گاردین/
دونالد ترامپ بدون دریافت امتیازی راضی به مذاکره با کیم جونگ اون شده، تا خود را قهرمان یک «پیشرفت تاریخی» معرفی کند. اما آیا واقعا چنین است؟
روزنامه انگلیسی گاردین در تحلیلی با اشاره به مذاکرات ۱۲جون (سه‌شنبه) میان رهبران آمریکا و کره‌شمالی در سنگاپور نوشت: «سه روز دیگر یکی از افسانه‌های سرسخت سیاست کنونی به محک گذاشته می‌شود: افسانه دونالد ترامپ، استاد مذاکره‌.
ترامپ سه‌شنبه در دیدار رو در رو با کیم جونگ اون،‌ رهبر کره‌شمالی فرصت دارد تا استعداد خودستایی خودش را به معرض نمایش بگذارد. در آن روز این دو شخصیت غیر قابل پیش‌بینی با زرادخانه‌های هسته‌ای وحشتناک خود قرار است با یکدیگر بیشتر آشنا شوند. اولین غریزه کسانی که صلح را به جنگ ترجیح می‌دهند این است که برای این دو رهبر آرزوی موفقیت کنند. این مساله حتی برای کسانی که از دیدن دیکتاتور موروثی(کیم جونگ اون) یک کشور برده‌دار با سابقه شکنجه و گرسنگی دادن به مردم خودش منزجر می‌شوند، صدق می‌کند. مذاکره بهتر از جنگ است. شما با دشمنان خود صلح می‌کنید، نه دوستان خود. مشارکت همیشه بهتر از انزوا است.
اما اگر هر رئیس‌جمهوری غیر از ترامپ اکنون در کاخ سفید بود، تمام این استدلال‌ها منطقی می‌شد. طبق شواهد، جلسه سه‌شنبه در سنگاپور حس بدبینی مفرطی را تحریک می‌کند و دلیل آن به این واقعیت مربوط است که دونالد ترامپ به عنوان یک معامله‌گر، سابقه بسیار ناخوشایندی دارد. حتی کودکی که در زمین بازی به دنبال یک وسیله بازی است می‌داند که نباید خودش را آنقدر مشتاق نشان دهد. اگر دشمنتان به نیت شما پی ببرد، این برای شما هزینه‌بر است. شکست پروژه‌های شخصی ترامپ تاکنون موجب شده تا او شش بار ورشکسته شود. حتی حامیان ترامپ معتقدند که او دیگر بُرّندگی و نفوذ اوسط دهه ۸۰ میلادی را ندارد.
دو ضعف در آستانه نشست سنگاپور خودنمایی می‌کند؛ ترامپ برعکس اون وارد جزئیات نمی‌شود. این در حالی است که رهبر کره‌شمالی می‌گوید کاملا بر جزئیات فنی برنامه هسته‌ای کشورش اشراف دارد و مساله دیگر اینکه او (ترامپ) به سختی انگیزه‌ای جز پول را درک می‌کند و همین منجر می‌شود که او نداند در سیاست چه چیزی ممکن یا غیر ممکن است.
هیچ کدام از این‌ها فرضی نیست. بر اساس یک معیار، مدیریت ترامپ در مذاکرات با پیونگ‌یانگ، یک فاجعه بوده است زیرا او یکی از ارزشمندترین گزینه‌های معاملاتی ایالات متحده را به هدر داد؛ جلسه‌ای با شرایط یکسان با رئیس‌جمهوری آمریکا و در مقابل چیزی هم به نفع خود نگرفت. این امر را به ویژه باید برای کسانی گوش‌زد کرد که فکر می‌کنند تهاجم توئیتری ترامپ منجر شد تا کیم جونگ اون به پای میز مذاکره بیاید.
کره شمالی برای ۲۵ سال مشتاق برگزاری چنین نشستی و مشروعیت حاصل از آن بود. کلینتون، بوش یا اوباما هم می‌توانستند با برگزاری نشست با کیم یا پدرش به «پیروزی» برسند اما تصمیم گرفتند این کار را نکنند چون معتقد بودند که پیونگ‌یانگ به اندازه کافی چیزی در قبال آن ارائه نمی‌دهد. همانطور که رابرت ال کلی، تحلیلگر کره‌ای در توییتی نوشته است، ترامپ نهایتا به دستاورد چشمگیری دست پیدا نمی‌کند.
همین امر سه‌شنبه هم درست از آب درخواهد آمد؛ او سه‌شنبه یک معاهده صلح بین کره‌شمالی و کره‌جنوبی را اعلام می‌کند و مبلغان رسانه‌ای او آن را یک «پیشرفت تاریخی» قلمداد می‌کنند و این در حالی است که کیم جونگ اون در مقابل حتی سازش‌های جدی نکرده است. این مذاکره نیست، این فقط جایزه دادن به اون است. این هنر معامله نیست، این هنر از دست دادن است! ترامپ همین کار را هم با به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت اسرائیل انجام داد. او بدون اینکه امتیازات جایگزین چندانی از اسرائیلی‌ها بگیرد، قدس را از دست داد.
خطر آشکار است. کره‌شمالی با ترامپ بازی خواهد کرد. آنها قطعا کتاب «هنر معامله» ترامپ را خوانده‌اند و می‌دانند که چطور او را بازی بدهند. ترامپ با عدم تمایل به مشورت گرفتن از مشاوران، عدم تمایل برای آماده شدن و بدون نیم نگاهی بر جزئیات در آستانه شکست قرار دارد و حتی به این مساله واقف نیست.
این به احتمال زیاد مهم‌ترین مشکل را برایمان به ارمغان می‌آورد. بگذارید بگوییم کیم جونگ اون عقب‌گرد چندانی نمی‌کند. اما آیا کسی می‌تواند تصور کند که ترامپ قبل از انتخابات میان دوره‌ای ماه نوامبر، از نشست سنگاپور بدون پیروزی بیرون بیاید و اذعان کند که «ما تمام تلاش خودمان را انجام دادیم اما موفق نشدیم؟» این ستاره تلویزیونی سابق هم‌اکنون فیلمنامه مصوری از مصافحه‌ها و امضاها و بعد هم گفت‌وگو درباره یک پیشرفت تاریخی و یک جایزه صلح نوبل را برای خود تدارک دیده است. به عبارت دیگر، حتی اگر او امتیازات خاصی از اون نگیرد، در عمل می‌گوید که چنین کرده است. او کاری را می‌کند که همواره کرده است؛ او شکست را جای پیروزی جا می‌زند. این باعث می‌شود تا اون حتی پیش از آغاز نشست سه‌شنبه پیروز باشد. ترامپ استاد مذاکره نیست؛ او شیاد است.