کابل بار دیگر شاهد یک انفجار شدیدِ انتحاری به‌وسیلۀ موتربمب بود که ده‌ها تن را کشت و بیش از دوصد نفرِ دیگر را زخمی کرد. این انفجار دقیق شبیهِ انفجارِ چهارراهی زنبق بود که جانِ بیش از ۲۰۰ نفر را گرفت و ۶۰۰ تنِ دیگر را زخمی ساخت. این انفجارِ انتحاری در محلی صورت گرفت که تحت تدابیر ویژۀ امنیتی قرار داشت، علاوه بر این‌که دروازه‌هایی هم در جاده‌های کابل ساخته شده است تا از ورود موترهای حامل بمب و مواد انفجاری به ساحاتِ مهم جلوگیری شود. اما متأسفانه دیده می‌شود که این راه‌حل‌ها هنوز نتوانسته‌اند مانع رسیدنِ موتربمب‌ها به ساحاتِ مورد هدف‌شان شوند. اکنون سوال اساسی این است که: چرا این موتربمب‌ها و دیگر عواملِ انتحاری می‌توانند به مهم‌ترین اهداف‌شان برسند؟
این پرسش با گذشتِ هر روز و تکرار رویدادهای این‌چنینی، برجسته‌گیِ بیشتری می‌یابد. اکنون بارِ دیگر این سوال قابلِ طرح است که چگونه موتربمبِ انتحاریِ روز گذشته وارد صحنه شده و ده‌ها و بلکه صدها تن را به خاک و خون کشانده است؟
قبل از ارایۀ هر پاسخی به این پرسش‌ها، باید گفت که نهادهای امنیتی به ناتوان‌ترین نهـادها در افغانستان بدل شده‌اند؛ چنان‌که توانایی کشف و خنثاسازی و مقابله با مهم‌ترین عملیات‌هایِ دشمن در پایتخت را ندارند. ناامنی و انفجار در کابل و نقاط حساسِ این شهر، نشان می‌دهد که ضعفِ کاری و اداری در دستگاه حکومت بیـداد می‌کند و بایستی این دستگاه از ادارۀ آنانی که توان و لیاقتِ کار کردن را ندارند، بیرون کشیده شود. آقای غنی نخست از همه باید شجاعتِ لازم را در این خصوص داشته باشد.
از سوی دیگر، وزارت داخله، ریاست امنیت ملی و حتا وزارت دفاع ملی به دلیل این‌که نمی‌توانند مانع عبورِ این‌همه امکانات و مهماتِ نظامی به کابل شوند، در معرضِ انتقادها و اتهاماتِ آشکاری قرار دارند. با این حساب، در قدمِ اول باید مسوولان نهادهای امنیتی مورد سؤال و بازپرس قرار بگیرند و اشخاصی که صرفاً به دلایل و سلایقِ قومی و سمتی و سیاسی در این نهادها گماشته شده‌اند، برکنار گردند و خاینان و مجرمان نیز به نهادهای عدلی معرفی گردند. در قدم دوم، باید افراد شایسته و پاک و وطن‌دوست، جای رؤسا و مقاماتِ بی‌کفایت را بگیرند؛ یعنی کسانی به سمت‌های امنیتی گماشته شوند که اراده و تواناییِ آوردنِ امنیت به پایتخت را دارند.
مسلماً مقاماتی که خانواده‌های‌شان در بیرون از کشور در کمالِ آسایش و رفاه زنده‌گی می‌کنند و خودشان نیز در داخلِ دیوارهای سمنتی و در اتاق‌های لوکس، فقط ژستِ مدیریت به خود می‌گیرند، صدای ضجه و نالۀ مردم پس از هر انفجار را نمی‌شوند و نمی‌بینند که از ناکاره‌گیِ آن‌ها چه غم‌ها و مصایبِ بزرگی بر زنده‌گی مردم سایه افکنده است.
جای تأسف است که اکثر مقاماتِ عالیِ کشور به شکل میهمان در این کشور سکونت دارند و مسکن و مأمنِ اولیۀ آن‌ها یک گوشۀ امن از دنیـای بیرون از افغانستان است. یقیناً تا زمانی که چنین حالتی پابرجاست و نهـادهای امنیتی کشور از شرِ افراد نفوذی، فاسد و بی‌درد پاک نشده، چنین عملیات‌ها و حوادثِ خون‌باری ادامه دارند. ما بارها گفته‌ایم و اکنون یک بارِ دیگر می‌گوییم که آقای غنی رییس‌جمهورِ قبرستان‌ها شده است. فقط حملۀ روز گذشته بیش از ۱۲۰ کشته به‌جا گذاشته و مطمیناً در روزهای آینده ثابت می‌شود که شمارِ کشته‌ها و مجروحان از پنج‌صد نفر نیز گذشته است.
باید این وضع خاتمه یابد؛ زیرا عادلانه نیست که هر روز قبرستان‌های کشور توسعه یابد و مردم قربانیِ ندانم‌کاری‌های آقای غنی و تیمِ ناکامش شوند. حکومت برای خاتمۀ این وضعیت، باید قبل از آن‌که مردم برای نجاتِ خویش به شور آیند، خود دست به کار شود!