انتخابات سال روان نه تنها با تهدیدهای شدید امنیتی مواجه است، بل بیشتر از آن با تهدیدهایی رو به رو است که از جانب نهادهای قدرتمند که می‌توانند برکمیسیون انتخابات اعمال نفوذ کنند، اعمال می‌شود. از روزی که به گونۀ رسمی مرکزهای ثبت نام رای دهنده‌گان در شهرهای کشور آغاز شده تا به امروز بارها بر برخی از این مرکزها حمله‌هایی صورت گرفته که شدید ترین و خونین ترین آن حمله به یک مرکز توزیع شناسنامه در غرب کابل بود. در این حمله خونین و مرگبار که گروه دهشت افکن داعش مسوولیت آن را به عهده گرفت، دستکم براساس آمار رسمی ۵۷ نفر شهید و بیش از ۱۲۰ تن دیگر که شامل زنان و کودکان می‌شود، رخمی شده‌اند. طالبان با نشر یک اعلامیه قبل از آن که داعش مسوولیت حمله به غرب کابل را بپذیرد، گفتند که این حمله کار این گروه نبوده است، ولی این گروه نیز نظر مساعدی به برگزاری انتخابات ندارد و تا به حال حمله‌هایی را در بادغیس، سرپل، ننگرهار و غور بر مرکزهای ثبت نام انجام داده است. اصلاً معلوم نیست که خط فاصل میان داعش و طالبان در افغانستان چیست و این دو گروه چه تفاوت‌هایی با یک دیگر دارند؟ به نظر می‌رسد که کل گروه‌های دهشت‎‎افگن در کشور به نوعی از یک آبشخور فکری و مالی برخوردار اند؛ ولی نام‌های مستعار متفاوتی دارند. وقتی به دشت برچی در میان شیعیان حمله می‌کنند، با نام داعش این کار را انجام می دهند ولی وقتی در بادغیس مرکز ثبت نام رای دهنده‌گان را هدف قرار می‌دهند به نام طالبان ظاهر می‌شوند. در این که در افغانستان جنگ نیابتی کشورهای مختلفی جریان دارد، جای شک نیست؛ ولی سربازان این جنگ‌های نیابتی تقریبا یکی اند و نباید خود را فریب داد که ۲۰ گروه دهشت افکن در کشور فعال اند.
در افغانستان یک گروه دهشت افکن وجود دارد که علیه دولت فعلی و ارزش‌های موجود در جامعه می‌جنگد و به غیر این گروه دیگر تمام نام ها و گروه ها فقط در جهت فریب افکار عمومی می‌توانند استفاده شوند. واقعا اگر داعشی با آن هدف‌هایی که در سوریه و عراق دنبال می‌کنند، در افغانستان فعال اند، از کجا وارد این کشور شده‌اند و چگونه در میان مردم زنده گی می‌کنند؟ آن ها روابط خود را با مردم چگونه تامین می‌کنند و از کدام زبان برای افهام و تفهیم با مردم محل استفاده می‌برند؟ به نظر نمی‌رسد که کسی بگوید گروه‌هایی که علیه دولت می‌جنگند افرادی اند که از خارج به افغانستان آمده‌اند و هیچ آشنایی با این کشور از قبل نداشته اند. براین اساس گفته می‌توانیم که نباید خود را درگیر نام‌ها و شعارها کرد. دشمنان افغانستان و حامیان منطقه‌یی شان کاملا مشخص اند و این گروه‌ها چیزی جز بربادی این کشور در سر ندارند و اما تهدید مهم‌تر که متوجه انتخابات آینده‌است، پنهان کاری‌هایی است که از سوی کمیسیون انتخابات و به احتمال بسیار زیاد به فرمایش ارگ صورت می‌گیرد. کمیسیون انتخابات هرچند اعتراف می‌کند که استقبال شهروندان از روند ثبت نام چندان پررنگ نبوده ولی خوشبین است که در روزهای آینده برشمار ثبت نام کننده‌گان افزوده می‌شود. طی بیشتر از ۹ روز براساس معلومات کمیسیون انتخابات ۱۹۰ هزار تن در کل شهرهای کشور ثبت نام کرده اند. در این رقم اعلام شده مناقشه‌هایی بسیاری می‌تواند باشد. شواهد عینی به هیچ صورت چنین رقمی را تایید نمی‌کنند. شهروندان مختلف در شهرهای کشور از بی‌رونقی مرکزهای ثبت نام خبر می‌دهند. به گفته این شاهدان عینی با حضور فعلی شهروندان در مرکزهای ثبت نام، هیچ انتظار نمی‍رود که چنین رقمی ثبت نام شده باشند. حتا اگر رقم اعلام شده از سوی کمیسیون را درست بدانیم باز در ظرف مدت یک ماه که برای شهرها و یک ماه دیگر برای ولسوالی‌های کشور در نظر گرفته شده نمی‎توان احتمال داد که ۱۴ یا ۱۵ میلیون واجد شرایط رای دهی در افغانستان ثبت نام شوند.
تجربه یک هفته از ثبت نام در شهرها نشان داد که رقم ثبت نام کننده‍گان چنان پایین است که حتا به نگرانی جدی میان رهبران حکومت و کمیسیون انتخابات مبدل شده است. براین اساس احتمال این که عدم ثبت نام واجدان شرایط رای دهی به هر دلیلی که وجود دارد چه تهدیدهای امنیتی و چه ناباوری به نتیجۀ انتخابات، زمینۀ تقلب‌های گسترده را برای نهادها و گروه‌هایی فراهم می‌سازد که می‌خواهند انحصارگرایی را به آخرین مرز آن برسانند و در این میان چه نامی زودتر و فوری تر از ارگ ریاست جمهوری می‌تواند به ذهن خطور می‌کند؟ ارگ نشینان فعلی که موفق شدند نتایج انتخابات ریاست جمهوری را به نفع خود بچرخانند، به ساده‌گی با دم و دستگاهی که در اختیار دارند می‌توانند بر نتایج انتخابات پارلمانی و شوراهای ولسوالی‌ها تاثیر بگذارند. ارگ، مثل برخی از جریان‌های سیاسی هم راستا با سیاست‌هایش بسیار تلاش دارد که انتخابات آیندۀ پارلمانی فرمایشی و تحت قیمومیت اش باشد، پارلمانی که به دستورهای ارگ لبیک بگوید و همه چیز در کشور در انحصار یک تیم مشخص قرار گیرد. ارگ در گذشته در موجودیت پارلمان فعلی نیز تلاش‌هایی را برای هم‌راستا کردن نماینده‌گان مردم به خرچ داد که در برخی موارد تلاش‌هایش کارساز افتاد؛ ولی در برخی موارد موفقیت چندانی نداشت. اما این نهاد تلاش دارد که پارلمان بعدی کاملا پارلمانی مطیع و تحت فرمان باشد. به همین دلیل خطر بسیار جدی و مهمی که انتخابات آینده را تهدید می‌کند بازهم مهندسی های سازمان یافته و تقلب‍‌های گسترده خواهد بود. اگر در آن زمان امرخیل موفق شد که انتخابات ریاست جمهوری را به انتخابات گوسفندی نامبردار کند بدون تردید اعضای فعلی کمیسیون انتخابات یک گوی از او نیز در این عرصه سبقت خواهند جست.