روز گذشته، نشستی در کابل به‌هدفِ حمایت از طرحِ وفاق ملی و عبور از وضعیتِ بحرانی کشور، با اشتراکِ شماری از جریان‌ها و شخصیت‌های سیاسیِ مطرحِ افغانستان برگزار شد. در این نشست، حامد کرزی رییس‌جمهوری پیشین، نماینده‌گان و اعضای ارشدِ جریان‌هایی چون شورای حراست و ثبات افغانستان، جبهۀ نوین ملی و شورای ائتلاف نجات حضور داشتند و حمایتِ قاطع‌شان را از طرح وفاق ملی اعلام کردند.
«وفاق ملی»، یک «چارچوب ارزشی»ِ مورد توافقِ اکثریتِ نخبه‌گانِ کشور است که می‌خواهد کشـور را از بحران‌هایِ گوناگونِ قومی‌ـ سیاسی‌ـ امنیتی به سمتِ وضعیتِ مطلوب و ثباتِ پایدار سوق دهد. آقای احمدولی مسعود، «وفاق ملی» را هستۀ آرمان‌ها و اندیشه‌های والایِ قهرمان ملی کشور برای رسیدنِ افغانستان به استقلال و عزتِ سیاسی می‌داند و از این رهگذر تأکید می‌کند که حکومتِ موجود که عمرِ قانونیِ آن به پایان رسیده، مروجِ قوم‌گرایی و واگرایی‌هایِ سیاسی و اجتماعیِ بی‌شمار شده است. او اگرچه معتقد است که انتخابات به معنای واقعیِ کلمه بدیل ندارد، اما می‌افزاید اگر حکومت نتواند آن را به‌موقع و با شرایطِ سالم برگزار کند، طرح وفاق ملی در امتـداد آجندای ملی، به دنبال ارایۀ بدیلی مناسب برای حکومتِ کنونی خواهد بود.
طرح وفاق ملی که توسط جریان آجندای ملی و فعالیت‌هایِ نخبه‌گانیِ این جریان به رهبری احمدولی مسعود ارایه شده، یک صـدای زیبا و دلنشین است که هر شهروند آزادۀ این کشور، با جان و دل از آن حمایت خواهد کرد.
نشستِ روز گذشته و صحبت‌های به‌میان آمده در آن، یک بارِ دیگر نشـان داد که وفاق ملی خواستی مشترک میان تمامِ مردم افغانستان و جریان‌های ملی و سیاسیِ کشور است؛ اما استفاده از این سکو برای حلِ مشکلاتِ عمیقِ افغانستان و گذار از وضعِ خطرناکِ موجود به وضعیت مطلوب، محتاج ارادۀ راسخ و مدیریتِ خردمندانۀ اشخاص و حلقاتی‌ست که بتوانند وجوهِ اشتراکِ جریان‌ها و جناح‌های سیاسی و اجتماعی را پُررنگ و حلقۀ وصلِ مستحکمی برای تمامِ مردم افغانستان بسازند که از نابسامانی‌های سیاسی و انقطاب‌های اجتماعی خسته و مضطرب‌اند و به دنبال روزنه‌یی به سمتِ رهایی و اطمینان می‌گردند.
«وفاق ملی» اما با مختصات و ویژه‌گی‌هایِ افغانستان‌شمولی که بهتر از همه در آیینۀ گفتارها و کردارهایِ آقای احمدولی مسعود قابل درک و دریافت است، همان روزنۀ امیدِ واقعی ـ نه واهی و خیالی ـ برای مردم افغانستان است؛ مردمی که همه در گردونۀ قهقراییِ سیاست‌گری‌هایِ قوم‌اندیشانه و انحصارطلبانۀ آقای غنی اسیر شده‌اند و به‌رغم میل باطنی‌شان به وحدت ملی و ثبات سیاسی و اجتماعی، به کنش‌ها و واکنش‌هایی گرفتار می‌شوند که ناخودآگاه به گسستِ بیشتر و سقوط سریع‌تر دامن می‌زند.
وفاق ملی طرحی‌ست که می‌خواهد نیت‌هایِ پاکِ مردم و همۀ شخصیت‌های ملی و سیاسی را از غبار سوءتفاهم‌ها و برداشت‌هایِ نادرست بزداید و انرژی‌ها و ظرفیت‌هایِ پراکنده‌یی که در کورۀ بحران‌های مهندسی‌شده توسط ارگ در حالِ استهلاک و سوختن است را به یکدیگر متصل و منسجم بسازد. وفاق ملی در یک برداشتِ شاعرانه، به نخِ تسـبیحی شبیه است که می‌خواهد از میانِ مرواریددانه‌های اتحاد و همدلیِ مردمِ دردکشیدۀ افغانستان بگذرد و وزن و اعتبارِ دریغ‌داشته‌شده از آن‌ها طی سالیانِ دراز را در قالب وحدت در عینِ کثرت و کثرت در عین وحدت، به آنان ارزانی کند.
با قراین و شواهدی نظیر نشستِ دیروز، به نظر می‌رسد که وفاق ملی، صدایی دلنشین و طرحی رو به اوج است که اگر جریان‌های سیاسی و شخصیت‌های ملی در هماهنگیِ کامل با مردم بتوانند آن را ‌غنی‌تر و عملیاتی‌تر بسازند، آیندۀ افغانستان را با مبارکیِ تمام رقم خواهد زد.