بخش پانزدهـم/

امروز بیشتر مردم انتحاری‌اند ولی انتحاری‌هایی از نوع دیگر؛ به این معنی که مواد غذایی‌یی را که در معده‌ها تعبیه می‌کنند، حکم موادی انفجاری را دارد که مفعول آن آهسـته آهسـته و به‌صـورت تدریجـی کـار خـود را انجام خواهـد داد. حکـیم فـرزانۀ ما، بوعلی‌ بن ‌سینا قرن‌ها پیـش معده را خـانۀ بیـماری نامیده بود. امریکایی‌ها نسبت به هر چیز دیگری از گوشت بیشتر استفاده می‌کنند. دانشمندی می‌گوید: زمانی‌که انسان حیوانی را ذبح نموده و گوشت آن را می‌خورد، تو گویی حیوان از معده‌اش فریاد برآورده و می‌گوید: تو که مرا کشتی، حالا نوبت من است تا انتقام خویش را بگیرم. آری! من تو را از درون خواهم خورد.
رمضان فرصت ارزش‌مندی است که می‌توانیم هنر کم‌خوردن را در مدرسۀ آن آموخته و در «وادی هونزا»ی آن تمرین گرسنه‌گی نماییم تا آن‌که زنده‌گی خوب‌تر و دنیای بهتری داشته باشیم.
چنین باد!

روزه و سلامتی
جناب داکتر اسدالله شافی، تبصرۀ جالبی به مطلبِ من داشتند که می‌خواهم آن را در همین‌جا نشر نمایم. ایشان نگاشته‌اند: «…به موضوع مهمی اشاره نموده‌اید «رابطۀ طول عمر با خوردن وآشامیدن». از رهگذر دانش پزشکی، وقتی ما از طول عمر یک موجود زنده در شرایط طبیعی بحث می‌کنیم، در حقیقت از عمر یک حجره (سلول) داریم گفت‌وگو می‌کنیم.
یک حجرۀ زنده در حقیقت به یک دستگاه بزرگِ اورگانیزه می‌ماند که به صدها فابریکۀ مختلفِ دیگر را در خود جا داده است و به شکل هماهنگ در حال کار و تولید اند. یکی از این فابریکه‌ها که به‌نام ‍«میتوکاندری» یاد می‌شود، وظیفه‌اش تولید انرژی است. یعنی آن‌چه ما به‌مصرف می‌رسانیم، در همین فابریکه به انرژی تبدیل می‌گردد و در حقیقت این همان انرژی‌ست که ما به‌خاطر پیشبرد زنده‌گی خویش به آن نیاز حتمی داریم.
حالا چیزی که به موضوع ما ربط می‌گیرد این است: هنگامی‌که ما تغذیه می‌شویم تا انرژی لازم را به‌دست آوریم، در حقیقت فعل و انفعال آن در همین فابریکه صورت می‌گیرد؛ یعنی به هر پیمانه‌یی که ما بیشتر تغذیه شویم، به‌همان پیمانه فابریکۀ نام‌برده بیشتر فعالیت کرده و انرژی بیشتری را تولید می‌نماید. نکتۀ خیلی مهم این‌جاست که همان‌طور که یک فابریکه بیشتر کار و تولید می‌کند به‌همان اندازه مواد زاید نیز تولید و روی هم انباشته می‌شوند، همین انباشته شدن مواد زایده در داخل حجره است که رفته‌رفته سبب کاهش در کیفیت فعالیتِ حجرات گردیده که آن را علایم پیری می‌نامیم. یعنی پیری مساوی‌ست با تولید و انباشته شدن مواد زاید داخل حجرات.
از این گفته‌ها برمی‌آید که تغذیۀ کم و متناسب در انباشته شدن مواد زاید نقش بنیادین دارد. پس تغذیۀ کم و متناسب مساوی‌ست با طول عُمر بیشتر و با کیفیت‌تر.»
روزه آن مقدار انرژی بدن را که در روزهای عادی برای هضم مواد غدایی به‌کار می‌رود، صرفه می‌نماید. زمانی‌ که این نیرو را با نیروی روحانی برخاسته از فضای روزه‌داری جمع نماییم، تو گویی به منبع بزرگِ انرژی وصل شده‌ایم. زمانی ‌که «مارتین کورنیکا» در سن هفتاد ساله‌گی (سال ۱۹۵۵ م) برندۀ مسابقۀ «تورنمنت جنوب غربی تینس» در امریکا اعـلام گردید، مـردم از او پرسـیدند که راز بزرگ این موفقیتِ غیرعادی در چه نهفته بوده است. او پاسخ داد: در روزه.
غذا گاهی بار دوش بدن انسان می‌شود، و رهایی از آن، رهایی از دردسری بزرگ است. رمضان موسم پاک‌کاری پرزه‌های پیچیدۀ دستگاه بزرگ جسم و فصل آب کردنِ چربی‌های طفیلی و ریشه‌کن نمودن مواد زاید در بدن می‌باشد.
امروز هزاران عالم و دانشمند در گوشه و کنار جهان به نگارش هزاران اثر علمی در باب روزه و فواید آن پرداخته‌اند؛ دانشمندانی که اساساً غیرمسلمان‌اند. روزه را پیوندی است نیرومند با علم و دانش که قرآن‌ کریم در آیت ۱۸۴ سورۀ بقره به این حقیقت اشاره نموده، می‌فرماید:
«وَأَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ»
یعنی: اگـر روزه بگیرید، این برای‌تان بهتر است، اگر شما بدانید.
آری! جـادۀ دانستن و تفکر و اندیشه‌ورزی، به مدرسۀ روزه منتهی می‌شود.