هم‌زمان با نشر سریال «خط سوم» از تلویزیون طلوع که عمدتاً پیرامون چالش‌ها و وضعیت دشوار دانشجویی بانوان در دانشگاه‌های افغانستان است، گزارش‌هایی نیز از گسترش مسیحیت در دانشگاه‌ها از سوی حلقات مشخصی روی دست گرفته شده است. ادعا نمی‌توان کرد که دانشگاه‌های ما از رهگذار کمالِ علمی یا امکانات پژوهشی و تحصیلی بی‌عیب و نقص است. برای همین، دست‌اندرکاران این سریال هرچند با کم‌مهری، اما متعهدانه این معضل اجتماعی بزرگ نزد بانوان در نهادهای علمی و در کُل، جامعه را نشانه گرفته و آن را نزدِ انظار عموم قرار داده اند. آن‌چه اما در این موقعیت نمی‌توان به دانشگاه و دانشگاهیان نسبت داد، همین بحث ارتداد و مسیحی شدن است.
در سال‌های پسین، استادان و دانشجویان ما با کمال افتخار از بورسیه‌هایی که از دانشگاه‌های کشورهای اروپایی به دست آورده اند، با ایمان و اعتقاد کامل و کسب مدارج عالی برگشند که خود نشانۀ بارزی است از توفیق دینی و اعتقادی ما در دانشگاه‌ها. مضاف براین، خوش‌بختانه نظام معارف و تحصیلات عالی افغانستان را می‌توان نسبت به معارف و آموزش‌های عالی و تکمیلی سایر کشورهای اسلامی منطقه، اسلامی‌تر و اعتقادمدارانه‌تر خواند که زمینۀ این بلوا را تا همیشه گرفته است.
ما در مکاتب خود مضامین چون قرآن مجید، تفسیر، تجوید، عقاید، تهذیب و آموزش‌ها اسلامی داریم و در دانشگاه‌ها نیز فرهنگ ملی و ثقافت اسلامی که حاوی فرهنگ گرامی دین مبین اسلام و تاریخ کامل آن می‌شود و در هر سمستر در نظر گرفته شده است.
مسألۀ تغییر کیش و باور میان جوانان و حتا کهن‌سالان، هم‌زمان با آغاز حضور تکفیری‌ها و متحجران در «ستون پنجم وحشت» که قتل، ترور و ارعاب را به همراه داشت و تبعات آن سبب مهاجرت‌های بی‌سابقۀ هموطنان ما و هزارن مصیبت دیگر شد، بیشتر میان توده‌ها شنیده شده است که ربطی به دانشگاه‌ها نمی‌تواند داشته باشد.
روی هم رفته، تعطیل، تکفیر و بدنام ساختن دانشگاه‌ها به عنوان بلندترین و مفیدترین مراجع آموزشی در کشور، بی‌ربط با قرائت‌هایی نیست که از مرزهای بیرونی افغانستان با ماین کنار جاده و دستار، واریز می‌شود که ایدئولوژیک، سیاست‌زده و تحریف شده می‌باشد که همچنان به صورت مطلق جلو امنیت جانی و مردم‌سالاری دینی و اجتماعی را گرفته است.
من در این برهۀ حساس تاریخی از تمام نهادهای با افتخار آموزشی، استادان دانشگاها، علمای جید، رسانه‌داران، فرهنگیان و اهالی جامعۀ مدنی تقاضامندام تا در این زمینه و ریشه‌یابی این شایعه، سکوت و رکود را بشکنند.
هم از دولت جمهوری اسلامی افغانستان و وزارت محترم تحصیلات عالی محترمانه خواهشمندم تا جلو این تبلیغات زهرآگین که در جامعۀ سنتی ما نوعی باورزدایی علنی از دانشگاه‌ها است و سبب تعطیل دانش و بینش نزد مردم می‌شود را بگیردند و با طرحِ راهکار عملی و جامع با تشریک مساعی چندجانبه میان وزارت محترم معارف و رسانه‌ها، ابهتِ نهادهای علمی را مشخص و تبلیغ کنند، زیرا در شرایط فعلی، تنها مکاتب و دانشگاه‌ها الگوی سالم توسعۀ علم و معرف عصری است که اگر نباشند، سیاه‌اندیشان و کجکینانی که در کمین توسعۀ پایدار دانش و بینش جامعه و کشور نشسته اند، همه را در تاریکی جهل و مچم‌باوری غوطه‌ور خواهند ساخت.