالب این‌جاست که که ناراضیانِ آقای غنی تنها اقوام دیگر و چهره‌های جهادی و مذهبی نیسـتند، بل شمار کثیری از قوم پشتون که آقای غنی به صورتِ مزورانه می‌کوشد خود را ناجی این قوم نشان دهد، در صف ناراضیانِ او قرار گرفته اند. جنرال رازق فرمانده پولیس قندهار، ظاهر قدیر عضو مجلس نماینده‌گان و از متنفذین ننگرهار، همایون همایون معاون اولِ مجلس نماینده‌گان از ولایت کنر، همه و همه از هم‌تبارانِ آقای غنی اند که علمِ مخالفت با او را برافراشته اند.
مخالفتِ این افراد با آقای غنی بر سرِ مسایل قانون‌مداری و ارزش‌های مردم‌سالارانه نیست، بل آن‌گونه که اطرافیانِ آقای غنی عنوان می‌کنند، بل بر سرِ برنامه‌های حذف‌گرایانه‌یی است که این افراد را نگران کرده است. آن‌ها درک کرده اند که در برنامه‌های آقای غنی حتا با پشتون‌ها نیز به شکل تعصب‌آمیز برخورد شده و عده‌یی بیشتر از عدۀ دیگر پشتون دانسته شده اند. در حالی که همین آقای غنی در برنامه‌های انتخاباتی‌اش فریاد می‌زد که «هیچ افغانی از افغانِ دیگر برتری ندارد.» اما حالا دیده می‌شود که نه تنها بعضی اقوام بر برخی‌ قومیت‌ها برتری دارند، بل از نگاهِ آقای غنی پشتون‌ها نیز هم‌سویه و هم‌طراز شمرده نمی‌شوند.
آیا می‌توان در چنین فضایی که تعصب و تبعیض، از اصلی‌ترین مرجع و پایگاه قدرت سیاسی در کشور به صورت مشمیزکنندۀ پخش می‌شود، انتظار داشت که روزی این کشور به ثبات و وفاق ملی دست پیدا کنـد؟
از یک‌طرف می‌بینیم که احمدولی مسعود رییس بنیاد قهرمان ملی کشور و طراح برنامۀ وفاق ملی که در خط فکریِ قهرمان ملی عمل می‌کند، شب و روز از همگرایی ملی و مشارکت کُلِ اقوام در ساختار قدرت سخن می‌گوید و برای آن تلاش می‌ورزد، ولی از جانب دیگر می‌بینیم که عده‌یی در ارگ ریاست‌جمهوری حتا خواهان تحملِ یک وزیر در کابینه که می‌خواهد برای کُل مردم افغانستان کار کند، نیستند!