بعد از آنکه طالبان اعلام کردند به درخواست آتش‌بس وقع می‌گذارند و سه روز عید را آتش بس می‌کنند، عملیات‌های انتحاری در کشور افزایش یافته است. آخرین مورد حمله به کارمندان وزارت انکشاف و دهات در کابل و حمله به ریاست معارف ولایت ننگرهار دیروز به وقوع پیوست و رویدادهای دیگری که هم در کابل و ولایت‌ها در روزهای گذشته به وقوع پیوسته بودند. اگرچه حالا مسوولیت حمله به وزارت انکشاف و دهات را داعش به عهده گرفته است؛ اما از آنجایی که حکومت افغانستان تایید نمی‌کند که بسیاری از حمله کار داعش باشد و بیشتر طالبان یا شبکۀ حقانی که بخش از طالبان است را عامل حمله‌های نام نهاده شده به داعش میداند، ممکن است که حملۀ روز دوشنبه در کابل هم کار طالبان باشد. زیرا طالبان حدود یک ماه پیش اعلام کرده بود که پس از این همه اداره‌های دولتی و خارجی مورد حمله آنان قرار می‌گیرد و نیز از مردم خواسته‌اند که باید خودشان را از این مراکز و اطراف آن دور نگاه کنند. با این حساب به نظر میرسد که این حمله به آن اعلامیۀ طالبان ارتباط داشته باشد؛ حتا اگر مسوولیت آن را داعش به عهده بگیرد.
از طرف دیگر باوجود آنکه از فعالیت‌های گستردۀ داعش در افغانستان سخن به عمل می‌آید و منابع داخلی و خارجی هم هر ازگاهی از فعالیت‌های این گروه سخن می‌گویند، اما مردم افغانستان و تحلیلگران باور ندارند که داعش در افغانستان حضور داشته باشد؛ به خصوص رییسان پیشین ادارۀ استخباراتی کشور باور دارند که از داعش فقط یک نام است و همه برنامه‌های جنگی و انفجارها توسط همان طالبان به پیش برده می‌شود.
اما اگر فرض کنیم که طالبان در پشت حمله‌های اخیر قرار نداشته باشند و این داعش باشد که چنین حمله‌هایی را انجام می‌دهد، باز هم این مسأله به خوبی قابل تاکید است که اگر فردا آتش‌بس سه روز عید طالبان را به ابد قایم کنیم، بازهم آتش جنگ از کشور برای یک روز هم خاموش نمی‌شود و صدای انفجار و منطق انتحار خون‌های زیادی را میریزند و تباهی‌های بیشتری به بار می‌آورند. اگر قرار باشد که فردا طالبان به پای میز گفت‌وگو حاضر شوند و به دولت بپیوندند بازهم گلیم جنگ هم چنان هموار است و مردم باید در گلیم سیاه غم، نام عزیزان شان را با خون آنان بنویسند. پس راه رسیدن به صلح در افغانستان، به هیچ عنوان در صلح با گروهی به نام طالبان یا حکمتیار و یاهم داعش نیست. راه صلح آن است که باید به دلایل اصلی جنگ در افغانستان پرداخته شود و باید منطق جنگ مورد توجه قرار بگیرد. این البته در حالی پیشنهاد می‌شود که طالبان آمادۀ قبول صلح در کشور باشند. چنانکه طالبان هیچ قولی برای صلح ندهند و جنگ همچنان ادامه یابد، انتحار و انفجارهایی که به نام داعش یا طالبان باشد، بازهم هیچ توفیر و تفاوتی برای مردم افغانستان ندارد. زیرا اگر یک حمله را داعش انجام دهد دومی آن را طالبان انجام می‌دهند و این داستان همچنان ادامه دارد و در امتداد آن مردم افغانستان اند که هر روز کشته می‌شوند اما یک روز نام قاتل شان را طالبان می گدارند و روز دیگر داعش و زیر نام‌های سیاه و سفید یا بیرق‌های سیاه سفید خون سرخ مردم را همسان ریختانده‌اند و میریزانند. پس خوب است به جای اینکه بیاییم و بحث صلح را از مسیر نامعلوم طالبان به دست بگیریم و در عوض قربانی داعش شویم، بهتر است که بحث صلح و جنگ کشورمان را آنگونه‌یی که هست عنوان کنیم و فقط برای حل بنیادین مشکل و بنیادهای جنگ و تلاش‌های واقعی برای صلح گام برداریم؛ اگرچه این انتظار بسیار ایده‌آل به نظر میرسد.