آماده‌گی‌ها برای برگزاری انتخاباتِ پارلمانی در افغانستان در حالی گرفته شده است که مردم از نخستین مرحلۀ آن که ثبت‌نام رای‌دهنده‌گان است، به خوبی استقبال نکرده‌اند. مراکز خالیِ ثبت‌نام نشان م‍ی‌دهد که این روند با ناکامی مواجه شده و فقط نامزدان اند که در یک کمیتِ بلند، هم برای انتخابات مجلس نماینده‌گان و هم برای شوراهای ولسوالی‌ها، ثبت‌نام کرده‌ و می‌کنند.
به‌رغمِ جمعیتِ بالایِ نامزدان و علاقه‌مندانِ کرسی‌های پارلمانی و شوراهای ولایتی و جمعیتِ ناچیزِ ثبت‌نام‌کننده‌گان برای رای‌دهی در انتخابات، کمیسیون انتخابات از ثبت‌نام‌ نزدیک به پنج‌میلیـون واجد شرایط رای‌دهی در انتخابات خبر می‌دهد که ابداً با واقعیتِ عینیِ میزان علاقه‌مندیِ مردم به انتخابات سازگاری ندارد. افزون بر این، کمیسیون انتخابات ۱۸ ‌میلیون برچسب را که نشانِ ثبت‌نام‌شده‌گان است، به چاپ رسانده و این دو، به وضوح از برنامه‌های وحشتناکِ حکومتِ آقای غنی برای انتخاباتِ پیش رو خبر می‌دهد؛ یعنی همین اکنون ابزارهای تقلب در انتخابات پارلمانی و شوراهای ولسوالی‌ها مهیا شده است و باید از چنین انتخاباتی و عواقبِ آن ترسـید.
مسلماً درکِ این نکات و یادآوری تقلباتِ وسیعی که در انتخابات‌هایِ گذشته توسط حکومت سازمان‌‎دهی شد، مردم را از رفتن به پای صندوق‌های رای و یا ثبت‌نام برای رای‌دهی باز داشته است که یک کنش و اقدامِ کاملاً آگاهانه و اعتراض‌آمیز است اما به این امیـد که حکومت ناچار به پاسخ‌گویی و رفع تمامِ نگرانی‌های مردم شود. اما وقتی رأس حکومت، از عدمِ اشتیاقِ مردم به انتخابات نیز قصد بهره‌جویی داشته باشد و بخواهد انتخابات ِپارلمانی را در غیابِ آن‌ها در پای صندوق‌های رای برگزار کند، مسلماً چیزی جز نیرنگ و تقلب از صندوق‌های رای بیرون نمی‌شود.
آقای غنی خواب‌های زیادی برای مجلسِ پیشِ رو دیده است، از جمله: تسخیر آن توسط نیروهای خودی‌ یا سرسپرده تا بتواند آن را به نهادی در خدمتِ اهداف و برنامه‌هایِ خود تبدیل کند. تا هنوز اما هیچ اقدامِ موثرِ حداقلی که مانعِ این وضع شود، از جانب جریان‌های سیاسی به ظهور نرسیده است. البته برخی از جریان‌های سیاسـی نشست‌هایی را این‌جا و آن‌جا به هدفِ پیگیریِ این مباحث برگزار کرده‌اند اما ابداً نتوانسته‌اند به یک اجماعِ واحد و یک طرحِ فشار بر آقای غنی برسند؛ چنا‌ن‌که ممکن است این جریان‌های سیاسی روزی به یک اتفاقِ نظر برسند که دیگر بسیار دیر شده باشد!
بنابراین، پیشنهادِ ما به آن‌ها این است که: همۀ جریان‌ها و احزاب و شخصیت‌های سیاسی‌یی که می‌دانند انتخابات پارلمانی به سمتِ یک مصیبتِ تازه در حرکت است و همۀ آماده‌گی‌ها به هدفِ تقلب گرفته شده، بی‌هیچ‌گونه حاشیه‌روی و پرده‌پوشی در مقابلِ این وضعیتِ حکومت‌ساخته قرار بگیرند و به جای رفتن به یک انتخاباتِ مبتذل و رسـوا در سایۀ مداخلاتِ آقای غنی، روی طرح‌هایِ نو و بدیلِ دیگر کار کنند.
با توجه به این‌که زمان کارِ قانونیِ آقای غنی سپری شده است، یکی از گزینه‌های بدیل، طرح و ایجاد یک حکومتِ موقت در سایۀ وفـاق ملی و سپس اخذ آماده‌گی‌ها برای برگزاری یک انتخاباتِ سالمِ پارلمانی و ریاست‌جمهوری است. یعنی این‌که همۀ جریان‌های سیاسی به اتفاقِ آرا بیایند انتخابات پارلمانی پیشِ رو را را با منطقِ قوی تحریم کنند و خواستار تشـکیل یک ادارۀ موقت گردند.
اما اگر احزاب و جریان‌های سیاسی به فعالیت‌ها و تجمعاتِ اعتراضی و پراکندۀشان ادامه دهند و سرانجام وارد انتخاباتی شوند که همه چیزِ آن توسط حکومت مهندسی شده، بدون شک آقای غنی همۀ خواب‌ها و فصل‌های ناتمامش را موفقانه تکمیل خواهد کرد.