در حالیکه تا چند روز دیگر، وارد آتش‌بس دوم با طالبان می‌شویم، دیروز، شهر غزنی مورد حملۀ سنگین این گروه قرار گرفت. این در حالی است که مذاکرات برای رسیدن به صلح، میان طالبان و امریکایی‌‎ها ادامه دارد. مسالۀ صلح و رسیدنِ به آن یکی از شعارهای آرمانی و رویایی حکومت وحدت ملی از بدو تشکیل بوده که برای تحقق آن راه‌ها و شیوه‌های گونه‌گون را پیش کشیده است؛ از بخشیدن قسمت‌هایی از خاک افغانستان گرفته تا آتش بس‌ چندین روزه با طالبان.
اما به نظر میرسد که بحث صلح و آتش‌بس های موقتی نه به دست حکومت افغانستان است و نه هم این حکومت صلاحیت و توانایی آن ‌را دارد. امریکایی‌ها ریسمان مذاکرات مهم صلح را در اختیار خود گرفته‌اند و در عین حال پیشروی سریع گروه‌های طالب در نقاط مختلف کشور، از جمله در غزنی از ابهامات و تاریکی های بیشتری در این روند حکایت می‌کند.
آتش‌بس یک جانبه‌یی که در واقع به ابتکار و صلاحیت امریکایی ها توسط دولت افغانستان در ایام عید فطر با گروه طالبان صورت گرفت نه تنها نتیجه‌یی به نفع بهتر شدن امنیت در پی نداشت؛ بل به صلابت سیاسی و نظامی طالبان کمک کرد. طالبان با استفاده از چنان فرصت طلایی، به شناسایی فرصت‌های خوبی دست یافتند و به محض پایان آتش‌بس دوجانبه و در روزهای ادامۀ یکجانبه آن روند در اغلب نقاط کشور فاجعه آفریدند. در ادامه همین جنگ‌های طالبان با نیروهای امنیتی و بلند رفتن تلفات بود که رییس حکومت وحدت ملی در سفری تقریبآ سه روز قبل خود به کاپیسا در میان مردم گفت که ما طالبان را با آیسکریم استقبال می‌کنیم. اما سه روز از این گفتۀ آقای غنی نگذشته بود که طالبان حملات شدید شان را در ولایت غزنی به راه انداخته اند.
حال داستان آیس کریم دادن آقای غنی به طالبان و مذاکرات امریکا با این گروه و آتش‌بسی که قرار است که روزهای عید قربان صورت بیگرد را چگونه می‌توانیم باهم وفق بدهیم و یا تعبیر کنیم.
این را هم میدانیم که آتش بس روزهای آینده با توجه به وضعیتی کنونی به احتمال زیاد عملی می شود و در واقعیت امر توسط امریکایی‌ها و پاکستانی ها صورت می‌‎گیرد و به مذاکراتی که میان امریکا و طالبان در جریان هست، مسلماً رابطه دارد. حالا فردا همین مردمانی که توسط طالبان درد دیده اند و شهر هایی که توسط آنان آتش زده شده اند باید شاهد استقبال از آن گروه هم باشند. در این صورت نتیجه چنین به نظر می‌آید که دولت امریکا سرنوشت مردم افغانستان را با بازی جدید مذاکرات و آتش بس و جنگ، به یک کمیدی تلخ مبدل کرده است و این بازی تلخ هر روز از مردم افغانستان قربانی می‌گیرد.
اکنون نه مردم نه جریان‌های سیاسی و نه هم دولت افغانستان نمی‌دانند که این کمیدی تراژیک به چه ختم خواهد شد؛ جز این‌که مردم بین شادی آتش بس و غم جنگ پس آز آن، تماشای مسخره‌گی‌های خودشان باشند. این وضعیت البته بیشتر از ناتوانی و ندانم‌کاری‌ها و بی‌مسوولیتی‌هایی است دستگاه سیاسی کشور از خود نشان داده است. بنابراین انتظار مردم افغانستان این است که امریکایی‌ها با توجه به تاثیری که در وضعیت جنگ و صلح کشور دارند باید به این درامۀ تلخ پایان ببخشد و واقعا مردم افغانستان را به دست یافتن به صلح همکاری کند نه این که احساسات مردم افغانستان هر روز در یک بازی بسیار پیچیده به شوخی گرفته شود.