نثاراحمد فیضی غوریانی، رییس کمیسیون دفاعی و تمامیت ارضی مجلس نماینده‌گان/

————————————-

حادثۀ ولسوالی خواجه‌عمری ولایت غزنی، متأسفانه به احتمال زیاد آخرین فاجعۀ سال روان از این دست نخواهد بود. آن‌گونه که گروه‌های دهشت‌افکن سال جدید را آغاز کرده اند، احتمال تشدید حملاتی از این نوع بازهم وجود دارد. افغانسـتان در سال جدید منتظر رویدادهای مهمی است و به همین دلیل نیز گروه‌های هراس‌افکن و حامیان منطقه‌یی‌شان تلاش‌هایی را به‌راه انداخته اند تا مشکلاتی در برگزاری این برنامه‌ها به وجود آورند.
مهم‌ترین برنامۀ سال روان افغانستان، موضوع برگزاری انتخابات شورای ملی و شوراهای ولسوالی‌هاست که از اهمیتِ بسیار زیادی در حیات سیاسی و اجتماعیِ ما برخوردار است. دولت وحدت ملی پس از وعده‌های بسیار، با برگزاری این انتخابات موفق می‌شود به یکی از مهم‌ترین تعهداتِ خود در برابر مردم عمل کنـد. هرچند این رویداد در زمانِ معینِ آن انجام نمی‌شود ولی با وجود تأخیر در تاریخ برگزاری انتخابات، می‌تواند برای آیندۀ سیاسـی افغانستان مهم تلقی شود. دولت افغانستان و متحدان بین‌المللی آن، تلاش‌هایی را آغاز کرده اند تا این روند به گونۀ دقیق و همه‌جانبه عملی شود و نگرانی جامعه از این ناحیه برطرف گردد.
موضوع دیگر البته بحث مهمِ شتاب بخشیدن به روند صلح با گروه‌های مخالف است. حکومت وحدت ملی در این مورد نیز تعهد سپرده که گام‌های اثربخش بردارد. هرچند تا به حال کارنامۀ حکومت در کشاندن گروه‌های مسلحِ مخالف به پای میز مذاکره چندان موفقیت‌آمیز نبوده، ولی هم رییس حکومت و هم رییس اجراییِ آن مصمم اند که در تفاهم با جریان‌های سیاسیِ مهمِ کشور بتوانند بن‌بست گفت‌وگوهای صلح را در سال روان بشکانند و فصل تازه‌یی را در این عرصه آغاز کنند.
در همین حال، حکومت وحدت ملی باید آماده‌گی‌های خود را برای برگزاری سالم و شفافِ انتخاباتِ بعدی ریاست جمهوری نیز از همین حالا به منصۀ اجرا بگذارد. نباید با گفتنِ این‌که هنوز زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری فرا نرسیده، فرصتی را به وجود آورد که این انتخابات نیز چون انتخابات شـورای ملی با تأخیر برگزار شود. برای مردم افغانستان دیگر قابل پذیرش نخواهد بود که در تاریخ قانونی برگزاری انتخابات به بهانه‌های مختلف تغییری وارد شود.
گروه‌های هراس‌افکن در پیوند با برخی کشـورهای منطقه تلاش دارند که فضای امنیتی را به شکلی مختل سازند که اجرای هریک از برنامه‌های گفته شده را یا ناممکن و یا هم با دشواری‌های بسیار زیاد مواجه سازند. برای همین منظور، این گروه‌ها از نیمه‌های زمستانِ سال گذشته، برنامه‌های جنگی‌شان را در بخش‌های زیادی از کشور شدت بخشیده اند. مسلماً مدیریتِ سیاسی و نظامیِ کشور نیز چندان رضایت‌بخش و قابل قبول نمی‌باشد. نباید این مسـأله را از نظر دور داشت که گروه‌های هراس‌افکن تغییر بنیادی در نحوۀ تاکتیک‎های جنگی خود به میان آورده اند تا نهادهای امنیتی و دفاعی را با چالش‌های تازه‌تری مواجه سازند.
نیروهای امنیتی افغانستان همه‌روزه در دفاع و پاسداری از ارزش‌های ملی کشور قربانی می‌دهند. این قربانی‌ها از دید هیچ فرد منصفی قابل چشم‌پوشی نیست. خونی که از سربازان و مدافعانِ ما ریخته می‌شود، درختِ آزادی و امنیت را در این سرزمین آبیاری می‌کند. جای تأسف بسیار این‌جاست که با وجود این روحیۀ بالای دفاعی، ما هنوز نتوانسته ایم در مدیریت امنیتی کشور تغییراتِ لازم و بنیـادی را رونما سازیم. اگر وضعیت به گونۀ فعلی پیش برود، بدون شک تبعات آن برای آیندۀ کشور خطرناک خواهد بود.
حکومت وحدت ملی با توجه به تشدید حملاتِ گروه‌های هراس‌افکن، باید تغییرات و اصلاحاتِ اساسی را در برنامه‌های مدیریتی جنگ به میـان آورند. ما نمی‌توانیم همچنان شاهد قربانی دادن‌های نیروهای امنیتی و غیرنظـامیانِ خود باشیم. بدون تردید شکاف‌های امنیتیِ زیادی وجود دارد که هنوز شناسایی نشده‌اند و به همین دلیل حوادث فاجعه‌باری چون حادثۀ ولایت غزنی اتفاق می‌افتد.
دولت وحدت ملی، سالِ روان را باید سال توجه به نیروهای امنیتی و دفاعیِ کشور نام گذاری می‌کرد تا اکثر برنامه‌ها در محور بلند بردن ارتقای ظرفیت‌های نیروهای ارتش، پولیس و امنیت ملی قرار می‌گرفت. برنامۀ دفـاعی کشور از لحاظ ساختاری و محتوایی پاسخ‌گوی شرایط فعلی نیست و با وجود آن‌که رییس حکومت همواره خود را متعهد به ایجاد اصلاحات مفید در پالیسی‌های امنیتی نشان داده ولی این تغییرات و اصلاحات، وضعیت امنیتی کشور را بهبود نبخشیده اند. ضرورت است که افزون بر تدوین دکتورین نظامی جدید و عملی برای کشور، رابطۀ نزدیک با نهـادهای دیگر و از جمله کمیسیون دفاعی و تمامیت ارضی مجلس نماینده‌گان به وجود آید. شاید رابطۀ گسترده‌تر و توجه به نظرات و دیدگاه‌های دیگر جناح‌ها و به ویژه آنانی که تجربۀ جهاد و مقاومت را دارند، بهتر بتواند به گسترش فضای امنیتی کشور کمک کند.
ما تجربۀ خوبِ دفاع از کشور در برهه‌های مختلف را داریم و اگر این تجربه با امکانات و ظرفیت‌های جدید هماهنگ شود، بعید است که گروه‌های هراس‌افکن بتوانند در عملی کردنِ برنامه‌های‌شان کامیابی حاصل کنند. پیـروزی در میدان جنگ و نبرد در قدمِ نخست به ارادۀ راسخ، در قدم دوم به رهبری و مدیریتِ سالم، و در قدمِ آخر به جان‌فشانی و ایثار شهروندان منوط است. فرزندان و سربازانِ دلیرِ افغانستان در فداکاری و جانبازی، با سپر ساختنِ سینه‌های‌شان در میدان‌هان نبرد، چیزی کم نگذاشته‌اند و این امر بر همه‌گان معلوم است. این حکومتِ افغانستان است که باید ارادۀ راسخِ خود در مبارزه با تروریسم و لیاقت و کاردانیِ خود در مدیریتِ جنگ را به اثبات برساند.